Flowjob - Τι αξία

Τι αξία έχουνε ρε φίλε τα πολλά,αφού στα λίγα,ατόφιο,μέσα πάντα κρύβετε χρυσάφι
Τι αξία έχουνε αυτά που είναι σωστά,αφού το τέλιο γεννιέτε από τα πιο μεγάλα λάθη
Τι αξία έχουνε του κόσμου ολού τα χρόνια,αφού την ευτυχία,απρόσμενα,στην φέρνει μια στιγμή
Τι αξία έχουνε τα περιττά τα λόγια,αφού η πιο μεγάλη αλήθεια κρύβετε μεσ'τη σιωπή (x2)

Για πες μου αλήθεια πόσα αξίζεις νομίζεις
αυτά που χτίζεις
αύριο πρωί θα πέσουν όσα σήμερα σ'αρέσουν
κάποια νύχτα τα χέρια σου θα σου δέσουν
κι ας όμως είναι ο δρόμος ανοιχτός
ξανά μπροστά σου κλείστος θα φαντάζει
πάντα κάτι
το μονοπάτι θα βράζει
πόσο αξίζει μιά αγάπη,όταν γεννιέτε,αφού ποτέ δεν ωριμάζει
τι αξία έχει σε κάτι να πιστεύεις,αφού δεν πεθαίνεις για κείνο,άρα στα αλήθεια δεν σε εκφράζει
γιατί το χθές σου να θυμάσαι,αφού αυτο σε έχει ξεχάσει χρόνια
γιατί το αύριο να προσμένεις,αφού την ίδια μέρα να σου φέρει περίμενεις
τι αξία έχει κάτι να αγαπάς,αφού στο τέλος σε κάνει να πονάς
γι'αυτό να ντρέπεσαι
αφού τα χρόνια σου,κενά σαν την καρδιά σου μοιάζουν
γιατί αλήθειες κυνηγάς,αφού στο τέλος σε τρομάζουν

Τι αξία έχουνε ρε φίλε τα πολλά,αφού στα λίγα,ατόφιο,μέσα πάντα κρύβετε χρυσάφι
Τι αξία έχουνε αυτά που είναι σωστά,αφού το τέλιο γεννιέτε από τα πιο μεγάλα λάθη
Τι αξία έχουνε του κόσμου ολού τα χρόνια,αφού την ευτυχία,απρόσμενα,στην φέρνει μια στιγμή
Τι αξία έχουνε τα περιττά τα λόγια,αφού η πιο μεγάλη αλήθεια κρύβετε μεσ'τη σιωπή

Τι αξία έχει η ζωή,όταν γλιστράει από ένα βράχο και το χέρι που θα σώσει,δεν μπορεί να σ'αγγίξει
Τι αξία έχει η χαρά,όταν στην επόμενη στροφή παραμονεύει,η πιο μεγάλη λύπη,ο πιο μεγάλος πόνος
Τι αξία έχουν οι φίλοι,αφού στον άλλο κόσμο φεύγεις μόνος
Τι αξία έχει το μέλλον,αφού το παρόν χωράει για να τελιώσει σ'ένα λεπτό
Τι αξία έχει ότι κι αν πείς,οτι κι αν πώ
Τι αξία έχει το να τα λέμε,αφού ποτέ δεν θα σε δώ
Τι αξία έχει η ζωή,αφού έρχετε και φεύγει σε μία στιγμή
Ποιά η αξία του να θυμάσε,όταν αιώνια κοιμάσε
Μόνη αξία να σε καλά,όπου και να 'σαι

Τι αξία έχουνε ρε φίλε τα πολλά,αφού στα λίγα,ατόφιο,μέσα πάντα κρύβετε χρυσάφι
Τι αξία έχουνε αυτά που είναι σωστά,αφού το τέλιο γεννιέτε από τα πιο μεγάλα λάθη
Τι αξία έχουνε του κόσμου ολού τα χρόνια,αφού την ευτυχία,απρόσμενα,στην φέρνει μια στιγμή
Τι αξία έχουνε τα περιττά τα λόγια,αφού η πιο μεγάλη αλήθεια κρύβετε μεσ'τη σιωπή (x2)

Ανδρείκελος ft. νικόλας (Razastarr) - Ημερολόγιο

"τί έγινε, που είμαι; δεν μπορω αλλο
βγαλτε με εξωωωωωω"

θελω να βγω να πεταξω τον κοσμο ν'αλλαξω
θελω να λυσω αυτα τα λουρια που με δενουν να κοψω
μα, ο κοσμος ξεμακραίνει μου κάνει σινιάλο
πισω απ'αυτους τους τοιχους μ'αυτά τα ψηλα τους κάγκελα
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩΩΩΩΩΩ
ημερολόγιό μου, τώρα βλέπω πολύχρωμα φωτάκια
και διαμαντενιες αμαξες με αγαλματενιους χρυσους καροτσερηδες κοιτα
κοιτα τον ηλιο σε μενα γελα σε μια ακτινα του ανεβαινω
αυτες οι νεράιδες που ταξιδευουν μαζι μου ειναι οι ευχες του κοσμου
γιατι ολοι μαγαπανε εκτος απ αυτους, αυτους που με κλεισαν εδω μεσα
αυτους που με κοβαν στραβα με τα ματια τους σαν λεπιδες και πονουσα
κ'υστερα με κρυο παγωμενο νερο με βρεχαν δυνατα σαυτον τον αχρωμο κοσμο
μου παν πως θα με ντυσουν νοσοκομο να βοηθω μου βαλαν αυτη την ασπρη ποδια με μακρια μανικια
και τα δεσαν γυρω μου τωρα δε μπορω να δω τα χερια μου και αυτο, και αυτο με σφιγγει
ΛΥΣΤΕ ΤΟΟΟΟ
δεν ειμαι εγω αυτος που ψαχνατε κανετε λαθος
θθθα σπασω του κλουβι θα σπασω την πορτα ρε τωρα θα δειτε
τους τοιχους, εχω τη δυναμη μπουλντοζας εχω τωρα θα δειτε
αφηστε με δε θελω τιποτα αλλο ρε σεις
ωχ ωχ παλι με τσιμπησαν μαυτα τα σωληνοειδη πλαστικα εντομα του υπνου
αφηστε θελω απλααα.. να φυγω ελευθερος
και δεν θα πω τιποτα για σας και οτι μαλακια κανετε εδω μεσα

καθως περνουσε προς την πυλη του υπνου του
εβλεπε το ημερολογιο του να χει στομα και μιλια να λεει
ολα ειναι περαστικα και κανε λιγο υπομονη
ενα πρωι ελευθερο πουλι θα ταξιδευεις
αδεσμευτος θα τρεχεις σαυτο που γυρευεις
μα πως θα γινει αυτο αφου εγω ειμαι κλεισμενος εδω
μην ανησυχεις και θα το δεις πως καποια μερα και συ θα βγεις εξω

ημερολογιο μου, σημερα ξυπνησα στραβα
δεν ξερω καν τι μερα ειναι
ψαχνω τον ηλιο και δεν τον βρισκω πουθενα
εχω φαγουρα στο στομα και δεν μπορω να ξυθω
ετσι δαγκωνομαι και τρεχει ενα κοκκινο υγρο το ειπαν αιμα
κ εδω εχει τοση σκοτεινια τι εκανα και με κλεισαν πιο μεσα
ενα τσιγαρο ζητησα πισω απ τα καγκελα μου και απλα αρπαζοντας το χερι αυτου που μου το δωσε
του ζητησα βοηθεια και αμεσως σκασαν οι ασπροντυμενοι φρουροι
και γω τους ελεγα πως δεν ειμαι φτερο καοι θα με φτααασουν
και καποιοι σκυλοι φιλοι μου καλοι τους φωναζαν πως μονο αγαπη εχω
μα αυτοι δεν τους ακουγαν και τοτε αποφασισα να τους φανερωθω
τους εξηγησα πως ειμαι ο πρωθυπουργος της χωρας
και πως θα τους εκανα ιπποτες συνοδους γαμπρους
μα τοτε γελασαν ισχυρα και με δεσαν δυνατα πιο σφτιχτα απο πριν λεγοντας μου
τωρα σωθηκαμε
δεν βγαζω ρε εδω ειναι ειναι ολοι τους τρελλοι
οπως τοτε στην πατρα στο καρναβαλι φορωντας την φορεσια μου την πριγκιπικη
και απο πανω στολη βατραχου για να βρω λεει μια κοπελια
και μολις μια πανεμορφη υπαρξη μ κανε την χαρη εγω βαλθηκα να κερδισω το φιλι της και τα καταφερα
καναμε καλη παρεα της εξηγουσα πως ημουν πριγκηπας
για ταλογα μου μιλαγα και τους τρανους μου αθλους
ομως οταν την πηγα στο παλατι
το γελιο της καρφωθηκε στη μνημη μου για παντα


καθως περνουσε προς την πυλη του υπνου του
εβλεπε το ημερολογιο του να χει στομα και μιλια να λεει
ολα ειναι περαστικα και κανε λιγο υπομονη
ενα πρωι ελευθερο πουλι θα ταξιδευεις
αδεσμευτος θα τρεχεις σαυτο που γυρευεις
μα πως θα γινει αυτο αφου εγω ειμαι κλεισμενος εδω
μην ανησυχεις και θα το δεις πως καποια μερα και συ θα βγεις εξω

"ει ψιτ ελα σηκω"
"μααα τι εγινε"
"σηκω βγαινεις εξω"
"αληθεια?"
"σηκω πανω ρε...
σηκω"
"ημερολογιο μου?"
"δεν ειμαι το ημερολογιο σου,
σηκω"

καθώς περνούσε πια την πύλη της εξόδου
έτρεχε και θυμότανε το ημερολόγιό του
"μη μιλας σ'οποιον ναναι και μη τους λες ο,τι βλεπεις, μ'ακους?
να μοιραστεις ο,τι εχεις μονο μ'ανθρωπους ικανους"
κ'αυτος σταληθεια εβλεπε τον ηλιο πια
σταληθεια εβλεπε να του γελα
και ακουγε τη χορωδια των πουλιων να τραγουδα
χαρμοσυνα τραγουδια για αυτον και να γλεντανε χεηη
κι ονειρο του θυμιζε που γιν'αλήθεια
αγάπαγε τους ανθρώπους μ'όποια στραβή τους συνήθεια στα στηθια
στη δεξιά του τσέπη πάντα μ'ένα στυλό
το ημερολόγιό του τον καθόδηγούσε
αγαπω αγαπω τους ανθρωπους μη με λετε τρελο
δε θα το πω γιατι εκει μεσα δε θελω να ξαναμπω οε
την αληθεια που σας πειραζει δε θα ξαναπω οε
την αληθεια την αληθεια που σας πειραζει δεν θα ξαναπω ε
μη με λετε τρελο σας παρακαλώ

Ταυτισμένος Λάθος – Συναισθήματα

Ειν' το κομμάτι π' αναλύω συναισθήματα
Επιλογή δική σου έχω μόνο για σημερα επειδή κρατάω προσχήματα
Ήρθαν ωστικά κύματα ξέχνα τα επίμαχα
Έστω μία δόση αγάπης υπάρχει δε πάει στα αδύνατα
Καθόμουνα και κοίταζα τα πλήγματα
Πριν δω και πάθω ποτέ δεν το πίστευα 'λεγα μόνο στα κινηματογραφικά γυρίσματα
Συμβαίνει πρέπει να το ζήσω κι εγώ όσο με παίρνει κι εγινε
Τα κομμάτια μου ενώνω,
Είν' αυτός οπού συνήθιζε να προκαλεί συνεχώς πόνο
Τα λάθη μου σηκώνω πες μου είν' αρκετό αυτό που παθα
Αν αξίζει ακόμα να πληρώνω πες το λόγο
Κι όμως δεν κατηγορώ παραδέχομαι είναι λογίκο
να μην πειστείς από κάποιον που κυνηγάει τ' όνειρο
Τίποτα γι' αυτόν πιο σημαντικό κι είν' απόλυτο
Όχι για λίγη φήμη, γεμάτο πορτοφόλιο
Μα υποτίθεται πως σου 'χα κάνει κάτι
Έλεγα προτεραιότητα δεν ήταν το κρεβάτι
Δυστυχώς ήμουν απαρηγόρητος κοιτώντας τη δική σου πλάτη
24/2 ήταν Τετάρτη
Τώρα είτε αυτό το αποκαλούν αγάπη μόνη σημασία έχει
Πως ένα μεγάλο μου κομμάτι
Ήσουν
Είσαι
Θα είσαι
Στο πέρασμα χρόνων
Αιώνες
Αιώνων
Ερχόντων.

Γαμώτο λίγο χώρο, θέλω οξυγόνο
Μέσα μου έχω βάρος πολλών μεγατόνων
Δεν υποδηλώνω πως δεν κατορθώνω
Να σταθώ στα πόδια μου μα θέλω λίγο χρόνο
Δεν είναι θέμα φόντων και λοιπών προσόντων
Ούτε θέμα όλων για να ασκήσουν λόγο
Θέμα αγάπης...
Ε, Ταυτισμένος Λάθος συναισθήματα

Άυλος feat. Δ.Π.Θ. & Εκλεκτός - Καντάδες αποξένωσης

Άυλος:

δεν έχω χρόνο
πασχίζω για να βρω λίγο οξυγόνο
δεν πατώνω, επέζησα
συναίσθημα απλά για να σκοτώνω
το βλέμμα των πνιγμένων κρύβει πόνο, παγωνιά κι ενα κενό
παρ'όλα αυτα χαρά στο κόσμο σας δε βρήκα, μόνο στα τυφλά
αρρώστια, εγκλεισμός, βιοσκλαβιά, κομμάτια, όνειρα νεκρά
και αφού κρατιέμαι από το τίποτα δε με σταματά
σε νέες ήττες, συντριβές, στέκω και μάχομαι με υλικά δεσμά
και η φωτιά μες στη ψυχή σα λάβα ακόμα
εξιστορώντας κατορθώματα σε χάρτινους καιρούς αγνώστους
ήρωες σας τους πολεμιστές σε νου και πνεύμα,αφηρημένα λόγια
ως το τέρμα της ύπνωσης ο κώδικας σε λυσασμένα χέρια
καντάδες αποξένωσης σε κόλασης λημέρια
καντάδες αποξένωσης σε κόλασης λημέρια.


Εκλεκτός:

παλεύω με το πυρετό μου
ψυχοφθόρο υλικό μου, χάσιμο εγκεφαλικό μου
ξαναμπαίνω στο ρυθμό μου, κουμαντάρω το μυαλό μου
ΓΤΡ υπόγειο φρικιό μου, ετοιμάζω το φευγιό μου
για να ζήσω κάθε σκηνικό μου, αγχωτικό μου
τη παλεύω με αγχολυτικό μου
κατάρες στον εχθρό μου
γράφω απ΄τον υπόγειό μου, ξεπερνάω το πανικό μου
κάθε δαίμονα δικό μου, κομμάτι ρυθμικό μου
γιοι της ρίμας στο πλευρό μου
μάτι δολοφονικό μου
σου επιστρέφω το κακό μου
γιοι της ρίμας, η καρδιά μου στο μυαλό μου
στέλνω στο διάολο το μαύρο ποινικό μου
πετάχτηκα στου ύπνου τ'όνειρό μου
εφιαλτικό μεράνυχτό μου
το μικρόφωνο πολεμοφόδιό μου, το μικρόφωνο πολεμοφόδιό μου.


Δ.Π.Θ.:

νιώθω την ένταση μέσα μου πόλεμος για επανένταξη
άνθρωποι εύθραστοι, ζουν αγέλαστοι, στέκουν ανέκφραστοι
μηχανικά σαν ρομπότ, σαν αίρεση μελών αφαίρεση, μόνοι στο σύμπαν
βλάκα πίστεψες όσα σου είπαν?
δεδομένα που συνεχώς ανατρέπονται
φάτσες πάνε κι έρχονται αγάπες, κομμάτια απ'τον εαυτό μου κι αυταπάτες
ώρες ανήσυχα φευγάτες, αινίγματα
γιατί γαμώτο μου οδηγούν εκεί πάντα τα βήματα γιατί?
της νύχτας η πιο σκοτεινή στιγμή γίνεται λήθαργος
θάνατος, ο βυθός μου άπατος
δε θέλει μυαλό να το καταλάβεις, τι κι αν είσαι αγράμματος
δε μπήκα ποτέ στη τρύπα να σε θυμηθώ
ό,τι είχα να πω τότε στο είπα
αλήθεια, τέρμα για το Μάκη η παραμύθα
τώρα κοίτα, γράπωσα τη ζωή μου απ'το λαρύγγι μες στη τσίτα
καψούρης με τη νύχτα
μουνιά θέλετε ολόκληρη τη πίτα, εν το βλέπω να συμβαίνει
ρουφιάνοι πονηροί και πουλημένοι
δε πως γίνονται καπνός όταν το χτύπημα βαραίνει
όταν πιάνουμε τα mics σκαλωμένοι, mc's αποχωρούν ηττημένοι, αφού ήταν υπερτιμημένοι
θέματα προσωπικά ξύλο φίλε σ'όποιον επεμβαίνει
κανόνας μου κι όποιος τον παραβαίνει τςςςςς
ματώνω ζωντανός σε μια γη μισοπεθαμένη
καμιά φορά τυχαίνει, κι αν τύχει κανείς δε σε προλαβαίνει
σ'αυτούς τους σκοτεινους καιρούς
καλό θα'ναι να 'χεις από κοντά τους εχθρούς, επιφυλακτικός με τους φίλους
μάθε να ακούς, ποτέ μην υποτιμάς τους μικρούς, κάποτε όλοι μεγαλώνουν
άλλοι ξεφεύγουν εντελώς, άλλοι πάλι στρώνουν
όνειρό μου να ξεκοιλιάσω όσους με σκοτώνουν
ακόμη εγκλωβισμένος μες στα beats που με πορώνουν
ακόμα το κρατώ χαμηλό με κεφάλια μέσα σε ντουμάνια που συνεχώς μαστουρώνουν
τ'αδέρφια μου αλήτες, παλιοσχολίτες, μέσα στη σούρα τους ξενύχτες
αλήθειες που πονάνε λέμε όσο λέτε πίπες και
από ένα crack-head, lo-fi, low budget
όλα τα φράγκα μου σ'ένα παιχνίδι μπάσκετ
έπειτα πέφτουνε μάπες
σκάνε για τσαμπουκά τα πουτανόπαιδα με πλάτες
mc's που μιλάνε πολύ μα τρέφουν αυταπάτες
το παίζουν αφεντικά μα στη γειτονιά μας σκάνε σα πελάτες,
πελάτες, παλιοπουτάνες κάντε πίσω
ψυχόδραμα και γιοι της ρίμας είναι αδύνατον για μένα πλέον να το λήξω
δε θα το λήξω μέχρι να σας γαμήσω, δε θα το λήξω μέχρι να σας γαμήσω.

ΔΠΘ - Τα μάτια μου στο φίδι

Πρόσεξε να μην ξεγελαστείς μπροστά σε βλέματα που θέλουν
να δουν από 'σένα να κάνεις λάθος κινήσεις
άσπονδοι εκ θρήνοι λεγόμενοι κολλητοί
μας αποπροσανατολίζουν έχοντας στόχο προσωπικές, βρώμικες πεποιθήσεις
πήρα τα λόγια τους στα σοβαρά
τη πρώτη φορά καρφώθηκα πισώπλατα μα
πήρα δύναμη, πάλι τώρα ξέρω πως σκοτώνεται ένα φίδι
αρκεί να κόψεις το κεφάλι κρατώντας τα μάτια μου ανοιχτά, κινούμαι προσεκτικά
κι όσοι θέλουνε να μου φερθούνε φιλικά-πούστικα ήδη φάγανε Χ
βλέπεις, αυτή την εποχή σπανίζει η λέξη εμπιστοσύνη σαν έννοια
κάποιοι θέλουν ν'αποκτήσουν όνομα πατώντας στ'όνομα μου
κάποιοι φέρονται με αγένεια στο πρόσωπό μου
εμπιστοσύνη δεν έχω πια ούτε στον εαυτό μου
με καχύποπτο βλέμα αποδοκιμάζοντας το σάπιο τους στόμα
που αφρίζει σ'ένα δηλητήριο ψέμα
ακόμα εξακολουθώ να περιφέρομαι μέσα σε πλάνα που αλλάζουνε χρώμα
πίσω από λόγια φιλοφρόνησης σέρνω το σύννεφο σκόνης
η βρώμα μέσα στο μυαλό κάποιων που δήθεν μ' αγαπάνε υπάρχει χώμα
αρκετό να με σκεπάσει, απρόσωπος μεν ύπουλος δε
θέλεις τη παγίδα που 'χεις στήσει να με πιάσει
κάπως έτσι κινούνται οι προδότες μέσα στις σκιές
χρησιμοποιώντας φιδιού τακτικές
εκμεταλλευόμενοι τις στιγμιαίες αδυναμίες
μόλις αποκτήσουν αυτό που θέλουν γίνονται κινητές προδοσίες
σε πετάνε σαν σκουπίδι, για αυτό το λόγο δεν επαναπαύομαι
κι έχω τα δυό μου μάτια μου καρφωμένα πάντοτε πάνω στο φίδι.

N.O.E. feat. Bong Da City - KARMA

Ν.Ο.Ε:

Η ζωή είναι σεξουαλικώς μεταδιδόμενη ασθένεια
και ο θάνατος είναι επαγρύπνιση σ'άλλης μορφής συνέχεια
αλλόκοτο συναίσθημα μ'εμψύχωση στο έγκλημα
βρισκόμαστε στα έτοιμα
αθωώτητα μηδέν τώρα πια
υπέρταση φαντασίας, δηλαδή ατέλειωτη ομορφιά
περιέργειας δολοφονία με ψηφιακά κυνηγητά
οι γνώμες οι σωστές γίναν λίγες
όπως οι κανόνες
εικόνες που θα ευχηθείς να μην είδες
από πάμφτωχες χώρες
οι γνώστες παραδώσαν ευθύνες σε πλούσιους προδότες
κατευθύνοντας το νου των ανθρώπων μέσα απ'τις οθόνες
Ιλουμινάτι
γαμιούνται
έχω του δρόμου την αγάπη
όπως οι Γάλλοι λένε
εδώ δεν είναι Βερολίνο είναι Βαγδάτη
αν το 'χεις ζήσεις
το 'χεις μισήσει? αγαπήσει? πες κάτι
τα πολλά λεφτά σας δίνουν της ευτυχίας οφθαλμαπάτη
βγάζει μάτι
πως τον παίρνετε για λίγα παραπάνω
υψηλή ποιότητα μουσικής σαν σοπράνο μες στο Μιλάνο


Ίνκα:

Κοιτώ να γίνομαι
αυτό που δεν ήθελες να'μαι
μέσα από την παράνοια μου αφήνομαι
από τα μάτια σου, στα μάτια μου
δεν γίνεται να δίνομαι
σ'εφήμερες σχέσεις δεν υποκλίνομαι
κρατώ το μαύρο πέπλο πάνω απ'την Αθήνα
το μόνο κόσμημα που δεν υπάρχει σε βιτρίνα
κ όταν οι φίλοι σε προδώσουνε και μόνος περιφέρεσαι
έχεις την περηφάνια σου να χαίρεσαι
όλα είναι μάταια
στόχος το φιλότιμο
κ αν κάποτε μου στάθηκες μάλλον κάτι ζητούσες
κ έπειτα χάνομαι και πέφτω
όπως οι σταγόνες πάνω στο παράθυρο
για αυτές αναπολούσες
κάθομαι κάτω απ'την πανσέληνο με μάτια δακρυσμένα
στον ορίζοντα κοιτούν απεγνωσμένα
κ όλα είναι ξένα
καλύτερο για σας ποτέ να μην έπιανα πένα
κάνε τη ζωή μου θέμα

Μανιακός:

γυρίζουν πάνω από την πόλη
σαν σκόνη στην ατμόσφαιρα
και πέφτουνε
σαν χαλασμένα ελικόπτερα
πανικοβάλονται μπάτσοι και γυναικόπαιδα
ο πιο βαθύς σου φόβος σίγουρα δεν έχει όνομα
κινείται
μέσα στη φλέβα σου
που όλοι πυροδοτείτε
μέσα από το μίσος και την πένα μου
κάποιοι χάνουνε τη ζωή τους
μέσα στα όνειρα
σαν πτώση στον ακάλυπτο
δίχως λόγο και νόημα

δεν έχω ανάγκη
λαθρεπιβάτης σ'ένα ξεχασμένο πλοίο
που ήδη ναυάγησε στο φεγγάρι
πατώ πάνω στο μαγικό μου μανιτάρι
και πετάω
στο μεθυσμένο και ξένο πλανήτη τους
εδώ είναι η κόλαση
τη ζούμε όταν αλλάζουμε κανάλια
όταν σιχαθούμε αυτή την κατάσταση
και λέμε πως πάμε για άλλα
αναλογίζομαι πως γίνεται να μένω σταθερός πάνω σε μπάλα και
δε με κατάλαβαν ποτέ, μίλαγα μόνος μου
στο κόσμο που κάθε πόνος μου γίνεται δρόμος μου
πυρπόλησα το νου μου τη νύχτα, ζούσα το φόβο μου
μα την επόμενη μέρα είχα τον τρόπο μου
πάντα θα υπάρχουνε ρουφιάνοι και καλοθελητές
είμαστε επίσημα κράτος από ατύχημα
κ ενώ τελειώσαν οι αντοχές
πίσω κοιτάμε για να συνηθίσουμε
θα γυρίσουμε σύντομα

Styl Mo:

η μουσική μου κινηματογραφική ταινία
εικόνες, φρίκη
Αθήνα, ματωμένη πόλη μες στη μνήμη
χαρά τους η δικιά μου λύπη
τρέφομαι με σάρκα και κόκκαλα
ώρα να ετοιμάσεις τη διαθήκη
ο δρόμος προς την παράνοια
πηγαίνουν μ'ελιγμούς
διαβάτες που βλέπεις μα δεν τους ξέρεις
βαθύς ο πόνος μου
κάνουνε φωλιά οι αναμνήσεις
στο στήθος μου σαν δίκοπο μαχαίρι
ξαπλωμένος σε μέρη που ο θάνατος παραμονεύει
το θέλει, το αίμα γυρεύει
για λίγο δεν φοβάμαι
μα δεν σε φοβάμαι
όπου και να 'μαι
η θλίψη φαίνεται απ'το χαμόγελο μου
για αυτό κ εμείς συχνά γελάμε
ανασφάλειες, μοναξιές
μέσα στον τόπο εδώ που ζούμε
όλοι φορέσανε τις μάσκες τους γιατί φοβούνται να τους δούμε
έρχονται, πάνε
ψάχνουν με μάτια ο,τι ζητάνε
μη σε δούνε

Μανιακός:

γυρίζουν πάνω από την πόλη
σαν σκόνη στην ατμόσφαιρα
και πέφτουνε
σαν χαλασμένα ελικόπτερα
πανικοβάλονται μπάτσοι και γυναικόπαιδα
ο πιο βαθύς σου φόβος σίγουρα δεν έχει όνομα
κινείται
μέσα στη φλέβα σου
που όλοι πυροδοτείτε
μέσα από το μίσος και την πένα μου
κάποιοι χάνουνε τη ζωή τους
μέσα στα όνειρα
σαν πτώση στον ακάλυπτο
δίχως λόγο και νόημα

R.A. the Rugged Man - 3 kingz (verse)

Who the master in the rap game?
Thorburn last name
Reigning, smacking, attacking your brain
Aiming back with the flaming track
Pain And learn from the best
Murderin' burnin’ the rest
We ain’t no GQ rappers Like Pharrell or Kanye West
And I’m an abomination I’m bombin the nation
Population You just a chick with a dick Without no operation
I’m barely eatin Badly beatin
Beatin badly in the prease
And I’m the hardest that God ever gave the privilege to speak
And frantically banning me Rugged man will panicky
That’ll be fantasy Loaded hammer he handin me
Blabber the braggarty man Will be damned if he happily married with families
Splatter your mammy(’s) mammary glands Insane Insanity addict
He swagga The rapper The biter biting his flattery
We beatin, bustin you, battery, agony, back to reality
Bring it back You deliver that pitiful Pitter pat
Pull the trigger Snitch Hit a rat You wik wik wak!

Αυλος - Ματια απο νυχτα

Φέρετρα και μνήματα
μηνύματα, κολλήματα
αυτοκτονίας θύματα
ζωής μαθήματα
καταραμένοι, ριζωμένοι
σ'ένα τούνελ δίχως φως
ναρκωμανής, αλκοολικός
τρελός κ απόκληρος
στα κάτεργα μιας πόλιτείας
όνειρα νοθείας
παρακμής, μελαγχολείας
στο λαβύρινθο μιας ουτοπίας
ζεις, πεθαίνεις, αναστένεσαι
μαθαίνεις μόνος να πενθείς
για ό,τι ποθείς
σα λαβωμένος μαχητής
μέσα στον κόσμο της σιωπής παραμιλώντας
κόβωντας και ράβωντας συναίσθημα καινούργιο
τέχνασμα στο ξέσπασμα της απειλής
αντίδραση
ραμμένα στόματα και μάτια
γράφωντας κομμάτια
σ'αιματοβαμμένα μονοπάτια
ψάχνωντας ουσία
αναγέννηση, νεκρής σάρκας λατρεία
στα λαμπρά σφαγεία των δρόμων
πανικός, φοβία, γυάλινες ματιές
στις στοιχειωμένες παιδικές χαρές και πάρκα
οργισμένα νιάτα
συγκρουστούνε φάτσα κάρτα
στο πηχτό καπνό θα ψάξουμε κ απόψε ένα χαμένο εαυτό
κράτα με να σε κρατώ
σ'ενα λεπτό θα σ'αγαπώ καθώς βουτάμε στο κενό
εκπροσωπείς κ εκπροσωπώ ένα δαιμονικό θεό
λόγια που ξέθαψαν στιγμές και αναμνήσεις
εφιάλτες, τύψεις, ημερομηνίες λήξης
αισθητές σαν απουσία
αποχή απ'τα κοινά αισθήματα
μιας εσωστρέφιας φυλακή
γεμάτη ψέμα, απελπισία
φόρος αίματος στο τέρμα σαν βρεθείς
ανάγκη κάλπικη στοργής
ένας απλός φρενοβλαβής στη λεωφόρο της καταστροφής
ξεθάβωντας κοιτάσματα ανθρωπιάς μες στα χαλάσματα
φαντάσματα, σκιές του παρελθόντος
εσωτερικές αναζητήσεις, λάθη στο παρόν
και κολλημένες συνειδήσεις
μη μιλήσεις

χτίζεις μια κόλαση και μέσα της θα καταλήξεις

ΔΠΘ - Οπως το νιωθεις και το νιωθω

Φυγάς από την εγκεφαλική φυλακή
τοίχοι υψώνονται υψώνονται
μέσα σε τέσσερις τοίχους άνθρωποι πορώνονται, κόβονται
τα περισσότερα στο μοντάζ
τι κοιτάς? τι μου αναμασάς?
τίποτα παράνομο
lega-legalize
με σωματότυπο πρότυπο σωματοφύλακα
κάτι σε kingsize
ένα σωρό τσαρλατάνοι
με γαμημένα ψεύτικα styles
κόλλα τα όνειρα σου σε κολλάζ
ενοχές είναι σ’όλα τα σώματα τατουάζ
ειν’οργή και ο θυμός
είναι προσευχή και συνοστισμός συνεπώς είναι σα να ψάχνεις
μες στο σκοτάδι σου φως
είναι ο κακός μου εαυτός
ο μοναδικός πραγματικός μας εχθρός,τι να πω?
δεν ψάχνεσε καθόλου να δεις τι συμβαίνει και ό,τι σου πασάρουνε το τρως
εγώ το πήρα κάποτε προσωπικά και σ’έχω βάλει στόχο
Το μόνο σώμα που στέκεται ακόμα ορθό στο ματωμένο λόφο
είναι αθάνατο
όσο το νιώθεις και το νιώθω

Psycho Realm - Confessions of a Drug Addict

chorus:
What type of drugs do you do?
and what do you do to get your hands on
your shit mothafucka huh??!!
what kind of dirty tricks you do to get yourself fixed?
you're all sick; is it lack of love? or lack of your withdrawal?
Drugs!! i need femine venoms in the system
in order to function in the rhythm

you get hook to the look of wild vomen
and wanna live in the land of the unforgiven
habits turn bad ones
individuals make 'em poison rituals
gotta have it a have it, a habit
welcome your traces of an addict
God forgive me for my bad habits,
drug addict needle in my vein, i gotta have it
to kill the pain, you silly rabbit
i dig a hole under the sun to hide from the static
automatic pressure got to kill it
give some act-rite juice so i could feel it
ah, now everything is all right
the eye of the needle cries out to the dark side
looking inside through the outdoor knocking
but society won't let me in so i grab my stocking
put over my head and get the dough
'cause the needle is my God and smack is my soul
parahernaila in my domain brings conclusion
that i'm using but the question is, am i abusing
infested in the residence of pico union
drug intrusion, color fusion
invasion! of your senses maintain relapse
dilate eye lenses, my dependence on
these chemical artifical dreams
is what makes my habit obscene

chorus:
What type of drugs do you do?
and what do you do to get your hands on
your shit mothafucka huh??!!
what kind of dirty tricks you do to get yourself fixed?
you're all sick; is it lack of love? or lack of your withdrawal?
Drugs!! i need femine venoms in the system
in order to function in the rhythm

Tinted like the darkest shadows, my mind is cloudly subliminal
commands will penetrate then i get rowdy conditions
drowsy, the sedative brings negative enemies
i slump down and stay ahead of me
powerful like metamphetamines my state is altered
this here's no lie hydroponic, chronic
got you feeling all erotic aphrodisiac, who's got it?
alvarado maniacs risk poison time buying dimes
when you got the fix get in the mix
there's no denving drug's the only factor
got me in the rapture making an addict out of you
and proceed to capture you mind
you're mine, choke hold to your whole
skull, substance uncontrolled
who holds straight keys to locks and unlocks key holes
the structure of my trip is unstoppable
i'm 50 hits of the dot all powerful
we go deranged and remain living the last
days in the haze of purple micro
i remember when i was a high school star
had the proom queen, scholarship, brand new car
it's funny, you never know who your friends are
'til you lose all your sensibilities to the act-rite
but i'm all wrong; no wonder my family
don't wanna have nothing to do with me
humiliation, neglect, no respect
the concept of rehabilitation has been swept
i wish i was clean a far fetched dream
but what other way am i going to blow of my steam
heaven's all in this bottle of juice making me feel high
making me feel loose, get nowhere turn to no one
trust me, i don't even trust myself

Ψυχοδράμα - Αν αφεθώ

ΔΠΘ

αν αφεθώ, τα πάντα βλέπω να κινούνται αργά στο βυθό, ακούς ηχό
κατούρησες στο χώμα, κι άσε με ν'αναπτυχθώ
έστω κάτι ν'αφήσω πριν απατηθώ
είμαι ανοιχτός προς όλους, μα κανέναν δεν ακολουθώ
και μου 'ναι αδύνατο το να διανοηθώ να κουνηθώ
τι να φοβηθώ, ρώτα καρδιά μου να σου πω τι με γεμίζει
ποια σκέψη το χέρι μου οπλίζει
χύμα στο κύμα αστο μαλάκα το γείτονα να νομίζει
πως είμαι απλά περιτύλιγμα, είναι τόσα πολλά τα θέλω μου
που μοιάζει με δίλημμα, κι έτσι να 'μαι πάλι στο ξεκίνημα
δίχως ανέσεις ισορροπώ μες στις αντιθέσεις, αν βιαστείς να μ'αντιπαραθέσεις
ίσως να πιαστείς στη παγίδα, κάτω απ' τη γλώσσα μου κρύβω λεπίδα
κάνε δουλειά σου, δεν άκουσα τίποτα δεν είδα και πες στα παιδιά
να σταματήσουν να προσπαθούν τον ουρανό να αγγίξουν
ν'αφήσουν κάτι δικό τους πριν να σιγοσβήσουν
κι ενώ έπειτα από λίγο τους ξεχνάνε
σκάνε καινούργιοι που κώλους γαμάνε
πολλούς θα δεις να κρύβονται κι άλλους απ'αυτούς μούρη να πουλάνε
μια γλώσσα να μα στη πράξη κολλάνε
δε δείχνω σεβασμό πουθενά και στη μπούκα θα σ'έχω ρουφιάνε
ενός κολλήμένου μυαλού συλλήψεις, γράφω συνειρμικά
σκοτώνω ιδανικά δίχως να 'χω τύψεις
αν τύχει να χωθεί στις μαλακίες μου κι αν είσαι αδερφός μου θα με καλύψεις
σε κάθε κακόφημη στάση ζωής που ακολουθώ
και μη ψάξεις να βρεις τι 'ναι αυτό που μέσα απ' τη μουσική μου προωθώ
θα σε γελάσω, γράφω όσα νιώθω με χτύπο παλμό καρδιά στο μπάσο
φύσα να δούμε πίσω απ' το σύννεφο τι κινείται
πως κυλάνε οι μέρες που χάθηκα πάλι και με ψάχνω
από Σαββάτο ξημερώματα, αυγής χρώματα αντικρύζω μ'ορθάνοιχτα μάτια
κοιμούνται μόνο τα πτώματα
κι όπως συνήθισα να συμπεριφέρομαι λάθος, άφησα τα πιο σημαντικά
με τράβηξε κάτω το βάθος, είπα σήκω πάνω, κοίτα και πες μου τι κάνω ο μικρός
αρκετά για να θες να 'χεις κάτι παραπάνω οφείλεις να συμβιβαστείς μ'όσα διαθέτεις
την αλήθεια που κρύβει ο καθένας από μας βλέπεις
ένα βήμα από το αύριο το σήμερα, αγάπη στέλνω στα αδέρφια που ζουν πίσω από σίδερα
θεριά ανήμερα, ξέροντας πως κάποια στιγμή θα ζουν καλύτερα ή καθόλου
πρόθυμος πάντα πέφτω στα παιχνίδια του διαβόλου
φωνές εγκλώβισα, κίνησα γη κι ουρανό, γύρισα τον ήλιο
όσα κι αν φέρεις πίσω δε θα ΄ναι το ίδιο
φύλαξα κάτι για τις δύσκολες μέρες που αναμένω
μέσα απ' τα λάθη που κάνω μαθαίνω
κι απ' τις συνήθειές μου χαρακτηρίζομαι
καλώς ή κακώς κάθε σου αγνή σκέψη κακομεταχειρίζομαι
πίσω με κρατάνε και σταματώ ν'αναπτύσσομαι
γυρνάνε σπίτια και δρόμοι, χρόνοι παγώνουνε εγκλωβισμένοι και μόνοι
μυαλά θαμένα κάτω από το χιόνι..

Άυλος

σαν αφεθώ, κομμάτια όνειρα νεκρά στο πυρετό
παρασιτώ στον κόσμο που κλεισμένος ζω σε άσυλο
κρατώ άνασα τελική πριν βγει η ψυχή μου
είσαι μαζί μου στο δρόμο που νεκροί κινούνται φίλοι και εχθροί μου
στο διάβολο πιστός σαν παραμένω, επιμένω ανώφελα να ζω και να μισώ το πεπρωμένο
κάθε τι που μοιάζει δεδομένο, πλαίσια, κανόνες
το περιβάλλον μου που παραμένει αρρωστημένο
στο τόπο έμεινα και επανήλθα πίσω
κάθε ρίσκο παίρνω μέρα με τη μέρα
κοίτα ρίζωσα στο περιθώριο, γεύτηκα καλά τη πίκρα, στέκομαι γερά κι αποδέχτηκα τη κάθε ήττα
αναμένοντας μες στον υπόγειο σταθμό της διαστροφής το τρένο
συνοδοιπόρος με αλλοπρόσαλλο και δαίμονα παιδί θεού
μόνιμα μυαλό καμμένο
στο δρόμο το ζω κι επιμένω, τον ήχο βρώμικο, πρόστυχο
εθιστικό σαν χημικό ναρκωτικό σε κάθε ανυποψίαστο εγκέφαλο να στέλνω
θα περιπλέκω λόγια και λέξεις, σαν χωρισμένος μπάσταρδος χαμένος σε αρρωστημένες σκέψεις
κάτω απ'το χιόνι, σκοτεινοί δρόμοι
τρία παιδιά σταλμένα από το διάβολο μ'αποστολή
το έργο τους ειρωνία το κόσμο να στοιχειώνει
φίλε, ό,τι δε σκοτώνει, σε δυναμώνει
χρόνια και χρόνια, οι κρεπάλες έχουν κάνει τη ψυχολογία μου μουνί
η όψη μου ματώνει, φυλακισμένος σε μια πόλη που γεννήθηκα νεκρός σε μια αυγή
σε δρόμους που ο φθόνος και η πουστιά επικρατεί
στη καταδίκη μου, εγώ κι η αγέλη μου, μέσα στη λύπη μου
αν πιάνεις έστω κάτι απ'το κουπλέ ίσως να νιώσεις και τη φρίκη μου
07 ρίμες καταστροφής ρυπές, μέσα στου αιμοπότη τη καρδιά
απλά σφηνωσα με παλούκι, το γράφω εκπροσωπώντας τη γενιά
που χάνεται άδικα μέσα στο μαύρο λούκι..

Αλλοπρόσαλλος

μυαλό γεμάτο από αδιέξοδα, νεύρα που καταλήγουν σε γροθιές
το νου μου να καταστείλω δε παίζει κι ας είναι οι μέρες που ζούμε ανέλπιδες, γεμάτες στρες
αποτυπώνουμε στο τσιμέντο πρόσωπα, γραμματοσειρές τρέχουν μες στους συρμούς
άνοιξε τα μάτια σου και δες κραυγές και ψίθυρους ακούς, η πόλη λιώνει
από κανόνες που λαμπάδιασαν, παιδιά που τα λόγια τους δε μασάν
αστικές προβολές, στα αρχίδια μας τι προτιμάς
έχω τη σπίθα ρε μάγκα που σε κάνει ν'αντιδράς
γίνεται φλόγα για προσάναμα πολλά λαμόγια
στέκομαι στις εκβολές και πάω κόντρα
παίξε αν θες, μα θα καείς μάντο
με τη φωτιά που φωνάζουν Κυριάκο
ποτέ μου πιόνι σε παιχνίδι σκάρτο
μάθε το, το πως την πάλεψα θέμα δικό μου
07 απ'το σταθμό μου, ψάχνω να βρω το μυαλό μου
και παράλληλα τεμαχίζω το ψεύτικο
σα κατάνα τα κάνουμε όλα πουτάνα
επιβιώνοντας σε κοινωνία σκληρή και ρουφιάνα
κοιτάω μέσα στο πανικό, λίγη ηρεμία να βρω
να δώσω κάτι χρήσιμο σε κάθε αδερφό
δε πρόκειται ποτέ μου να συμμορφωθώ
πάντα χύμα σα γαμάτο που το κόσμο να μεθώ...

Ψυχοδράμα - Τα μάτια αλλάζουν βλέμμα

Άυλος:

Κρυμμένος πίσω από σελίδες, μυθοπλαστικές παγίδες
όνειρα ψυχρά, νεκρόφωτα που λάμπουν στη δύση του ήλιου
άψυχες μορφές ακολουθούν τα βήματά μου
στις μέρες που ο κόσμος όλεθρο ποτίζει
συντρίμμια και φρίκη
γύρω από τη σφαίρα της τρέλας σα περιφέρομαι
ελπίζω στο τίποτα, βασισμένος σ'ελπίδες που σβήνουν
όλοι έχουν μάθει να παίρνουν, ποτέ να δίνουν
κι ό,τι παραμένει ατόφιο με φθόνο το κατακρίνουν
όσα δε νιώθεις τη μέρα, τη νύχτα σκάνε
εμμονες ιδέες, ερινύες, σκέψεις υπαρκτές κι ανύπαρκτες
λέξεις ξεθάβοντας, προβλέψεις μέλλοντος, κάνοντας χρήση
χάνοντας κάθε ουσία, έκφραση νοθεία, ευφορία, στιγμιαία αρρυθμία
κάτοικος μιας κόλασης επίγειας, πιστοί στη κοσμοθεωρία του χάους
σ' άφαντους δρόμους διαβαίνοντας σε κήπους πέτρινους
εκεί που στέρεψαν τα δάκρυα
προσηλωμένος στ'άκουσμα των τελευταίων χτύπων της καρδιάς
δε ξέρω πια αν χαίρομαι ή αν λυπάμαι
αν είναι λύτρωση ο θάνατος ή πρόκληση ζωής
η γη απλώνεται, μη ψάχνεις συνοχή μέσα απ'τα λόγια μου
απλώς γράφω γιατί μέσω των στίχων βρίσκω διαφυγή
τείνουν τα πάντα εκεί που παρεκκλίνει η λογική

Αλλοπρόσαλλος:

Είναι η παρέμβαση, εγκλωβισμένος κ υπό πίεση
συσσωρεύεις ένταση για αναγέννηση
πονάς, χορεύοντας στο κύκλο της φωτιάς
πάλι ξενυχτάς, πάλι ξεθάβεις στιγμές χαράς
μόνος κλαις, μόνος γελάς
ώρες ατέλειωτες στο κενό κοιτάς σαν παρατηρητής της παραίσθησης
μαχητής, φως στις στοές της ψυχής
παντογνώστης ουδείς, εκτός αν ο μόνος γρίφος είναι ο θάνατος
αυτό μονάχα με κάνει να ελπίζω
πως ο ήλιος εκτός από φωτεινός, είναι ο πραγματικός θεός
ένας κοινός θνητός, κάτοικος στη γη της πιθανότητας
μισοπένθιμα εμβατήρια, τι κοιτάς?
μόνος λόγος ύπαρξης της νύχτας η ανάσα πια
καταραμένη θητεία, βίος ενάρετος, βάσει προσωπικών δεδομένων
βία λεκτική, στάμπα απόγνωσης κραυγή
νεκρός σε κάποια προσεχώς προβολή
κάποιος απ'τα 07 θλιμμένα πρόσωπα μονολογεί
στα πρόθυρα ψυχής παράδοση δράματος προσφορά
εν έτη 2004 χρόνια πέτρινα, Αθήνα
πολλοί με άπειρα πρόσωπα, με κάνει να απορώ
όπως απορώ πολλές φορές για μένα
στοιχειά δεμένα, με αίμα στο τοίχο γραμμένα
σαν άτεχνη, μες στον υπόγειο με FatCap ασημένια υπογραφή

Ταυτισμένος Λάθος:

δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, διχασμένη καλοσύνη, δίνη μέσα στο μυαλό σου
πήγαινε εξοντώσου ή χώσου μέσα στον εμπόλεμο κόσμο σου
μουσική ακατέργαστη, χάνει η έκφραση δικιά μου
προσπαθώ έτσι να πιαστώ για να σκεφτώ κάτι χαρούμενο
με προσδοκούμενο χαμόγελο, μπορώ πάλι να ερωτευτώ το κόσμο που ποθώ
και σας κοιτώ, χαζεύω πάνω σας, κλείνω τα μάτια
και φαντάζομαι πως νοιάζεστε κι εσείς για μένα
είναι από τις πιο όμορφες χαρές που έχω νιώσει
είναι απ'τα χαρίσματα που κάποιος έχει δώσει
και δε θα χρεώσει τόση αγάπη για να πάρει πίσω
παίρνω ρίσκο κι έτσι ελπίζω πως ο άνθρωπος θ'αλλάξει
δεν θα προσπαθεί ν'αρπάξει κάτι ώστε να τραντάξει τη ψυχολογία κάποιου άλλου
ταυτισμένος λάθος, μέσα απ'το παραμύθι βγαλμένος με σθένος
να ονειροπολεί σε κάποια πιο όμορφη στιγμή

Αλλοπρόσαλλος:

Το σώμα ζει, όσο η ψυχή σου προσπαθεί
μα αν αυτό σαπίσει, αυτή δε θα χαθεί
τα μάτια αλλάζουν βλέμμα, δεν αλλάζουν όμως χρώμα
ό,τι έκανα παλιά, το κάνω ακόμα

Ψυχοδράμα - Διάσπαση

Άψινθος

σιωπές σαν ίριδες, ζωές καθηλωμένες σε στοές
μέσα σ'αδέξιες μαχαιριές καιν' άδειες σύριγγες
φτιαγμένες από πλαστικό σα στέματα (στενα φωτιά στα μάτια)
αφιλόξενα βλέμματα, η αξιοπρέπεια χαμένη στο δρόμο
για λίγα κέρματα μόνο η ηθική πήγε περίπατο
ο βιοπορισμός καταλήγει στο φόνο
πολλοί μου 'πανε πιάσαμε πάτο μα δεν πατώνω
οδός Αγησιλάου ψηλέ
κανόνας πρώτος κοίτα το κώλο σου μόνο κι όχι τους γύρω
ψηθείτε Αθήνα κέντρο στις φλέβες μου χρόνια φθείρω
σημάδια μιας νυχτερινής, άνισης μάχης σε πεζοδρόμιο στείρο
μέσα απ'τα μάτια των πνιγμένων ιστορίες ανασύρω, πάρε μία
με άξονες γραμμές στους οφθαλμούς
σκουριασμένες στο χρώμα παλιά ταινία
κινούμενα καρέ πηγής καταλήγουν στη βία
ακολούθα τους κανόνες της σφαγής μ'αρμονία
κεφάλια κινούμενα, πένθιμα θέατρα χαρμάνας
που απλώς υποδηλώνουν αγωνία
είπαμε(??) χέρια οι χάρτινοι θεοί
βέρια που κατευθύνει φίλε η αστυνομία
τα πάντα μετριούνται σε φράγκα
ίσως το σώμα σου να βρεις σε αγοράς επαιτεία
ανήλικα αλλάζουν τα πλάνα
σαπιασμένες παντομίμες πορνεία
νύχτες μου μοιάζει αρρωστημένο
βαριεται η πολιτεία, το αναλύω
μακάβριο, αστικό τρόπο γελοίο
σαν μαύρες τρύπες που καταπίνουν πολίτες στο κέντρο
και φτύνουν αίμα και πύο
με λίτες εμπόρους και κώλια απλά να συμπληρώνουν το τοπίο
ο θάνατος περιπολεί στους δρόμους, δε σηκώνει αστείο
κι η ζωή μας συνεχίζεται, απλή υπόθεση
όπως το staf θ'ανακατεύεται με αίμα στην αναρρόφηση

Άυλος

γυρνάω στο 80, ο δρόμος γύρω μας ασφυκτικός
ο νους μας βρώμικος στο πέρασμα της νύχτας
προσπερνώντας τα στενά της ήταν πήχτρα
ζητιανεύοντας νεκρές ελπίδες μέσα σε χαλάσματα
όταν πεθαίνουν οι θεοί βλέπεις γεννιούνται τα φαντάσματα
μέσα απ'τα στοιχειωμένα μάτια των πνιγμένων
πηγάζουν σκέψεις και εικόνες που αφορούν το αβέβαιό μας μέλλον
σκοτάδι, γνώριμες μορφές περνοδιαβαίνουν το κατώφλι που οδηγεί κοντά στον Άδη
είναι μια ακόμη σύναξη στις εκβολές του βάλτου
σημάδι που ακολούθησαν πιστοί στην αγκαλιά του δράκου
πλατεία Θεάτρου, κοινός τόπος συνάντησης
σφαγής,ιδανικών κι ονείρων
πτώση σ'ένα κόσμο ψέμματος κι αρρωστημένης βίας
είναι η ωμή κατάληξη στο δρόμο της απελπισίας
τάσεις διαφυγής απ'τον ασφυκτικό κλοιό της κοινωνίας
στη ροή της αστικής πραγματικότητας
στενά τα περιθώρια, λυγίζοντας την επιβλητική όψη τους κτήνους
της εξελιξης τα δεδομένα σπάνε βλέμματα
γυρνάνε με περιφρόνηση στη θέα της εξαθλίωσης
πορεία στο μηδέν, συναισθηματικό κενό
σάρκας εμπόριο τροφή, διαστροφή και πόση αίματος
ζωές στο περιθώριο, ιστορία δίχως τέλος
όριο δεν υπάρχει στην κατάχρηση της εξουσίας
έμφυτες σκέψεις φοβίας μέσα στα μυαλά της μάζας
μάστιγα που εξαπλώνεται όσο η κάστα των απέθαντων αυξάνεται
ολοκληρωτικά σαν γάγγραινα στα σάπια μέλη του σκάρτου συστήματος.. διάσπαση 07

ΔΠΘ

07 τσογλανος, μπάσταρδος, το νου σου, φιλελεύθερος
κυκλοφορώ στο 2009, κοινωνία ώρα μείον
μην αναρωτιέσαι γιατί οπλοφορώ
στα μετόπισθεν ψυχόδραμα
στη μέση του δρόμου στάθηκα, εκεί που 'δαμε το όραμα
και γύρω μου το μπέρδεμα
ακόμα το παλεύω να μη μπω κι εγώ στο πρόγραμμα
ποιο 'ναι το αποτέλεσμα, στροφές απότομα
όποιος έχει τη χάρη και τ'όνομα, έχει τα αρχίδια
στα πεζοδρόμια βουνά υψώνονται σκουπίδια
ενώ βλέπεις υγρασία προσελκύει φίδια, να προσέχεις
σε πήρε το μάτι μου χθες το απόγευμα στη Πειραιώς να τρέχεις
αφιλόξενος τόπος ο κόσμος των πιθανοτήτων
απρόβλεπτοι συντελεστές μιλούνε απ'το πλανήτη των πιθήκων
κινούμαι σε φάση υπό περιορισμό κατ'οίκον, άκουσέ με
σου φαίνομαι να νοιάζομαι ποιος είσαι, πως σε λένε
σκόνη, κυνήγι δράκου στο λαβύρινθο
τι να ξεχάσω, τι να θυμηθώ πριν αποκοιμηθώ
εγκληματικές σκέψεις που καθοδηγούν τον μέσο γνωστό-άγνωστο πολίτη
στρώσε στα μπαμ με διάσπαση απαιτεί χρόνο κι εδώ θα παίξει μύτη
μπουκέτα μέσα στα λασπόνερα για να θυμούνται μερικοί-μερικοί
τι στα αλήθεια παίζει
καυλόμπατσοι που τριγυρνούν με πολιτικά
κόσμο και κοσμάκη έχουν δέσει
ποτέ δε ξέρεις από που μπορεί να σου τη πέσει
κι η λάσπη απ'τα σκληρόπετσα κορίτσια του κέντρου κι αν είσαι φέση
όπως και να 'ναι το γαμημένο μάλλον θα σ'αρέσει
μα πιθανότατα την επόμενη που λες χριστό να μη θυμάσαι
κοίτα πίσω, καφέ να γίνει η διάσπαση
κι έπειτα θα το ρίξω όπου βρω το γαμημένο
ποτέ σου μην υποτιμάς το ξένο ρε
γιωργάκη που κόλλησες πάλι
είμαι ώρα στη στοά και περιμένω
της πόλης το στόμα ανοίγει πεινασμένο
γι'άλλη μια νύχτα να μας καταπιεί
μπορούν να συμβούν άσχημα πράγματα αμα σε πιεί
μόνο στη νύχτα, χώμα σου δώσανε, δεν ήξερες
το βρασες, το ριξες, έφαγες ήττα, ζούμε επικινδύνως
στομα, μύτη, κι όταν κάνω τη δουλειά μου κρυφοκοίτα
διάσπαση π.ρ.ε.ζ.α
φανερό το βράσιμο γίνεται ανάγκης βίτσιο τρομερό
που σε θέλει νεκρό
γάμησέ τα κάποιος που γνωρίζεις μάλλον καλύτερα από οποιονδήποτε
κι είναι ειρωνία
το γεγονός πως έχεις μετατρέψει σε κουλτούρα φίλε τη τρυπομανία..

ΔΠΘ - Άνευ προσανατολισμού γενιά

Ό,τι μετράει μένει

Σκοτεινές διαδρομές...ΨΔ 07
Άνευ προσανατολισμού γενιά
ταξιδεύοντας απ' το ναδίρ στο ζενίθ, εικονικά σφάλματα
παιχνίδια ενός μυαλού που πάει στην τρέλα κάνοντας άλματα
κάποιοι ξέμειναν, κάποιοι ξεχασμένοι στον κόσμο των ζωντανών
καταδικασμένοι τυχοδιώκτες φόβων πίσω από τραγούδια αλκοολικών κρυμμένοι
υπάρχουν κόσμοι ζωντανοί και κόσμοι πεθαμένοι
πέρα απ' τις πέντε μου αισθήσεις όλη η ψυχραιμία μου μοιάζει ξένη
μην πατήσεις στον κόσμο των ξένων, μην πατήσεις
κάτι κυλάει μεσ' τις σκιές της νύχτας αναζητώντας μύθους κι απαντήσεις
κατοικώντας σε κλειστοφοβικές κι εσωστρεφείς συνειδήσεις
υπάρχουν κάποιοι που μας κοιτάνε πίσω από δέντρων χαραμάδες
πρόσωπα απ' το παρελθον μα τώρα ψυχικοί φυγάδες κόσμων
ζώντας ανάμεσα μας τα μάτια μας διαπερνούν απαρατήρητα
μόνο και μόνον για να 'ναι παρών στοιχειώνοντας κάθε πολίτη
ο κόσμος τρέχει συνεχώς μπροστά μ' αυτοί μένουν ακίνητοι χρόνια σαν αγάλματα
αναζητώντας καταφύγιο μοναξιάς σ' ερειπωμένα κτήρια κι άστεγα χαλάσματα
απο μικρός είχα πιστέψει στα φαντάσματα
είναι χλωμοί και σιωπηλοί επισκέπτες
εισβάλλοντας τρέφονται τα όνειρά μας εφιάλτες παρτίδες μ' αθάνατους παίχτες
ακολουθώντας ένα υπόγειο με μαρμάρινα σκαλοπάτια
ένα δάχτυλο αχνογραφεί στη σκόνη που 'χει πνίξει τα πλήκτρα με σκοτεινά κομμάτια
περιμένω, μέσα στ' αχανές Έρεβος να πνιγώ, φώτα χλωμά πάνω από ξύλινες κορνίζες
αραχνόκοσμος σε μέγεθος φωλιάς, υπερτροφικής πανφάγας κάμπιας κουκούλι
κατασκευασμένο απο δέρμα και μυς, σαν ανθρώπινο σκιάχτρο
ένα παιδί που βίωσε πέντε ολόκληρα λεπτά την νεκροφάνεια κείτεται στην ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα
τα μάτια των νεκρών είναι γεμάτα χειμώνα γι' αυτό μας φαίνονται λευκά

Ψυχοδράμα - Τρύπια μπάλα

ΔΠΘ

Συμβαίνει μερικές φορές να κάνεις όνειρα
κάτω απ'το απαθες βλέμμα των άψυχων οικοδομημάτων
όταν αποσύρεσαι στο φόντο που χτίζεται μέρα τη μέρα
το νέφος, η ρουτίνα γίνεται επικίνδυνη πολλές φορές
σ'ένα χαρτί γράφω όσα θα'θελα να πω σε κάποιους ασυζητητί
κι άλλοτε μένω σιωπηλός, καπνίζω, χαζεύοντας σε τοίχους ανώνυμα γκραφίτι
σκιτσογραφώντας το κόσμο σε ατάκες Μοντεκριστο και ισοβίτη
μεθυσμένος παράγοντας μουσικής στην αστική υπερκινητικότητα
αποδεκτή κοινώς η προσωπικότητα μπλέκεται με το στρες
κάποιες φορές οδηγείσαι σε ακατανόητες αναζητήσεις
σκέφτεσαι τι είναι αυτό που θες μα αδυνατείς να αποφασίσεις
στέκεσαι δίνοντας το σώμα σου στο στόμα της πόλης
όλα φαίνονται αλλιώτικα μόλις μπεις στον τρόπο σκέψης της
εξαφανίζεσαι υπό την υπόσχεση πως θα επιστρέψεις
όταν αλλάξεις τρόπο, θα πάψει να 'ναι δύσκολο για σένα
μα μη γίνεσαι αφελής, όσα σε κάνουν ν'απορείς
ερμήνευσε τα δεδομένα, έι μη σκέφτεσαι εμένα
το χασίς κρατάει τα μάτια μου ανοιχτά 24 ώρες τη μέρα
αποστηθίζω εικόνες, λόγια, περιστατικά που άλλοτε σκάνε απαρατήρητα στα μάτια μας μπροστά
κι άλλοτε θέλοντας και μη, τράβανε τη προσοχή μας
αποστασιοποιούμαι διακριτικά γιατί στην εποχή μας η φλυαρία έχει περιέργια, σκοτώνει
ο φόβος για τους γύρω μας, μας ωθεί στην επιλογή του να μένουμε μόνοι συχνά
παγώνοντας τις σχέσεις μεταξύ μας καθημερινά, καταλήγουμε ξένοι
τι κι αν μας χωρίζουν τοίχοι βάθους 10 εκατοστών, αδιάβατο το χάσμα λοιπόν
ως μόνος τρόπος επικοινωνίας η τέχνη που παίρνει χιλιάδες πρόσωπα
κι εκφράζεται με κάθε μέσο, σε κάθε δρόμο, μα δε μπορώ να το δέσω
ή να δεσμευτώ από κάθε νομοτεχνη για την τέχνη ανθεκτική στο χρόνο
όσα σ'οδηγούν σε αυτοκαταστροφή
λαμβάνονται μέσω της όρασης και γίνονται τροφή στη ψυχή
χαμηλοκάβαλο και σάλος, χώνοντας κουπλέ κάτω από φθινοπωρινή βροχή ναι
μόνος στη πόλη του κτήνους, με νύχια και με δόντια μένω ζωντανός ακόμα φιλαράκο μου
άκου με, γράφουμε ό,τι ζούμε, κι ό,τι ζούμε γράφουμε με σεβασμό στο δρόμο
μόνιμα δρούμε έχοντας τα μάτια μας ανοιχτά
είναι ένα απ'τα λίγα παιχνίδια που απέμειναν άθικτα
γύρω μας δαίμονες, άγχος κι εμμονές
κάποιοι από μας καταλήγουμε αυτόχειρες, θαμμένοι κάτω από σπαρακτικές φωνές, αδικημένοι
στα χείλη μιας γυναίκας που κουράστηκε να δίνεται σε απρόσωπους κι ανώμαλους, κάφρους του χρήματος
έχοντες αισχρότυπα φεχιτισμού ωθούν 14χρονα να παίζουνε σε τσόντες
πόρνες του χρήματος, πόρνες του κόκκινου φωτός και της καυτής ανάσας σκλάβες, ανώφελο..

Άυλος

ιστορίες τρέλας καθημερινής φθοράς πρώτη σελίδα στο ημερολόγιο μιας γενιάς χαμένη σ'όνειρα
εικόνες μιας ζωής βγαλμένης μέσα απ'τη κοιλιά μιας νοσηρής υπάρξεως χρώματα
ωχρά σ'έναν καμβά, τοπίο κόλαση
λεπτομέρειες γέννησης μοτίβο οτι κι αν κρυβω θα βρεθει κλεισμένο μες στο χρυσαφένιο κήπο
ρήγμα, νέο κενό παλμού στο φως του φεγγαριού μορφή νεκρού φωνή εξόντωση κακού της νύχτας κάλεσμα
στην ένωση νεκρά στοιχεία δράσης, αντιφάσεις της οντότητας, αλλοίωση πραγματικότητας
βία, ωμές σκηνές, χαραγμένη σε παιδικές ψυχές
αθώα χρόνια πίσω, προσπαθώ να ξαναζήσω κι ας σβήσω
συμβιβασμός με ερινύες, δαίμονες της σκέψης μας σκονταφτωντας αντλούν απ'το σκοτάδι φίλος
στο μαρμάρινο κόσμο, ψυχές το πόνο κάνουν ποίηση
εξιστορώντας της κάθε ζωής του δρόμου καθ'εικόνα κι ομοίωση, αλλοίωση,
βίωση, γείωση, θεσμός, καπνός, αναζήτηση
πάλι με τη ψεύτρα, παίδες όρκους παραμένει στην αγνότητα προσκολημένη
όμως τα βλέμματα, λόγια, νοθευμένες νύχτες μείναν στην ανάμνηση κρατώντας
κλαίει ο νόμος, ο φόβος, νόμος, αντίδραση σε σκοτεινή εξουσία
ορθά, κοφτά, εκφέροντας λέξεις και λόγια ψάχνοντας ουσία
κατανόηση κόσμου κι αναθεώρηση, μετά κενό, χαμένος σ'όλα αυτά που ίσως
δυστυχώς ξαναβιώσω το '89, γυρνάει στο μυαλό μου ακόμα
αρρωστημένη αγάπη ένιωσα και νιώθω ακόμα
2 ψυχές σαν χρόνος, σπίτι στοιχειωμένο απ'τη σιγή
κατάρες, ψίθυροι, για τα παιδικά χρόνια που φύγαν τέλος
τέλος άνθρωπος χαμένος μέσα στου στοχασμού
θανάτου όψη πιο κοντά ζυγώνει
διαφυγη απ'τη χημική ουτοπία
μα συγχρωμένοι μέσα στο παραμυθι, διωγμένοι από το κόσμο
ξένος μέσα στο ίδιο σπίτι που μεγάλωσα
ξένο και το φως που μπαίνει απ'το παράθυρό μου
γκρίζα φυλακή εκεί που κατοικεί το δεύτερο εγώ μου..


Ταυτισμένος Λάθος

η σάρκα μου λιώνει όπως το κερί δραματικά
κι απ'τον ιδρώτα δε μπορεί να πήξει το κερί που σβήνει
μια κάννη στο κεφάλι μου, τελειώνει η λογική δε ξέρω λοιπόν τι θα γίνει
τι θ'απογίνει κι από την επίδραση του μίσους, με ίσους όρους, με κάποιο τρόπο ίσως
ν'αλλάξω γνώμη, το μόνο πράγμα που ποτέ δε θα κανα θα'ταν να ζήταγα εγώ συγγνώμη
από που και να πάθω δικό μου εγκέφαλο δε θα ζήτηγα ποτέ τη γνώμη
μπορεί σ'όλη μου τη ζωή να μην είχα ρωτήσει ποτέ για να πάρω κάτι
να 'μουν ψεύτικος που τον καταλαβαν νωρίς
πως πολλοί με πρόδωσαν και έτσι τους γύρισα εγώ πλάτη
κι όμως από τα έγκατα του κόσμου κατάφερα και γύρισα
βρήκα ελπίδα κι έτσι χαρακτήρισα τον εαυτό μου λάθος, ταυτισμένος λάθος
ζήσε με πάθος, παίξε με πόνο, χαμένο παιδί και υψωνω παλι τον τονο
αναρωτιέμαι για το αν θα διαπράξω το φόνο που ετοιμώνω
συμβαδίζοντας στη πόλη που βαδίζει και οπλίζει, γυρίζει, γεμίζει και γεια σου..


Αλλοπρόσαλλος

λίγο πριν αποκοπώ απ'το δεδομένο μου αφορισμένες μεσω εξ'αιματος
εναλλακτικες μου μάρτυρες τα αδέρφια μου
και οι εχθροί μου έρπονται φιλόδοξα αμφισβητώντας
θεέ μου μην αφήνεις τόσο μίσος να πατήσει μέσα μου
ήδη έχω αρχίσει να νιώθω τη παραμόρφωση στον έσω μου έντονα
πρέπει να, πρέπει τι?
το μυαλό δουλεύει ασταμάτητα μ'αποτέλεσμα να κουράζεται η ψυχή
μα ίσως εκεί όπου δε τολμάει η καρδιά του κάθε κριτή μου να 'ρθει πιο κοντά
γαμημένοι ακόμα και νεκρός αξίζω πιο πολλά για μένα
ξεκόλλα, αποδοχή του αμαρτωλού
ποτέ μου δεν έδωσα αγάπη που μέσα της έκρυβε φόλα
μωρή γαμιόλα, έρμαιο ακαταναλωτο, νιώθεις και νιώθω
κάνω το κόσμο μου νόθο, νιώθω, για να μην το αποδεχτώ
μόνο κάτι που για μένα αξίζει πιο πολύ
νηφάλιο δέκτη μόνο να με κρατήσει λίγο ακόμα
λίγο πριν η σάρκα μου γίνει ένα με το χώμα
τρύπια μπάλα, τρύπιο μυαλό, κάννη στραμμένη στο δικό μου κρόταφο
μην απορείς, επέλεξε αν θα ζήσεις ή αν θα εκδικηθείς
μονάχα ό,τι είναι να κάνεις κάντο νωρίς, γιατί απλά..


ΔΠΘ

υπάρχουν πούστηδες παντού, πάντα θα υπάρχουν πούστηδες και τσάτσοι
ρουφιάνοι στη διαφθορά και οι μπάτσοι πίνοντας ντουμάνι
μικροπωλητές, άνεργοι, άστεγοι, ζητιάνοι
τρελοί ποιητές απελπισμένοι αναζητώντας τη λύτρωση σε μια σιωπηλή κάννη κι απόηχος μένει
λερώνοντας τους τοίχους μ'ό,τι σκότωσε τη σκέψη σου
κομμάτια το μυαλό σου μα το στόμα σου εν κινηση μένει, τρέμει και στο τέλος πεθαίνει
πηγή τροφής για αμφίποδα παράσιτα
χάρτινα τοπία μέσα από σπασμένα παράθυρα
στην έμπνευση ματσώνω βρωμιά, διαφθορά
για παρανόμους όπως σπρώχνονται πουτάνες και ναρκωτικά στη πιάτσα
απαρατηρητος ο δρόμος της βίας στη ράτσα
γίνομαι οπαδός και γράφω με πρησμένη από ξύλο τη φάτσα
μένω ανασφαλής στη τσιμεντένια αγκαλιά της πόλης μας
όλα τα δοκίμασα, θυσίασα τον εαυτό μου για να γράφω τραγούδια
μέσα από αυτά μου τα τραγούδια ωρίμασα
το κράτησα χαμηλά, ποτέ μου δεν το ατίμασα
πείνασα, μίσησα, έκλαψα, χτύπησα κεφάλι και σώμα στο τοίχο
θέλησα να γίνω εμπειρογνώμος πριν γράψω τον οποιονδήποτε στίχο
φίλε στ'αρχίδια μου οι κακές συνήθειες
μέρος του promotion είναι απλή διαφήμιση
όταν το ραπ παύει να βγαίνει στο δρόμο, παύει να λέγεται ραπ, αφού αποτελεί δυσφημιση
τρύπια μπάλα, το ζω και το γράφω, εκπροσωπόντας το παιχνίδι αυτό στο κύκλο το υπογράφω
σαν το φρικιό μου μέσα, ανοίγω τάφο κανοντας το λιγο
γνωριζοντας καλα πως στη κατάληξη θα σκάσουν τα μυαλά μου
την αχνίδα στο τοίχο μ'αίμα
συμβαίνει μερικές φορές να κάνεις όνειρα, τρύπια μπάλα...

Dust Rhymes - Ό,τι αγαπώ το καταστρέφω

Νοιώθω να πέφτω
ό,τι αγαπώ το καταστρέφω
δε κουράστικα ν' αντέχω μα βαρέθηκα ν'απέχω
βγαίνω έξω να τελειώσω ό,τι είχα αρχίσει παλιά
τη βόλτα ενός τέλους σε στιχουργικά στενά
πόσο καιρό μετά, δε το μετράω ειλικρινά
πίστευα δε σ'είχα ανάγκη, είχα τα χέρια μου κλειστά

με διαφορά ενός χρόνου και κάτι
κατάλαβα τη διαφορά, να σ'αγαπάνε απ'την αγάπη
νομίζω είναι πολλά τα πεθαμένα χαρτιά
είναι πολλές οι λέξεις που ζητάν συντροφιά
ίσως φταίω και εγώ που ίσως τις αγάπησα
και πριν τις καταστρέψω, να με αφήσουν άφησα
καταλαβαίνεις η σιωπή μου, νοιώθεις και τα λόγια μου
εδώ πεθαίνω, γυρνάω πίσω στα υπόγεια μου
Θέλω τα πάντα να γίνουνε φώς μ´ενα σκοτάδι που μόνος οδηγός
γίνεται ο δρόμος που υπάρχω
Φοβάμαι αντιδρώ σε κάθε τι όπου μυρίζει φυγή
δέσαμε το τέλος μας με την αρχή
πέσαμε κάθε μας πτώση μια πληγή
και εμείς εκεί με βλέμμα καρφωμένο
σα παιδί που αυτοκτονεί μαζί με τα όνειρα του μιά σιγή
Να είσαι εκεί να ακροβατήσεις(x2)
μή βιαστείς να με μισήσεις
γιατί με μίσησα σε όλες μου τις αισθήσεις
κοίτα μονάχα την αγάπη να κρατήσεις.

Είναι τα μάτια δεμένα, σκανδάλη το βλέμμα
ψάχνω εμένα μέσα σε στιγμές φωτογραφίες και εσένα
πάλι θα'μαι εκεί, όχι δε θα'χω κρυφτεί
απλά εγώ ονομάζω άγριο, ότι λέτε διαδρομή(x2)

Ό,τι αγαπώ το καταστρέφω

Δεύτερο μέρος και απώλεια μυρίζει στάχτη
ό,τι αγαπώ το καταστρέφω θα καταστρέφω
έτσι απέχω έτσι αντέχω
τώρα βάζω σε αναμνήσεις άνω τελεία
συνεχίζω να καίω τα όνειρα μου με μανία
κάτω απο όξινη βροχή να αυτοκτονεί η κάθε σκέψη λογική
και το παράλογο ν'ανοίγει τα φτερά του
έτσι με βρήκα, είχα στα χέρια μου πιστόλι αντί να'χω πυξίδα
είχα ελπίδα για ασπίδα, είχα τον κόσμο αγκαλιά
αντί να έχω τα φτερά να τον πετάξω
είχα τα όνειρα συντροφιά και με μερικά να τα μοιράζω
όχι να πλέω μες στις σκέψεις και ν'αλλάζω
είχα λόγο να μην κοιμάμαι μες τα βράδυα
και να γνωρίζω τα σκοτάδια πιο καλά και απο μένα
αποθυμένα που κρατάνε όσο κρατάει ένα βλέμμα
έτσι αντέχω...

Ό,τι αγαπώ το καταστρέφω...

Είναι τα μάτια δεμένα, σκανδάλη το βλέμμα
ψάχνω εμένα μέσα σε στιγμές φωτογραφίες και εσένα
πάλι θα'μαι εκεί, όχι δε θα'χω κρυφτεί
απλά εγώ ονομάζω άγριο, ότι λέτε διαδρομή(x2)

Ό,τι αγαπώ το καταστρέφω...

Άυλος & ΔΠΘ - Λευκό σύστημα

Άυλος

μήνες εφτά, κηδεία στα αστικά κελιά φορτία
μες το κλήρο, αρρώστεια, εγκλεισμός, βουβό τοπίο
σ'ενα πλήρωμα, χρονικό αποτέλεσμα
χορήγηση ιατρικής καταστολής σα κέρασμα
κρεβάτι, δέσιμο, οργάνωση για ντου και πέσιμο
αδύναμες ψυχές στα καθαρκτήρια
σε κρατικά σφαγεία συνειδήσεων, εγκλεισμός
κι οργή συσσωρευμένη
νύχτες που η σκέψη παρεκλίνει
λευκό σύστημα κοινώς μαντρώματα
ο μόνος στόχος είναι να φιμώσουν στόματα
γιατροί, νοσηλευτές και περιτώματα
φαρμακωμένα σώματα, ηλεκτροσόκ, πειράματα,
ζωής συνθήκες γάμα τα
κουμπώματα, μνήμες νεκρές,παράθυρα με κάγκελα
στραβώματα, μερες πάνω στη σάρκα χαρακιές
μόνο για μέτρημα, ώρες βουβές
σκαλώματα με αναποδιές και πετζετιές
που να τα λες
αμέτρητες σκέψεις, φρίκες και πλάνα διαφυγής
μα εδώ που μπήκες δύσκολα θα βγεις
κι έτσι γυρίζει ο κύκλος, ξημερώματα
πεθαίνεις ξαφνικά και ανασταίνεσαι
στο ίδιο περιβάλλον υπνοβάτες περιφέρονται άβουλα
καθρέφτες, μάτια άδεια, στόματα ραμμένα, ερημιά
υπάρχει φόβος εκεί έξω
θα μείνω στο κλουβί μου κι όσο αντέξω

ΔΠΘ

η φυλακή μου, εικονικό παρασκεύασμα
ένα φανταστικό καταφύγιο
όπου εκεί βρίσκω την επιθυμητή μου γαλήνη
στο κλουβί, που φέρω βόλτες σαν αγρίμι
πριν το τέλος άλλος ένας κύκλος κλείνει
είν' η σιωπή σου που λέει πολλά
πιο πολλά κι απ'όσα το στόμα
πεδίο πειραματισμού το σώμα
ξέφυγα χαζεύοντας τον ουρανό ν'αλλάζει χρώμα
κάτοικος 07, διανύω πορείες σε μια άγνωστη πολιτεία
καινούρια πιάτσα, γνωστη πελατεία
κι είπα να βάλω τελεία
κόψω ποτέ τις παρεκτροπές και πιάσω ευθεία
καμμένα οχήματα, τζάμια σπασμένα, σηκωσαν τα φαρμακεία
περνώ τις νύχτες μου συντροφιά εγώ με τη φοβία
αν είχα μια ευχή θα πρόσεχα τι είναι αυτό που θέλω να πάρω
πως καταλήγει σε χάλι μια κατάσταση
ζεις κι εσύ μαζί της μια αρρωστημένη παράσταση
θολώνει το τρίτο οπτικό μέσο
ένα λεπτό φτάνει τον κόμπο να δέσω
να πέσω με τα μάτια κλειστά
νεκρός θα τους αρέσω
μα δε παίζει τέτοιο σενάριο
το μυαλό μου ν'αλλέσω
έχω την επιθυμία να γίνω αυτός που ήδη είμαι στη παραφωνία
ο έξω απ'εδώ τριγυρν' απ'το σούρουπ' ως την αυγή στη συνοικία
θερίζει ψυχές άτυχες
είναι το γεγονός πως έχεις συνήθειες κακές
σκοτεινές εκδοχές που πηγάζουν μέσα από πληγές
που στο δέρμα σου ανοίγονται
μα δε βαριέσαι, όλα για κάποιο λόγο στη τελική γίνονται
μπορείς να ξεχωρίσεις τους δειλούς
είναι αυτοί που δε φαίνονται γιατί απλά κρύβονται
σα φίδια, γύρω απ'το ίδιο τους το σώμα να τιλύγονται
γύρω μας, χιλιάδες σκοτεινά μονοπάτια
πλαστικά σώματα, γυάλινα μάτια
ανθρώπινα μέλη, σάρκας κομμάτια
τις νύχτες άρπαγα ως εκεί που ο κήπος της εδέμ έχει πνιγεί στ'αγκάθια
το βρέφος θυσια για την Μορμωωώ
το δέντρο μάτωσε όταν χαράξαμε τον κορμό
μόνο μόνος μου πολεμώ

ρεφραιν

είναι μακριά, ο κόσμος γύρω μας πάγωσε
μα δεν είναι αργά, μια σκέψη αρκεί μονάχα
για να σπάσεις τα δεσμά
χαμένη αλήθεια, η λογική που ζεις κι ακολουθείς πιστά
τυφλός σ'αρρωστημένα παραμύθια

Detro - Είσαι εντάξει

Λόγος ημών είναι η ραπ μας, λόγος μας ολόκληρη η γενιά μας
οι hip-hop hooligans του '98 ειναι damage
μες το πυκνοσύστημα υπνωτιστής που θέλει
να κατασπαράξει εμάς και τα παιδιά μας
είμαστε αντιμέτωποι με το φασιστικό μέτωπο του κράτους κέντρο
πυρήνας δύναμης πάντα ο Detro
πάντα γεμάτο μουσκέτο, πάντα χωρίς μάσκα μες στο πανικό της συμπλοκής αντέχω
εκπροσωπώ Βύρωνα και Έβρο
κι είμαι το 50 απ' το 100 τοις εκατό αγνό, κακόφημο ντουέτο
ο δρόμος που μεγάλωσα μένει ακόμα γκέτο
μέσα στη καρδιά της πόλης χτυπά ακόμα με νεύρο
μέσα σ'ένα σάπιο έθνος
το μάυρο βέλος μπήκε σε τροχιά, τροχιά θανάτου δίχως τέλος
ποιος είναι υπαίτιος και τέλος, ποιός τέλος θα δώσει
ο δρόμος θέλει ν'ανασσάνει ο γαμημένος
οι μπάτσοι δένουνε τους πάντες
με την εξουσία στο χέρι
και οι βλάκες γίνονται άντρες
οι παιδικοί σου φίλοι που αλητεύατε σε μάντρες
αλλάξανε τ'όνομά τους από κολλητοί σε άκρες
μόνο στάχτες από αναμνήσεις και χαμένες αγάπες
να συγκινήσεις το φρικιό μέσα σου
κάθε μέρα μοιάζει με τη μέρα της κρίσης
θες ένα λόγο για να ζήσεις, μέσα σου ψάξε για απαντήσεις
μέσα σου ψάξε τις απαντήσεις

σ'όσους ξεχάσανε, σ'όσους δε ξεχνάνε ποτέ
γιατί δε στρέφουν το κεφάλι όταν βλέπουν την αλήθεια εδώ έξω
εδώ έξω που σε βλέπω και με βλέπεις μα δε νοιάζεσαι παρά μόνο για σένα
κι αλλάζεις δρόμο, αλλάζεις πρόσωπο και δέρμα
μα δε μπορείς ν'αλλάξεις και μένα..

εδώ ο χρόνος τρέχει γρήγορα
τα ναρκωτικά μες στο μυαλό και τα μυαλά πια μη εφήμερα
από το αύριο στο σήμερα
απ'τον αφανισμό του είδους μας στην τελευταία ευκαιρία
ν'αλλάξουμε κάτι πριν όλα να γίνουνε στάχτη
είναι μάχη δίχως σύνορα και όρια χρόνου
μόρια πόνου, τα μικρόβια συμπόνιας κι αγάπης μέσα στο αίμα
εξοντώνουν το λαιμό, σαν φίδια κόβουν
πίστεψέ το, όσο καλό και να σου φαίνεται, τόσο εύκολο σκοτώνει
κι αν θες να επιβιώσεις, τότε ακολούθησέ το
μη ρωτήσεις ποτέ σου το γιατι
κάποιος αδελφός μια μέρα ήρθε και σου κάρφωσε τη πλάτη
ο θάνατός σου η ζωή μου
στη τιμή μου όμως για το θάνατο κάποιων δίνω και τη ζωή μου
γαμημένα, χέρια από βέρια πρέζας λερωμένα, μωρά πουλημένα
Γ.Α.Δ.Α, Ελλάδα, τάγματα νέων παιδιών σε πόλεμο σταλμένα
είναι τρέλα, κι η τρέλα δε πάει στα βουνά
γι'αυτό όσο προλαβαίνεις πούστη χαμογέλα, ερχόμαστε για σένα

Άυλος - Μίζερες Μέρες

μίζερες μέρες, ηλιόλουστες, μα στη ψυχή χειμώνας, κρύο
γυρνώντας μες στο αφιλόξενο αστικό ψυχιατρείο
μοναξιές περιπλανώμενες, ανάγκης συντροφιάς
και κατανόησης μες στην απελπισία μου
τσιγάρα, ακουστικά, παρέα στη γύρα μου
ρε φίλε να σου πω την αμαρτία μου
δε νιώθω πια κουράστηκα, τι να σου πρωτοπώ μέσα σε δυό τετράστιχα
βαρέθηκα να σκέφτομαι που έσφαλα
γεννήθηκα σε χρόνια ψεύτικα
κι αυτό αρκεί στην εποχή που λύγισαν κι οι δυνατοί
πορεύομαι ανάμεσα σε μαχητές εναπομείναντες της πόλης
ήρωες αφανείς, κουρέλια στο μυαλό μου
κυβερνάει η απογοήτευση κι η τρέλα
τους βαρέθηκα, στο αδιέξοδο που λέξεις, λόγια, χάνουν κάθε σημασία
αρρωστημένες καταστάσεις, περασμένα μεγαλεία
χάθηκε ο ρομαντισμός κι όλοι εθιστήκαμε στη βία
στης εσωστρέφειας τα λημέρια, όπου χάνεται η ουσία
μια ζωή σαν παρωδία
θέλω πίσω την χαμένη μου ευτυχία κι ηρεμία
μόνο στρες και στη καρδιά μου αρρυθμία, παγωνιά
μέρες μίζερες κι ανώφελα να ψάχνω τη ζεστή της αγκαλιά
κι αναζητώ τ'αδέρφια μου έστω για ν'ακούσω για μια τελευταία φορά
προτού το σκότος με καλύψει και χαθώ παντοτινά στο πουθενά..

Detro - Θλιμμένες εικόνες

Είδα στα μάτια σου το φως
το φως εκείνο που 'βγαζαν τα δικά μου κάθε φορά που 'μενα μοναχός
ανέπαφος από αυτά που σε τάφο με 'θέλαν
να σκάω όπου σκάω με σκουφιά και με καπέλα
την τρέλα του ιμπερεαλισμού
να βγάζω προς τα έξω σε κάθε φάση αυτοσχεδιασμού
με υψηλών ρίχτερ σεισμού ταυτισμένο έχω το στίχο μου
στραβές ματιές σ' αυτόν που τις ρίχνει σε κάθε φίλο μου
κι αν ψάξεις θα δεις πως είναι λίγοι
και θα δεις πως κάποιοι απ' αυτούς ονομάστηκαν λύκοι
κι άλλοι έτσι αυτοαποκαλέστηκαν και η βλακεία τους με πνίγει
η φωνή μου θα πάψει όταν η ανάσα μου θ' ανοίγει
φτερά και στο πουθενά θα καταλήγει
εκεί που η λύπη με το διάβολο υπέγραψε συνθήκη
κάθε όμορφη στιγμή που μου ανήκει να μην αγγίζει
στο αλκοόλ όταν χάνομαι να με περιτριγυρίζει
να μη βλέπει ο Νίκος τη θλιμμένη του εικόνα όταν καθρέφτη αντικρίζει
πονάω γιατί ξέρω τι φταίει κι έγινε ο κόσμος σκοτεινός
ρέμα ξωπίσω μας και μπρος γκρεμός
ποιος είν' αυτός που θα μου πει εάν είμαι σωστός
ποιος είν' αυτός που θα ζητήσει από 'μενα flows, τι να τα κάνω
πατώ στα πόδια μου κι εκεί που περπατώ από κάτω νιώθω το έδαφος να χάνω
προσπαθώ από ένα χέρι να πιαστώ μα δε το φτάνω
ελεύθερη πτώση στο άγνωστο, βλέποντας δαίμονες τριγύρω να πετάνε
για το τι θα βρω στον πάτο δε φοβάμαι
ευχή στο μαύρο άστρο που εκείνοι που ξέρουν που είναι, είναι εκείνοι που το ξέρουν πραγματικά
είναι εκείνοι που στα τρομακτικά ζωντανά όνειρα μου
στην άκρη τον φόβο τους κάνουν και στέκονται κοντά μου
να 'μου για τη hiphop αδελφότητα σας
απέχουμε πολύ απ' την πραγματικότητα σας
όταν κοιμάστε γυρνάμε έξω στους δρόμους,πολεμάμε
γιατί αυτά θα μου μείνουν για να 'χω να θυμάμαι
και τα όνειρα που κάναμε σε κανένα δε τα χρωστάμε
ψηλά πετάμε μάγκα με ηθικό λυσσασμένο
μένω ζωντανός ακόμα, με ύφος λυπημένο
κάτι με κρατάει όμως εδώ στη Γη των κολασμένων
ίσως καταραμένος, γι' αυτό και μένω στην πόλη του χάους,μένος
μια κοπέλα και οι σκέψεις μόνη συντροφιά
στερήθηκα πολύ της ζωής μου την ομορφιά
όμως ένα προς ένα έσβησα όλα τ' άσχημα κρετίνε
αν είσαι ΟΚ, δίπλα μου μείνε, στήριγμα γίνε
για να μη μετανιώσω που εκείνες τις σκιές απ' το δωμάτιο μου έδιωξα
εκείνες που για καιρό μου μιλούσαν και τις ένιωσα
που δίπλα μου ήταν όταν το θέλησα, κατέληξα
μόνος μου να μιλάω ποτήρια να σπάω
γιατί νόμιζα πως το χέρι κάποιου φίλου μου ακουμπάω, παραπατάω
πέφτω στο κρεβάτι και βυθίζομαι σ' έναν ωκεανό γεμάτο εφιάλτες
γεμάτο φρικιαστικές εικόνες θανάτου, οφθαλμαπάτες
δεν έχω γι' αυτό με χαμόγελο δε θα με δεις ποτέ, και θα με βρεις
ξάγρυπνος να μένω αν ποτέ δίπλα μου κοιμηθείς
δεν σου ζητώ να μη με λυπηθείς, ίσως αξίζω
δαίμονες στο κρεβάτι του πόνου τα βράδια να αντιμετωπίζω
μα ελπίζω πως θα γίνω χαμογελαστό προσωπείο για να καλύψω
τη θλίψη που μέσα στα μάτια σου αντικρίζω
κι ας σ' έχω δει σε μια φωτογραφία μόνο
με το να περιμένω να σ' αντικρίσω έμαθα να εκτιμώ το χρόνο
θέλω να 'χω φόντο μόνο τη νύχτα εσύ και 'γω
σ' ένα βουνό δάκρυ στα μάτια και από το στόμα ουρλιαχτό σκληρό
όπως μάθαμε να επιβιώνουμε σε τούτη τη ζωή
νιώσε με ως την τελευταία μου πνοή
να είσαι εκεί κάνω ευχή απ' την καρδιά μου
να είσαι εκεί με όλα τα παιδιά μου

ΔΠΘ feat. Αλλοπρόσαλλος - Κάθε φορά που αλλάζω πρόσωπο

ΔΠΘ:

Έρχομαι μέσα από καπνούς
κρύβομαι απ'το φως
επιθετικός προς όλους αυτούς τους εκτός
εξελισσόμένος συνεχώς, είμαι νος
είμαι ανερχόμενος θάνατος
κ είναι ο κόσμος που μας περιβάλλει σκοτεινός σα βάλτος
αλληγορικός αποπροσανατολισμός
ποίηση τε και μουσική είναι δεσμός
ο θεσμός υπόθεση προσωπική
διατυπώνω την αντιφατική πραγματικότητα
ίσα που κρατιέμαι ορθός εξοθώντας ομώτητα
απ'την Ψυχοδράμα αδελφότητα
ΔΠΘ καυτές ανάσες στο μικρόφωνο
με πιάνει τσίτα, έι
στον εγκέφαλο μου εισερχόμενοι θυρευτές κυττάρων
κατευνάζω το ανεξάρτητο σώμα που τείνει στο να αυτοκαταστραφεί
την ίδια φορά μέχρι να βγάλει την πρώτη στροφή
τείνει για να αναζητήσει τροφή
στην επιστροφή, νιώθεις την αποστροφή του ατόμου
που μισεί την ίδια του τη σάρκα
κυλάει σαν αίμα
αλλάζει μάρκα γιατί δεν γουστάρει το λαϊκό μας δέρμα
μ'ένα βλέμμα εκδήλωσης μίσους
ανήκω στη γενιά που θηρίο τέλεσε τις εφτά ψυχολογικές αφίσες
όταν γέρνω μπροστά ξαπλώνω πίσω
δίνω λίγο χρόνο στον εαυτό μου
θέλω να ηρεμήσω
μα δεν μ'αφήνουν εκείνοι
αδιαφορία σ'αυτόν που θα με κρίνει
μαθαίνω πως μούφα την πίνει
υποτυπώδης στίχο στο τετράδιο γράφω
ό,τι ατόφιο μου 'χει μείνει
και δεν σέβομαι κανέναν πούστη πέρα απ'τον εαυτό μου και τα αδέρφια μου
με πιάνεις?
ό,τι σε φράγκα και φήμη κερδίζεις σε υπόληψη χάνεις
για μένα κανένας πια
μέσα απο τόση οχλαγωγία διάλεξα οικιοθελώς την μοναξιά
σαν άσημος κομπάρσος σε μικρού μήκους ταινία
και η ίδια ταινία ξανά, βαρέθηκα
θέλω να το τραβήξω ως το τέλος όπως αντρίκια υποσχέθηκα
φως, σκοτάδι, διαδοχή με μέσο πρόσβασης
το αίμα κυλάει βροχή στις υπόγειες διαβάσεις
σαν να πέφτω σε κώμα
με αυτό ταξιδεύω σε άλλες διαστάσεις
ζωντανός ακόμα
πες μου όσο το που είσαι πρόθυμος να φτάσεις πάνοπλος
εκονικά, υποτονικά
σερβίρω στίχους αρρωστημένης συνείδησης σε κάθε ξεπουλημένη κλίκα
μα δε βρήκα πολλούς που να το εκπροσωπούν σαν τον ΔΠΘ
είναι μίζεροι πλασάροντας στίχους παλιούς σε freestyle εκδοχές
φοβούμενοι την ήττα
βγες απ'τη φωλιά σου δειλέ και με δέος κοίτα
07 απ'τον υπόγειο σταθμό. άλυτα σκυλιά
λυσσασμένοι χειμώνες
στης πόλης το στόμα μπαίνω σε επικίνδυνο ρυθμό
τον πούλο φιλόδοξη βρώμα
το hip hop δεν πέθανε εντελώς υπάρχει λίγο ζωντανό στους δρόμους ακόμα
κ αυτό που νιώθεις δίχως φόβο και πάθος αυθόρμητα πες το
μα μη μου λες πως είσαι πρωτοπόρος σ'ένα εξελιγμένο πρωτότυπο ραπ μανιφέστο
είναι βλακεία
αλλάζω πρόσωπο και πάλι περνάω φωνή στα ηχεία
βγάζοντας κάθε παιδικής απωθημένο μου φοβία
με βία γεννήσαμε βία
παράδειγμα προς αποφυγήν
είχε επιπτώσεις στην εφηβική ψυχολογία
παράγωντας επιθετικότητα δίχως αιτία
το ραπ ως ορόσημο αυτοσεβασμού άλλοτε
κ άλλοτε το οδηγώ στο χείλος του γκρεμού
με σκέψη θοώμένη μπροστά στο μικρόφωνο
δεν αφήνω ανάσα να πάει χαμένη
το βλέμμα μου υψώνω, ποτέ μου νηφάλιος
αγορεύω βουτηγμένος στην κρεπάλη
οσότου να πιάσω το τέρμα, πάτα τη σκανδάλη
μην σκεφτείς καθόλου
σε τέτοιες περιπτώσεις λέμε η τέχνη μας αναμφισβήτητα αποτελεί
έργο του διαβόλου
μα δεν πιάστηκα απ'τα κέρατα του προκειμένου να αποκτήσω φήμη
πεθαίνω για λίγα λεπτά με σκοπό να κρατήσω ζωντανό το αγρίμι
που μέσα μου κραυγάζει σαν δαίμονας
άγνωστος χειμώνας
άγνωστος χειμώνας
1/9 και 83
μ'άφησαν έρμαιο της τύχης μου σ'ένα πλανήτη γεμάτο θηρία
νικάς, χάνεις, μένεις συνεχώς με την ίδια πορεία
πόσα πρόσωπα κοιτάζουνε και ακούν με δυσπιστία
όλα όσα μέσα απ'την τέχνη σου κάνεις, ναι
εισπράτεις την αμφισβήτηση αν είναι ριζοσπαστικός ο τρόπος που θες να πεθάνεις
μην ακούγεσαι, σώπα, είδα κάτι το αλλόκοτο να μ'ακολουθεί μα δε σου το πα
και να 'μαι, μπροστά μου το ανοιχτό μικρόφωνο
πίσω μου όλα εκείνα που ακόμα φοβάμαι
είμαι όλα αυτά που κάποιοι δεν θα 'θελαν να 'μαι
ΕΛ187 aka ΔΠΘ
Ψυχοδράμα όταν πετάμε
στο γκρίζο. ορίζοντα, καταθέτωντας όνειρα
μίσος απλώνεται ολόγυρα, πρόσεξε με
κάθε φορά που αλλάζω πρόσωπο θυμίζω αγρίμι υπό αιχμαλωσία
κοίταξε με, με θες? θα μ'έχεις
στην αλλόκοτη έκφραση της μουσικής
συνεχής κατανάλωση ναρκωτικών οδηγώντας την εγκληματικότητα
στην αλλόγιστη χρήση των σιδερικών
τα αποτυπώματα φαίνονται ακόμα στην ταυτότητα ηθών
ασφάλεια, με τέτοιου είδους φύλαξη νιώθω ανασφάλεια
και επιστρέφω σε μένα, είμαι ο μόνος που θα με υπερασπιστεί
για αυτό το λόγο και δεν εμπιστεύομαι κανένα
ήμουν αρκετά σαφής?
σ'εκείνους που δεν ξέρουν πως το ραπ είναι θέμα επαφής, θέμα αποστροφής
κοινωνικής συναστροφής και θα δεις
πως κ ο θεός φοβέρα θέλει για να αρχίσει να ρίχνει ευχές
μου'παν πως όσοι φοβούνται κρύβονται πίσω απο δανεικές προσευχές
(πες) αν είσαι πρόθυμος να μείνεις, αν ξηγήσαι σωστός κ ειλικρινής
απέναντι σε αυτό που κάνουμε
μη συνεχής αγώνας αντοχής
της απειροελάχιστης απόστασης που διαχωρίζει σώμα απο ψυχή
δράμα σε μια δραματική εποχή
αδύνατη είναι η όποια ανακωχή
κ όλα μου φαίνονται άσκοπα πάλι
σαν κακόγουστη φάρσα μέσα από καπνούς
ζάλη υπό το βλέμμα του κόσμου
συνηθίζω να κάνω όσα δεν κάνουν οι άλλοι
αντιστοίχος, κ ο δικός μου σε μια βολική στιγμή
έχω μπει σε κατάσταση άλλη
κ η συνείδηση μου φωνάζει με τόνο ηγετικό
στο τοίχο να σπάσω το ήδη σπασμένο μου κεφάλι
ναρκωτικό για πάσης φύσεως ξενερώματα
παραμένω ατόφιος έπειτα απο χιλιάδες πισώπλατα καρφώματα
ξέρω. εχω μάθει να επιβιώνω κ ίσως να τα καταφέρω
τρελό θηρίο, στης πόλης το γεμάτο ζωή κοιμητήριο

Αλλοπρόσαλλος:

Θολώνω όσο μεγαλώνω, ρίμες πένα, μουσικές, μικρόφωνα
δολοφονώ ό,τι τον εαυτό μου προσεγγίζει κ είναι ψεύτικο
δύσκολο εώς ακατόρθοτο
μα προσπαθώ όσο νιώθω πως υπάρχει ακόμα κάτι αληθινό
τόσο όσο το αίμα που κυλά
μες στις φλέβες μας από παιδιά
κάναμε όνειρα απ'τα χαμηλά
κ ακόμα το κρατάμε
ό,τι μας κάνει αληθινούς δεν ξεχνάμε
για αυτό πετάμε


ΔΠΘ:

Αφιερωμένο σε σένα αδελφε, ξέρω πως ζεις εκεί ψηλά και βλέπεις.