Βέβηλος - Tο βιβλίο των ηρώων του δρόμου

Κάνω αρχή στο βιβλίο των ηρώων του δρόμου
κι απλά βουτάω τη βελόνα μου μες στο μελάνι

ρίχνω το φταίξιμο στο κάψιμο του αριστερού μου ώμου

και στον ήρωα που μου 'φερε και τούτο το ντουμάνι
στέλνω σήματα καπνού στης γης τα πέρατα
στα μυαλά που ταξιδεύουν, στις ψυχές που ζουν στο χώμα
σ'όσους κρύβουν, σαν κι εμένα, μέσα τους τέρατα
που δεν έπαψαν και παίζουν ακόμα
θα μεταλάβω με νερό και φωτιά από την Αυλώνα
και θα χτίσω στο τραγούδι μου μια ψευδογέφυρα
όταν γελάν οι ποιητές που γκρέμισαν τη Βαβυλώνα
να με στέλνει μεταγωγή στην Κέρκυρα
άφησα πίσω το ποτάμι απ'τη ζεστή λιωμένη πίσσα
και τον κόσμο τον αγκάθινο τον μουσαντένιο
θα νανουρίζω τη σκιά μου στην οδό Τοσίτσα
αφού η ψυχή μου δεν χωράει σ'ένα τάσι μπακιρένιο
θα ζωγραφίζω, τους αγίους των εξαρχίων
με κάρβουνο αναμμένο ξεκομμένο απ'τα μυαλά μου
κι όταν θα με τραβάνε για εξακρίβωση στοιχείων
θα 'ναι καμμένα όλα τα ακροδάχτυλα μου
θα στήσω δυο μνημονικά στη λεωφόρο Αλεξάνδρας
το ένα του Γρηγορόπουλου το άλλο του Καλτεζά
να θυμίζει σ'όποιον μπάτσο την είδε άντρας
πως στο σχολείο τους είχαμε όλους στην καρπαζιά
θα γράψω στίχους μετανάστες στα γραφεία της Δεληγιάννη
και θα χτίσω το τζαμί μου Αχαρνών και Μαγνησίας
να κατέβω ως την Πάτρα και μες στο λιμάνι
θα εκτίσω μια ποινή, πάλι ως αντιρρησίας
θα νοικιάσω μία γιάφκα κάπου στη Δαμάρεως
και τα χτυπήματα μου θα 'ναι ραδιοφωνικά
να μη με δέσουν και με σέρνουν
ξανά μες στην Λουκάρεως
αφού ο μετρονόμος δεν διώκει ποινικά
θα κουβαλάω μαζί μου πάντα το μπόγο μου
απ'τα κελιά των Γρεβενών ως την Αγιά της Κρήτης
θα υποστηρίζω, όχι σαν άλλους, τη ζωή μου με το λόγο μου
όπως θα γούσταρε να κάνω κι ο Δημήτρης.

Διπλή κόκκινη γραμμή - Κάπου στην έρημο

Sadomas:

Όταν το σάπιο μου μυαλό με ταλαντεύει
χάνω χρόνο
καρφώνω βλέμματα για αγάπη, πόνο
με νιώθεις;
κόκκινος ήλιος στα νανουρίσματα της όχθης
σ'ένα πέλαγος
άδειες της στιγμής νιότης
κοίτα στον ουρανό μα μην ψάχνεις κάτι περίεργο
η φαντασία γίνεται σφυρί γίνεται σύνεργο
αισθάνομαι εκλεκτός και παραμένω
όπου ανθίζει η αγάπη ελέγχω το πεπρωμένο
καλύτερα νεκρός παρά ένα μισοπεθαμένο σώμα
ξένο σε φίλους και σε θεούς
δωμάτια με mics αναμμένα έχω ναούς
κυνήγησα το πνεύμα σου μέσα από τους καπνούς
μα ήτανε τζίφος
σα χαρακίρι με του εχθρού μου το ξίφος
μα επέζησα κι εκτίμησα τα αληθινά συνήθως
έπαψε να με βασανίζει αυτός ο ανούσιος γρίφος
γεννημένος μ'έναν απ'τους σκοπούς μου
να φύγω ευτυχισμένος

ΔΠΘ:

Μαύρος ήλιος
συρματοπλέγματα, σάπια γέλια
ανθρώπων φωνές κάτω απ'τα θεμέλια
κάτω απ'τη γη γυρίζει κι αυτή
δεν λεεί ποτέ να σταματήσει
είμαι σε μια συνεχή σύγχυση
και πίνω το χασίσι
το φάρμακο που θα με ηρεμήσει
στο να τα βρω με την πάρτη μου
είναι η λύση
καμμιά φορά αυτά που νιώθει η καρδιά
η γλώσσα δεν μπορεί ούτε καν να τα μιλήσει
φιλίες, έρωτες, αγάπες, μίση
είμαι δικός μου
μονάδα σε κάποια γωνιά του κόσμου
κι ακόμα προσπαθώ να βρω το φως μου
μα απ'την άλλη
συνήθισα να βλέπω καλύτερα στο σκοτάδι
κάθε μου σημάδι
είναι κι απόδειξη πως έζησα πηγάδι γεμάτο ψυχές
κατέβηκα στον άδη, τον κορόιδεψα
πάσχισα ξανανέβηκα
βγήκα στην έρημο, άναψα φωτιά, μίλησα με πνεύματα
κι έπειτα μέθυσα
ξύπνησα με το φως του ήλιου, τον χαιρέτησα
το χθες είναι χθες
κι ό,τι ανήκει σ'αυτό το ξεπέρασα

είναι 2ΚΓ, το Μαύρο Λούκι, Sadomas
ένα και το αυτό