Ψυχοδραμα 07 - Σκληρή ζωή, χαμένα χρόνια (malavita)

Άυλος:

Σκληρή ζωή χαμένα χρόνια
Μοιάζει η ζωη μας με μια ρώσικη ρουλέτα
μικρές οι πιθανότητες να φύγεις ζωντανός και καθαρός
τα πράγματα γίνονται σβέλτα
εδώ δεν παίζει ευκαιρία δεύτερη αν πήρες βάπτισμα πυρός στη βία
κι αν μίσησες τον εαυτό σου βράδια θολωμένα κρύα
αν βρήκες μες στον πόνο κάποια ουσία
κι αν πάλεψες με εθισμούς και μπούχτισες απ' την υποκρισία
συμπόνια δεν παίζει καμμία
κατάμουτρα στο θάνατο, γελώντας,ξέροντας
πως κάποια μέρα θα μας βρει τυφλά, πισώπλατα
οι μοίρες μας σφαίρες που διασταυρώθηκαν
στα κάγκελα κάποια θεριά ανήμερα
άλλοι στον τάφο με το ένα πόδι
και άλλοι σε κοιτούν ανήμπορα
αδύναμοι να δράσουν να ξεφύγουν
μια δόση απο φαρμάκι στο αίμα, τον πόνο πνίγουν
τα πράγματα τα είδα απ' την καλή κι απ' την ανάποδη
κι αν ζω δεν είναι τύχη είναι θέληση και πείσμα
στους καιρούς μας δεν σηκώνουνε αναβολές και συμβουλές του κώλου
μια γύρα απόγνωσης στο περιβόλι του διαβόλου
εκτός κανόνα εκτός συνόλου
μόνιμες ουλές απο μανούρες και στραβά κουμάντα
αξίες και ιδανικά στην μπάντα
αιματοβαμμένα χνάρια αφήσανε τα βήματα
σαν τρέχω να μαζέψω τα κομμάτια μου
κι η πένα μου να περιγράφει τη σκληρή ζωή
όπως περνάει σαν ταινία από τα μάτια μου.


Ταυτισμένος Λάθος:

Ένα μεγάλο ευχαριστώ
που μου 'δωσες τα πάντα και δεν ήταν δανεικό
δεν ήξερα δεν ξέρω ακόμα τι είναι ιδανικό
που μου 'μαθες τι πα' να πει αληθινά αγαπώ και όταν το λέω να το εννοώ
σταματάω την αναζήτηση σε βρήκα
τα λόγια μου βαριά όπως κάθε νύχτα που είχα
γιορτάζω εικοστά τρίτα χρόνια διαμονής κ αλήθεια
απ' όταν θυμάμαι τα πρώτα βήματα ήσουν η σπίθα
ρίχνω μεγάλο φταίξιμο έντιμο ένα συναίσθημα έντονο
αγγίζει τ' άκρα στην κάθε έξοδο κοιτάω τηλέφωνο
μπάσταρδο κενό με κάνεις έντρομο
εμμονές βγάζουν υπερβολές προς έξω
δεν μπορώ να ελέγξω δυστυχώς και πέφτω πάλι έξω
θ' αντέξω να νιώσω ελεύθερος γυμνός να τρέξω
δεν ήθελα ζωή μου να συνδέσω
μα αφού όμως έτσι ήρθαν τα πράγματα σαν αστέρι στη γη θα πέσω
σε ψάχνω με κάθε τρόπο και μέσο
άσε με να ξέρω καλύτερα αν αξίζει να παλέψω


Αλλοπρόσαλλος:

*english verse..*


ΔΠΘ :

Είναι δύσκολοι καιροί για την αγάπη, τι ψάχνεις?
αν δε το προσπαθείς επίμονα κάπου τη χάνεις, με πιάνεις?
αν δεν το κυνηγήσεις είσαι τίποτα
και μες στο τίποτα ζητάς το κάτι
μεγαλωμένοι στην ύπουλη άστυ
πληγές στα γόνατα αίμα στα παπούτσια μας λάσπη
χαμένοι στη μετάφραση πολλοί φύγανε τζάμπα
και ξεφορτώθηκα κράτησα μόνο εκείνα που με κάναν άντρα έχω μόνο
την πάρτη μου, το σώμα μου ναός το κρατώ καθαρό
και το μυαλό μου πήζει φίλε μου με τον καιρό
ο κόσμος βρέχει δε μένουμε αδρανείς από 'δω και στο εξής
γιατί η ζωή μας τρέχει
θυμήσου ποιος είσαι, από που έρχεσαι, ποιοι βαδίζουν μαζί σου
ποιος? ο απώτερος σου προορισμός?
στην πόλη κινούμαι σαν ηλεκτρισμός, εθισμός
στις άκρες των ματιών μου η γλώσσα μου πολιτισμός
συντρίμια που άφησε πίσω του, του '80 ο σεισμός
τσιμέντο θάνατο κι ασχήμια, αγρύπνια
τις νύχτες χάνονται στις σκιές μέσα στην Αθήνα, αγρίμια
πετάχτηκα απ' τη ζούγκλα νιώθω πείνα
έτοιμος για παραπέρα βήμα
απ' τη γενιά της σωματικής επαφής, στη γενιά του σωλήνα
και δε νιώθω ναι δε νιώθω τίποτα
ρε πούστηδες ο κόσμος σας μ' έκανε ζώο
ανέβηκα στο πιο ψηλό σημείο τη θέα να δω
δεν βγαίνει άκρη απόψε κι έχω πολλά να σου πω
έλα για λίγο, το 'χω τόσο ανάγκη να σε δω
πριν να φύγω για μένα
Μιχάλης το όνομα ψυχοδραμα 07 κυλά στο αίμα


Άγνωστος Χειμώνας:

Στον καιρό της σιωπής περάσαν μέρες, μήνες, χρόνια κι εποχές
περάσαν κύματα, βουνά ψηλά και σβήσαν σαν πληγές
κολλάει το βλέμμα μου κοντά σε φωτεινές επιγραφές
βλέπω γενιές που μεγαλώσαν σαν σκιές γεμάτες στρες
απ' τις σιωπές ψάχνω να βρω πάτο
να βρω γαλήνη που τον καθένα μας κάνει λίγο πιο γεμάτο
είναι το σάλτο προς το σήμερα
γιατί το χθες, επίμονα τ' απλά τα όμορφα τ' αγνά τα προσπερνάει γρήγορα
και βλέπω από μακριά την πόλη να μοιάζει με lego
βλέπω πως κουράστηκα ν' αντέχω
έτσι απέχω και παρατηρώ το έργο από απόσταση
τα μάτια μου αν κοιτάς δε σου μίλησαν με πρόφαση
απ' την πρόθεση εκτίμησε με ή μίσησε με
περήφανος να νιώθω στον καθρέφτη όταν κοιτιέμαι
προσπέρασέ με, αν ψάχνεις υποκριτικά παράτησέ με ρε
αν αγαπάς αληθινά αγάπησέ με
στίχους γράφω να ξεχνιέμαι
07 στίχους γράφω να ξεχνιέμαι

Bong Da City - Πες μου τι ζήτησα

Μανιακός:

Δεν ανατέλλει ο φλεγόμενος γίγαντας
πίσω απ'τις εργατικές
δώδεκα μήνες πένθους ανοίγουν προοπτικές
μόνο στο θάνατο
ιδανικές δεν γίνονται οι καταστάσεις
είναι βάσανο
καις ό,τι πήρες κάποτε με κόπο
ποτέ δεν θα ξεφύγουμε απ'τη μάστιγα στον τόπο μου
νιώθω τον πόνο γύρω μου
πάντα στην ώρα του
από τη χώρα του ποτέ και θα,
θα 'ναι δαίμονες πάνω απ'τα σύννεφα
και πέφτει μπόρα
τι κόλλησε τα πόδια μου στη γη?
τι κάνω τώρα?
μπουσουλώντας δεν ανεβαίνω την ανηφόρα
μες στην κάπνα δεν βλέπω τίποτα
κλείνω τα μάτια και
πες μου τι ζήτησα
δεν είναι η ζωή παιχνίδι σου πριγκίπισσα
νιώσε με
έχω λόγους που λιποθύμησα πάνω στα σκαλοπάτια σου
όμως δεν λύγισα
τόσο άχαρες μέρες, τόσο όμορφες νύχτες
τις επιλογές μου έχω πληρώσει επί δύο
ήμουν τέσσερις μήνες νοσοκομείο
για την πάρτη σου
φυσώ στον άνεμο τη στάχτη σου και φεύγω
να κάνεις ελεύθερα το κομμάτι σου
δεν έχω μέλλον, λέω πως μάλλον φταίω και εγώ
τίποτε δεν είναι τυχαίο
το χώμα που πατάς είναι το χώμα που σε γέννησε
πως του συμπεριφέρεσαι σαν να 'ναι κάτι νέο
το νου σου

Κακοηθής:

Και να ξεχάσεις τ'όνομα μας, να μας
είναι η γενιά μας, μίσους
δέκα και κάτι δευτερόλεπτα σφυγμούς και χτύπους
μέσα σε κήπους που χαλάσανε και χτίσαν μύθους
για αυτό κρατήσαμε μακριά σας τη στρατιά μας
και δες τι χάνεται και τι επαναλαμβάνεται
τι κάνετε όταν σκάμε και απ'το πλάνο μας χάνεστε
φαντάσου, να πεις κάτι χάσαμε για φαντάσου
εδώ ζήσαμε τη μέρα που δεν έπιασε η πουστιά σου
πιάσε μας, δείξε μας τι θέλεις αλλιώς άσε μας
πες τι έχεις να πεις και φίλε άσε μας στη φάση μας
δεν είναι ευχάριστα τα νέα, για αυτό μη ρωτάς
θα σε χτυπήσω πριν χτυπήσεις, τι σκατά ζητάς?
άλλη μια νύχτα θα απειλήσουμε το στέμμα σου
θα βγούμε να προσβάλουμε, το ψέμα σου που δίνεις
ό,τι μας χάλασε κ ό,τι χρόνια μολύνεις
είναι ευθύνης ζήτημα κ εσύ πουτάνα δεν θα μείνεις

Μανιακος - Robledo Puch

Δεν βρήκα μέθοδο μένω καθηλομένος συμβαίνει
με το ένα πόδι μες στον τάφο βαδίζω σε ναρκοπέδιο
Δεν έχω τρόπο διαφυγής μα δεν θα απελπιστώ ποτέ μου
γεννήθηκα σε συνθήκες πολέμου blood
Και τα όνειρα μου χώρεσαν σε ένα τετράδιο
με φάρμακα και δαιμόνων παράσιτα στο ράδιο
Στο παγωμένο μου δωμάτιο με θέα τις κεραίες στις ταράτσες
πάνω απο τον ακάλυπτο
Πίνω στα λάθη μου φως για το μονοπάτι μου ο φόβος
τα λόγια σου προδότη φανερώνουν για αυτό μην κάνεις τον κόπο λοιπόν
Το φίδι νιώθω
θα κάνω ραπ εως οτου να με βρούν ανάσκελα από κρότο
γαμώ το πρόγραμμα που ακολουθούν δεν το 'χω στόχο
Και εγώ να ενταχθώ στο τάγμα των μηχανοκίνητων ανθρώπων
καλοστημμένο κόλπο αιτήσεις πολιτών καταχωρήσεις
Και φακέλωμα μέσω των κινητών όπλο πολιτικών
είναι ρουτίνα τα καρέ ανάμεσα σε διαφημίσεις όταν στα χρήματα τα σύμβολα
περνούν μηνύματα και πεποιθήσεις
κάμερες καταγράφουν μην μ'αγγίζεις
από το 87 να μπουσουλάω τα πόδια μου ριζώσανε στο χώμα που πατάω
Και δεν αντιδράω όπως μου μάθαν γιατί δεν μου 'παν τον λόγο
αισθάνομαι μόνος στον ίδιο χώρο με εσάς και αυτοί που δεν μπορούν
Να ακούσουν ας διαβάσουνε τα χείλη μου ποιον χρόνο μετράς
τα πάντα μάταια το στραβοπάτημά σου για τον γείτονά σου σκαλοπάτι
Προς το διάστημα καίγετε η πόλη και μάλλον παλαβώσαν όλοι
εφόσον το δηλώνω στεγνά δίχως καφέ θα φας πιστόλι
από καλώδια συνδέσεις σχέσεις εξ αποστάσεως
Ελάτε κάψτε με είμαι Άθεος

Bong Da City - Ποτέ σου

Κακοηθής:

Σκάμε μπροστά σου να κρίνουμε εσένα και τη δουλειά σου
για φαντάσου εκμετάλλευση ακόμα στα αισθήματά σου
γιατί είσαι μείον τα έβαλες με crew μεγαθηρίων
εκπρόσωπος των δρόμων των κρύων άνευ ορίων
είναι bong, κρυμμένη αλήθεια μέσα σε bong, είναι bong
για μυαλά χαζών κ άπιστων οπαδών που κάνανε κωλομπαρού την κουλτούρα μου
έχω μόνο τη μαστούρα μου και μάθε πως είναι η μόνη καψούρα μου
μένουν μονάχοι, μόνοι στο δρόμο να ρίχνουν στάχτη
μόνος στο δρόμο να ψάχνω κάτι κ όλα θολά
όλα πουτάνα, κάπως κ απρόσωπα
κ ακόμα ψάχνω γελαστά και χαρούμενα πρόσωπα
εν τέλη παραδέξου πως η μόδα παρασέρνει
και ότι σ'έχει παρασύρει και σε πήρε απ'το χέρι
νταλαβέρι όλη η ζωή μου μαζί μου μείνε και στήριξε
το παιδί που πέρασε πολλά και ξαναγύρισε
με νέες ιδέες, λιγοστές στιγμές, ωραίες
αφού ανθρώποι επικοινωνούν μ'ασύρματες κεραίες
έχω κόψει τα πολλά, πολλά κατάλοιπα
που μ'αφηνε ο τρόπος ζωής μου μ'ένστικτα αλάθητα
μου συστήθηκες σαν πουτάνα και σου 'πα χάρηκα
κατόπιν σου'πα πάρε τον πούλο να νιώσω άνετα
σου τα 'λεγα πουστιά κ αχαριστία μόνο μετάλαβα
κατάλαβα γεμίσαμε παιδιά κάπως ατάλαντα

Μάνι:

Μέσα στην πόλη των χαμένων ανθρώπων παρασιτώ
γύρω τσιμέντο και γκρίζο, αναζητώ όσο βαδίζω κάτι να κρατηθώ
ανακαλύπτω μέσα από στίχους το αληθινό
κ αναμιγνύομαι με το σκοτάδι, μ'αυτό ένα γίνομαι
καθώς γράφουμε πίνουμε
τ'αναμενόμενο νομίζουν δίνουμε
νομίζω πως δεν ξέρουν τι τους γίνεται και κρίνουνε
τις καταιγίδες μουσικής που φτύνουμε
σας σβήνουμε ομάδες μ'ένα δίστιχο
κ αν θες μπορείς ν'αναζητήσεις για κάτι αντίστοιχο
ταυτόχρονα ο φονιάς αντανάκλαση στα μάτια σου μπροστά
Λόγος ημών μέσα απο τα βρώμικα στενά, μοιάζει πορνό
τα αυτιά σου ανοιχτά να σου θυμίσω toy τι εκπροσωπώ
και ποιος είμαι, έχω ευθύνες, ανίκητες ρυθμικές καραμπίνες
απείθαρχες σκοτεινές ρίμες χτυπάνε εγκεφάλους και φίρμες
είδες πως το ραπ δεν ειναι business
είδες ότι γράφω ό,τι ζω, κυνικό, γιατί αυτό που βλέπεις παίρνεις
και δεν έχω λόγο ψέμα να σου πω, αντιλαβού
καπνοί που φτάνουν ως τον ουρανό
κ όσο μιλάτε να προσέχετε το που πατάτε, το που προχωράτε
έχω νάρκες φυτεμένες για νταβάδες, γλύφτες και πελάτες
γίγαντες που γίνονται μύγες όταν περνάμε με τις πάντες
θέλεις μάχες, θέλεις το πιο σκοτεινό πρόσωπο μου απέναντι σου
για να καταλάβεις ότι είστε μια ατάκα μάγκες
το πιο σκοτεινό πρόσωπο μου απέναντι σου
για να καταλάβεις το αν θα σε σώσουνε οι πλάτες

Ίνκα:

Είναι 7 φωνές
από της γης τα πέρατα που ακούγονται κραυγές
ανερχόμενες μουσικές μηχανές
του δρόμου ανάδοχες πληγές
είμαστε εξάνθημα απ'το χθες
καταναλώνεις ώρες μα δεν θα το βρεις ποτέ σου (x2)

Tsaki:

Φορές που χάνομαι καθώς ο ήλιος πέφτει
κάθε μέρα ν'αντικρίζω ένα ξένο στον καθρέφτη
κ έχει τόσο καιρό να φύγει η μέθη που δεν ξέρω
αν είναι αλήθεια το τι ζω κ όμως κάτι με αποτρέπει
από την κάθε λογική, την κάθε σκέψη και κάθε μου λέξη
αυθόρμητη σαν κάτι να με έχει κυριεύσει κ είναι
μη αναστρέψιμη έλξη από τη θέση του συνοδηγού
απλά να κοιτώ πως με καταστρέφει
η μόνη λογική στη σκέψη πως παράλογα μπορώ
να κάνω κάτι που δεν πρέπει και μ'αρέσει
σ'ένα τόσο θολό κόσμο, μόνο, κοιτώ τον κώλο μου
δεν παίζει να 'χω χρόνο βλάκες στο μυαλο να χώνω κ αν
ήσουνα φίλος μου, κ αν ερχόσουν δίπλα μου
κ αν άκουγες τι έλεγα μαν είσαι μαζί μου
φανήκανε ποιοι ήταν οι σωστοί και ποιοι το λάθος
ποιοι στάθηκαν σαν βράχος
π.χ. χτίσανε τοίχη όταν ανέβασα τον πύχη
αρκούν οι στίχοι να σου πω πόσο ξεφτίλα γίνεσαι παλιοσκουπίδι
ήδη τόσο καιρό δίνω το σάλιο μου για να σε φτύνει η τύχη
και αν ποτέ βρεθούμε αντίκρυ, τρίτοι καλά θα κάνουν να σωπάσουνε
γιατί θα τους το βγάλω από τη μύτη
κοίτα κάτω κάτω όσο το μυαλό μου είναι στο σάλτο
καλά θα κάνεις να κοιτάς μην προσπαθήσεις καν
τα όνειρα τελειώνουν όταν όλα καλά παν
είναι στο μίζερο στίχο που κρύβεις
που τόσο καιρό το παίζεις πως τρελαίνεσαι μ'αρχίδια αλλουνού
έλα κουβάλα τρέλα, κουφάλα κρύβω λέρα
αφού σιχαίνεσαι ν'αγγίξω τη ζωή σου κάνε πέρα