Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Μανιακός - Παιδί της νύχτας



Χάνω το νου μου
κάθε βράδυ περπατώ το δρόμο για την κόλαση
κοντά στο τέλος είμαι νύχτα
τέλος για κάθε συναίσθημα μου ζήτα
δεν έχω τίποτα να δώσω Αθήνα
παιδί σου μα μεγάλωσα δίχως να σ'έχω δίπλα
κάνναβης καύση
μες στην αλάνα μεθυσμένος είμαι τσίτα
ματιές δικάζουνε το μέλλον των ματιών
αν θέλεις κοίτα με, έχω καύλες ακόμη και πίτα
μες στη σιωπή το βήμα μου γίνεται θόρυβος
φωνές ακούγονται μέσα απ' τα σπίτια
μάτια που κοιτούν πίσω από κάγκελα
βλέπουν μισή αλήθεια
είδα τα πάντα στο δρόμο
εκτός από τη χλίδα μόνο
και αυτό να ξέρεις τα χείλη σου
γίναν στα χείλη μου για μένα οξυγόνο
νύχτα
ήταν σαν όνειρο μα θυμάμαι τα πάντα τώρα
μέσα στον πόλεμο μα δεν έγινα θύμα
ποτέ μου δεν έδωσα τον αδερφό μου για το χρήμα
πάνω στη ζάλη μου παίζω τα πάντα χύμα
αυτά τα φώτα μου θολώνουν το πεδίο
γύρω μου σκοτάδι κι έχει κρύο
τίποτα δεν είναι αστείο
πάντα ζάντα
τα αδέρφια μου με ξέρουν
δεν φωνάζω σα μαλάκας
για να τους το παίζω μάγκας, δες
δε βγαίνω κάρτα, μεθώ πριν απ'το χάραμα
πεθαίνω και πάλι τη νύχτα ζωντανεύω για να
κάνω κουμάντα
περνώ απαρατήρητος αν θέλω δεν με βλέπεις και
αν έχεις φράγκα ψηλέ να προσέχεις
δεν κρατάν όλα για πάντα
είδα το φως μου μια νύχτα μέσα στα πάρκα


Γράφω κάτω απ'τη σελήνη
αναγκάζομαι
ό,τι μου 'χει μείνει είναι
παγιδευμένη λογική μέσα σε δίνη
τη νύχτα
βγαίνω απ'την παγωμένη λίμνη (Χ2)


Δεν πόνεσα
φίλε βγήκα από τη μήτρα φόνισσας
όλοι σας
πνίγεστε μέσα στην πόλη σας
εμένα δεν με ξέρετε πια
και δεν φοβάμαι να πεθάνω
πόσο δεν το φαντάζεσαι καν
δεν αποσύρομαι το χάραμα
δεν βρίσκω ύπνο μα
όταν ανοίγω τα μάτια πρέπει να φύγω
για πόσο ακόμα θα κρύβομαι από τον ήλιο;
γίνομαι λάδι στη φωτιά δεν τη σβήνω
του μεθυσμένου το χαμόγελο είναι ψέμα
κι εφόσον με κοιτάς θα τρέχει θέμα
άσε με να σου πω
μπήκα με τον αδερφό μου μόνος σε 20 άτομα
δεν το μετανιώνω ούτε λεπτό
περνούν εικόνες βροχή πάνω απ'τα μάτια μου
πάνω στα χείλη μου πέφτουν σταγόνες
χημείες
πάνε χειμώνες
ματωμένοι χειμώνες που με βρήκανε τη νύχτα
κάτω απ'τις πευκοβελόνες
δεν μπουσουλάω
πατώ τα βήματα βαρώντας τσίτες
κάτω από την πανσέληνο μεθάω
πάνω σε μνήμες
τα λόγια μου σημάδια, λεπίδες
ματωμένα κρεβάτια κι ελπίδες
είναι θαύμα που θυμάμαι το όνομα μου
δε νιώθω μόνος με το δαίμονά μου
εγώ θυμάμαι το σκοτάδι από τη μήτρα
εφόσον δε με νίκησε ποτέ τη λένε νύχτα


Γράφω κάτω απ'τη σελήνη
αναγκάζομαι
ό,τι μου 'χει μείνει είναι
παγιδευμένη λογική μέσα σε δίνη
τη νύχτα
βγαίνω απ'την παγωμένη λίμνη (Χ2)

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Tiny Jackal ft. Μέγας - Πως γίναμε έτσι



Tiny Jackal:

Άδειο ποτήρι
που ξεχειλίζει από πόνο
αφού έχει μείνει μόνο
επάνω σ'ένα τραπέζι
με το μυαλό μου συνεχώς να με πιέζει
το περιεχόμενο του αδιάκοπα να το σκοτώνω
για τα δικά σας ποτήρια μη με ρωτάτε
αν τα 'χω κρύψει
αρκέστηκα στο να τα σπάσω
και ξυπόλητος πάνω σ'αυτά μονάχος
κάποιες νύχτες να περάσω
θες να κεράσω
μια γύρα ακόμα απ'τα ωραία μου
πέρασε κάτσε να σου πω φίλε τα νέα μου
οι τυπικότητες πήραν πρωτιά στα συναισθήματα
ίσως σε λίγο να μοιράσουμε δάκρυ για χρήματα
αλλάξαμε δεν κοιταζόμαστε στα μάτια πια
ίδιο τραπέζι, άλλη παρέα
συναισθήματα ρηχά
πως γίναμε έτσι;
ή μήπως έτσι ήταν πάντα;
μάλλον αλλάζουν τους ανθρώπους τα συμβάντα
καλοί μου φίλοι
θα'στε ανάμνηση στο δείλι
πικρή σταγόνα που μου ποτίσανε τα χείλη
και αλάτι πάνω στις ανοιχτές πληγές μου
για να θυμάμαι τους γνωστούς από τα χτες μου

Πως γίναμε έτσι;
Τι κάνεις Χρήστο;
Καλά εσύ;
Τα ίδια φίλε, έτσι κι έτσι.

Πως γίναμε έτσι;
Θα σε πάρω να τα πούμε.
Εντάξει, να με πάρεις ρε συ.
(x2)

Μέγας:

Κι αυτές οι μπάρες που καλούμαι να γεμίσω μοιάζουν
αφόρητα λίγες το χρόνο να γυρίσουν πίσω
κι απ'τις ψιχάλες σχηματίζω
ανήσυχα υδατογραφήματα
και συλλαβές πάνω σε ποιήματα
κι οι φίλοι μου πατήσαν τα 30 βάζουν φρένα
κουραστήκανε λέει
ν'ανησυχούνε πια για μένα
μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει
ωμή, υγρή, ρουτινιασμένη
μερικές φορές μου λείπεις
μα η ζωή κυλά και γδέρνει
καθετί αγνό, γλυκό, ρομαντικό, μικρό μυστήριο
στις 6 εγερτήριο, χτυπάς το εισιτήριο
σφραγίζομαι σαν κτήνος και στο σμήνος
μισθωτός, νωθρός, μισός, άνθρωπος στείρος
κι απ'την άκρη της μπάρας ισορροπώ σ'ένα κενό
με rock 'n' roll και παραισθήσεις
καρδιά στην άπιστη, καρδιά, καρδιά να μη χαρίσεις
βάλτε να πιούμε αγαπημένοι μου γνωστοί
εγώ εδώ κι εσείς εκεί
περαστικά περαστικοί
περιστασιακά σωστοί όπως οι στίχοι στοιχισμένοι
προδωμένοι, στη χειρότερη αυλή ανθοί σπαρμένοι
κι απ'αγάπη λειψοί
ε τότε τι; πες μου τι θες
κλείνω θύρες του χθες
μ'ατσάλινες συναρμογές
πάνω σ'αυτές τις γραμμές
είναι οι στερνές μου στροφές
μιλάν για στέρφες καρδιές
αρσενικές και θυληκές

Πως γίναμε έτσι;
Τι κάνεις Χρήστο;
Καλά εσύ;
Τα ίδια φίλε, έτσι κι έτσι.

Πως γίναμε έτσι;
Θα σε πάρω να τα πούμε.
Εντάξει, να με πάρεις ρε συ.
(x2)

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Μανιακός - Χάνσελ



Άκου
κάτω απ'τα πεύκα
όταν ανοίγω τα μάτια μου μόνο νέκρα
σαν να 'γινα παιδί σε λίγα μέτρα
καθώς τα βήματα μου μ' οδηγούν στο τέλος
είναι το μόνο που θυμάμαι μεθυσμένος
καθώς σηκώνομαι νιώθω τη φύση να με κοιτάει
και νιώθω την κύστη μου να πονάει
πήρα τη πίστη και σύρθηκα μες στο χώμα ζαλισμένος
όταν πίσω απ'τον θάμνο είδα το μέλλον μου
ένα παλάτι καλυμμένο με διαμάντια
μαζεύω τις δυνάμεις μου και βγαίνω από την κάπνα
και βλέπω φως
δε θα μπορούσα να σκεφτώ
πως υπάρχει κάτι τόσο μαγικό
έχει παράθυρα απο φου
και τοίχους ποτισμένους lsd
και βλέπω χρώματα παντού
καθώς φωνάζω
εκατοντάδες γυναίκες χορεύουν δίπλα μου
ενώ χαμογελάνε δεν τρομάζω
γίνομαι ένα με καθεμιά τους σαν να ήτανε η τελευταία
καθώς γλείφω το πάτωμα
κι ήτανε τόσο όμορφα που όταν ησύχασα
έκλεισα τα ματόκλαδα κι αποκοιμήθηκα
όταν ξύπνησα
παγιδευμένος μες στο φούρνο
με κομμένη την γλώσσα μου που να ήξερα
ήτανε μάγισσα πουτάνα όχι πριγκίπισσα
κι εγώ φαί για αυτήν αντίστοιχα

Ξέρω

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Βρώμικος Νότος - Αναμνήσεις



Κουρσάρος:

Θέλω να ζωγραφίσω μια σελίδα
να βάλω χρώμα γαλανό μήπως και ταξιδέψω
να πάω πίσω στο χρόνο
εκεί που με φωνάζει η μάνα μου απ'το δρόμο
"έχει και αύριο παιχνίδι" λέγοντας
να πάω πίσω στην παλιά τη γειτονιά
ανατολικά προάστια του Ηρακλείου
στα χρόνια του σχολείου
που υπάρχει αθωότητα βαθιά μες στην καρδιά
μίσος και φόβος, άγνωστες λέξεις ακόμα
θυμάμαι κλέφτες κι αστυνόμους παίζαμε
και στου γυψάδικου τρέχαμε τις αλάνες
θυμάμαι βόλτες μακρινές με τα ποδήλατα
μεγάλων συμβουλές να λένε ν'αποφεύγω τ'αυτοκίνητα
σ'ένα παγκάκι έγραψα μία φορά
πως όταν μεγαλώσω θα 'θέλα να γίνω καλός άνθρωπος
τι ειρωνία, που μεγαλώνω κι ολοένα αποξενώνομαι
μια πέφτω, μια σηκώνομαι
στο τέλος αναλώνομαι σε μια σελίδα
που με χρώμα πάντα ξεκινά μα καταλήγει γκρίζα

Ιανός:

Κινούμαστε ελεύθεροι μα μέσα σε εισαγωγικά
για αυτό τα μάτια μας τα ζώσαμε με εκρηκτικά
βγαλμένοι από καλούπια αμαρτωλά
ήρωες σαν κλειστοί στόχοι κινούμενοι
σαν σχέδια για παιδιά
που παίζουν ανέμελα στα χρόνια της χολέρας
άλλο ένα απόγευμα μιας τσιμεντένιας μέρας
πολύχρωμες ενέδρες
στήσανε κουτιά, μέσα δεν πέσαμε
παρόλο που οι γύρω μας, μας λέγαν τα μισά
είχαμε το νου μας
τ'άλλοθι του παιδιού μας έφυγε νωρίς
μα όλο το πίσω μέρος του μυαλού μας
έμεινε να φιλοξενεί ένα μπόμπιρα ακόμα
ρούχα γεμάτα χώμα και χέρια μες στο χρώμα
στην εικόνα του 21ου αιώνα
παιδιά σποράς του '80 βλάστησαν μες στον αγώνα
τα 'βαλαν με όσους επιβάλαν το δικό τους
οι ίδιοι συνεχίσαν το κρυφτό
μα πίσω απ'το δάχτυλο τους μείναν
γίναν οι αλάνες μας οικόπεδα
και φίλοι όπως ήρθαν, έτσι φύγαν
είναι η ώρα που πονάς
μέσα σ'ανθρωποφάγους λεωφόρους τριγυρνάς χωρίς σκοπό
μου 'παν να μην παίρνω τίποτα από ξένους
"θα βγει σε κακό"
είδες πως τα 'φερε ο χρόνος
ένας ξένος έγινα κι εγώ
στην εξάρτηση του αύριο που λέτε όνειρα
δίπλα μου νεράιδες αλήτισσες γελάνε πονηρά

Aim:

Γουλιά, γουλιά πίνω αδερφέ μου τη ζωή
κάθε βραδιά ο νους μου γυρνά
σε μέρη που 'χουν αλλάξει πια ριζικά
στη σκέψη μου αναμνήσεις
που το χέρι σου αν απλώσεις νομίζεις ότι θ' αγγίξεις
πρόσωπα σβησμένα από το παρελθόν
αλλά και πρόσφατα χαμένοι που δε δηλώνουν παρών
αφήνω τη σκέψη μου ελεύθερη, δηλώνω απών
από τον κόσμο συντηρητικών καιρών, φανταστικών
προτιμώ να ζω με τις αναμνήσεις των κάποιων χρόνων
με βιβλία παραμυθιών σε μάχες δράκων και δαιμόνων
σ'αξίες που χαθήκαν με το πέρασμα των χρόνων
σ'αλήθειες που μας λέγαν για το σαπισμένο φόνο
τώρα τα χέρια μας δύναμη έχουνε
μα το μυαλό μας γεμάτο φθόνο
επικρατεί η λογική
"σε τρώω για να επιβιώνω"
καταφύγιο βρίσκω μέσα σε σκέψεις και ρίμες χώνω
δύναμη παίρνω από τα γραπτά μου
όταν το χαρτί μουτζουρώνω
κι απλά βαδίζω μες στο χρόνο
κι απλά βαδίζουμε στο χρόνο

Προπάτωρ:

Μείνε για λίγο μη μου φεύγεις
ό,τι έμεινε από σένα προσπαθεις να μου το καταστρέψεις
κι είναι λίγο
όσο κι αν προσπάθησα να μείνω
στο ίδιο έργο, ίδιο σημείο κάνω παύση
πάντα τα ίδια λάθη
μα εικόνα γνώριμη είναι απάτη
απ'την πρώτη στιγμή που θα σηκωθώ απ'το κρεβάτι
καλημέρα
ζεστός καφές στην παγωμένη μέρα
μαλακώνει τις αισθήσεις μου για να τα βγάλω πέρα
και εικονικά κάνω ταξίδια στις αναμνήσεις μου
αφού ο τρόπος μου επιβάλει να τη βγάζω πάντα οικονομικά
παιδί με τσαμπουκά με θυμάμαι
σου έπιανα το χέρι και σου έλεγα τα βράδια
"δε φοβάμαι" μητέρα
πέρα ως πέρα τον κόσμο μου, σου είχα πει
πως θέλω να γυρίσω μέσα σε μια μέρα
και δεν άργησα, στα 17 είχα σαλπάρει
χαιρέτησα το Μάνο, τον Αλέξη και το Χάρη
θέλει πείσμα γαμώτο
ιδρώτα, ζάρι
τον εαυτό σου ακέραιο από αναμνήσεις
να γυρίζεις πάλι

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

4HE - Μη μου λες πια



Νούλης:

Ακολουθώ ό,τι ψυχικά με χαλαρώνει
τον τελευταίο καιρό ξέφυγε το τιμόνι
και μ'αγχώνει
το γεγονός ότι μπορεί μια μέρα να γυρίσω
και να βρω πως τελικά είμαστε μόνοι
προσπαθώ να βρω ποιο είναι το μικρόβιο
που μέρα με τη μέρα με σκοτώνει, μας σκοτώνει
όσο και να μη θες να το πιστέψεις
αυτή είναι η αλήθεια
μήπως δεν γνωρίζεις
πως σου έχει γίνει μια κακιά συνήθεια
χαμόγελα και σκηνικά όπου σε κάνανε
να νιώθεις μέσα σου πιο σίγουρα
μα σίγουρα
γνώριζες τις συνέπειες μου
πίσω απ'ό,τι έκανες θα σε περίμεναν
χάνεις τη γη κάτω απ'τα πόδια σου
όταν αντιλαμβάνεσαι το τι θα γίνει
ποιος και τι βρίσκεται δίπλα σου
να σου χαρίσει
μια ευχάριστη είδηση
μια ελπίδα να σου δώσει
για την επόμενη σου κίνηση

Μη μου λες πια
ξέρω τι θέλεις να μου πεις
είναι δύσκολο
κάτι που σε πονά ν'αποδεχτείς
σκλάβος στην πρόσοψη της πραγματικότητας
κι ας βλέπω πως υπάρχει
δυνατότητα να φύγω κι όμως μένω

Cannibal Soul:

Μοναξιά μου
κάτω απ'τον ήλιο εγώ και η σκιά μου
στην αγκαλιά της νύχτας θα με βρεις
με την ψυχή μου να σκαλίζω στα όνειρά μου
έχω τα άκρα μου απλωμένα
μα δεν φτάνουν ως τα αστέρια για να τα πιάσουν
φτωχά θα 'ναι τα λόγια σου να εκφράσουν όσα νιώθω
όσα νιώθω είναι κοτρόνες κοφτερές
που θα μπορούσαν, τη βιτρίνα που στολίζει
κάθε ψεύτικο χαμόγελο με μια χεριά να σπάσουν
μη μου λες κατάλαβα ήδη πως
κατά καιρούς τα συναισθήματα σου αδειάζουν
όσα θέλεις να μου πεις δεν με βοηθάν
αλλά με κάνουν να πιστεύω
πως εδώ που έχω φτάσει
μ' αναγκάζεις να μονιάσω με όσα δεν με ωφελούνε
μ' όσα με κρατάνε στάσιμο
σαν να κοιτάς από τον πάτο ενός βυθού
στην επιφάνεια ψάχνωντας για ένα περαστικό πουλί
που ίσως σου θυμίζει ελευθερία
μακριά απ'το άσχημο περιβάλλον
που μ'αναγκάζει να πηγαινοέρχομαι
στην ίδια πορεία
με την ίδια απορία
υπάρχουν αλλά γιατι δεν εκμεταλεύομαι κάθε ευκαιρία?
ξέρω πως μαθαίνεις τη ζωή
από τη άσχημη πλευρά της
για να πεις πως έχεις μια εμπειρία

Μη μου λες πια
ξέρω τι θέλεις να μου πεις
είναι δύσκολο
κάτι που σε πονά ν'αποδεχτείς
σκλάβος στην πρόσοψη της πραγματικότητας
κι ας βλέπω πως υπάρχει
δυνατότητα να φύγω κι όμως μένω

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

Τα Μάτια των Πνιγμένων - Μια στιγμή πριν φύγω



Άυλος:

Είναι φορές που ότι κι αν πεις δεν έχει ουσία
τυπικά το πως περνάς καλά και γω ματώνω ακόμα
πάρε σιωπή δωσ' μου χειμώνες, αγκαλιές
στο λάκκο μου ρίξε λιγάκι ακόμα χώμα, σβήσαν χρόνια
κι είναι ευτύχημα το πως ελπίζω ακόμα και επιζώ
θες να σου πω τι σκέφτομαι και τι ζητώ
κάθε ξημέρωμα κενά μπαλώνω ακόμα με αλκοόλ και με καπνό
φέρνω τις μέρες, τις στιγμές των αδερφών μου το χαμό
και δεν ξεχνώ ίσως ακόμα καταστρέφομαι με σκέψεις κι εμμονές
γαμώ χαμένες ώρες, μέρες
μόνος πάντα τριγυρνώ σε σκοτεινές γωνιές
στις ίδιες γειτονιές, στην ίδια κόλαση
εκεί που οι στιγμές παίρνουν παράταση
ματιές παγώνουν απ' του νου τη διάσπαση
μ' ήξερες λίγο κι από τη καλή
μου πες να δώσεις λίγο χρώμα στη ζωή μου
μα μετάνιωσες πριν από τη στροφή
πάλι στη σιωπή, πάλι στη απόγνωση μ' ένα γιατί
μόνοι και μαζί θα το δεις ότι το τέλος θα ναι λύτρωση, γιορτή
είμαστε απλώς παράσιτα μες στο βοή
κι ανώνυμα στο πλήθος σβήνουμε τελείες μες στο άπειρο
σαν κάτοικοι αφιλόξενοι στης μοναξιάς τον οίκο, δεν ανήκω πουθενά
κι έχω ένα κώδικα πιο πάνω απ τα επίγεια δεσμά
μηδέν εφτά, μηδέν εφτά

Άψινθος:

Άραξε λίγο
περπάτησε στον ίσκιο μου μιας και χαιρέτησες
ένα λεπτό έχω πριν να φύγω
δεν ξέρω αν παίζει να με ξαναδείς, πολλά ρωτάς
δεν έχεις χρόνο να μ' ακούσεις, το δρόμο μου συνεχίζω
κάτι τρέχει λένε με το Μήτσο
μα δεν ξέρω ούτε και γω από που ν' αρχίσω
ίσως να χω βαρεθεί αυτή τη κατάσταση
ρουτίνα να το παίζω λογικός σε μια αρρωστημένη παράσταση
υποκρίνεσαι, στα μάτια δεν κοιτάς συνοδοιπόρε
πόλη αφήνεσαι, θωρακισμένη σε κάθε μου λέξη αμύνεσαι
αντί να δίνεσαι
σ' έχει καταπιεί η συνήθεια ένα και τ' αυτό
μ' αυτό που σιχάθηκες γίνεσαι
στη ζούγκλα της ωμότητας 010 αναζήτηση ταυτότητας στο φως μου
φωνές πληθαίνουν στον εγκέφαλό μου
κάθε γνώριμο πρόσωπο βλέπω εχθρό μου
και είναι σιωπές που κρύβουν στον εαυτό μου
παγωνιά και μ' αρρωσταίνουν φίλε πες μου
κουράστηκα ν' αιμορραγώ στις αναμνήσεις του φυλακισμένου
ελέγχοντας ανάσες, κινήσεις, προθέσεις να μην προδοθώ ποτέ μου
στην απεγνωσμένη μου προσπάθεια να ζήσω
για ν' αράξω κάθε ακμάδα μου
που να με καταλάβεις και να νιώθεις κάθε αράδα μου
σ' ένα μυαλό κελί περνάνε άσκοπα τα βράδια μου
θέλεις να μάθεις τα καινούρια πλάνα μου
τι περιμένεις, εύκολες κουβέντες να σου πω να διασκεδάσεις τη κατάντια μου
δεν παίζει, τι να μου κάνει ένα φιλί ή μια εφήμερη σχέση
καχύποπτος όσο δεν παίρνει θέση
δεν έχω πια νέα, μοναχικός δεν ψάχνω για παρέα
τελευταία δεν είμαι καλά, σιωπηλός γυρίζω μόνος, μόνος στα κλεφτά
στη γύρα, ραντεβού πίσω από τις εργατικές κι η ώρα πήγε εφτά
λίγα τα λεφτά, κι η επιβίωση πουτάνα που δεν παίρνει ψιλά
μάνα μια βόλτα θα βγω για να τσεκάρω κάποια σκηνικά
μην περιμένεις μαζί για να φάμε θα γυρίσω αργά
σου λέω έχω στο κεφάλι μου πολλά
βρώμικα χέρια και συνείδηση βαριά
δεν έχω μέλλον στο δρόμο που μ' οδηγεί στο πουθενά
φαινομενικά εντάξει, επιδερματικά τα πράγματα κυλάνε υποτονικά
τ' αδέρφια μου παιδιά μέσα στου κούκου τη φωλιά
ξεσπάω βράδια πάνω από λευκά χαρτιά
σ' ένα δωμάτιο που πνίγει την αγάπη μου ασφυκτικά
ή σε μια κάμαρα, φίλοι απ' τη γειτονιά γίνανε γράμματα χρυσά
σε λευκά μάρμαρα εικόνες, δύο μέτρα από τη γη κι από κάτω τα τάρταρα
με πιάνω να θυμάμαι φάσεις περπατώντας μόνος μες στην Αλεξάνδρας τα χαράματα
πυκνή βροχή τα μάτια, ραγισμένο γυαλί
γάματα, τσιγάρο για τις στάσεις, οικογένεια ξένη

ο έρωτας φεύγει, πολλά τα λόγια πολλές πράξεις
είμαι ο ίδιος που δεν άλλαξε ποτέ και δεν χρειάζομαι συστάσεις

Αλλοπρόσαλλος:

Τώρα τελευταία, πιστεύω πως δεν θέλεις πια να κάνουμε παρέα
τώρα τελευταία, μουδιάζω λες και δέρμα αλλάζω
φτύνω παριστάνοντας κάποιο παράνομο και περπατάω
πάω στο κέντρο σας που 'χει γεμίσει αφίσες
τα μυαλά σας απλωμένα σε κάθε κωλότοιχο που ακουμπάω
δεν υποβαθμίζω ούτε λεπτό, τα φιλιά μου στο μικρόφωνο
ακραίοι fc, κατεβάζω σύνδεσμο
ας μην με πας δεν με νοιάζει, πάλι βάρος κουβαλάω
δεν έχω που να πάω, δεν έχω που να πάω
ωωωω, νομίζεις πως μπατάρει η φάση ε;
ομοφυλόφιλε μετά από πολύ καιρό γκρεμίζει με κουπλέ φλώρε
το κλείνω σαν το σούρουπο βαρύ λουκέτο πάνω απ' το ψυχωτικό μινόρε

ΔΠΘ:

Σε κάποια στάση με βρίσκει το μούχρωμα
μούσκεμα, κάπου στη μέση του πουθενά
σβήνει ο προτζέκτορας πέφτουν τα φώτα
κι η αυλαία έκλεισε το σινεμά
ένα αντίο, κι ο δρόμος που χώρισε την πόλη στα δύο
μοιάζει τώρα απέραντο τοπίο
μην φοβάσαι θα παγώσεις
κι εσύ, ήδη τα δόντια μου πονάνε από το κρύο
ε που πας; μη με ρωτάς
τελικώς η ζωή είναι ένα μεγάλο αστείο μα δεν βλέπω να γελάς
ένα αντίο
προσωρινά από μας ένα αντίο
προσωρινά από μας ένα αντίο

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Μανιακός - Έχει να λέει




Τί έμεινε απο κείνες τις νύχτες που βάδιζα μόνος
πόσες ανεκπλήρωτες επιθυμίες
οι αγάπες οι παλιές θαμμένες κάτω από πολυκατοικίες
40 και 5 βαθμούς ταχυπαλμίες
δεν προλαβαίνω το χρόνο γαμώτο
πως καταλήγω πάντα να λιώνω στο χόρτο
ή χημικά που στο κεφάλι μου γλεντάν
κουρτίνες στον καθρέφτη μου
τα είδωλα μου δεν θέλουν να με ξέρουνε καν
το πρόσωπό μου έχει αλλάξει
ανάμεσα στα πλήθη εμπιστεύομαι λίγους
από το στόμα του κτήνους
εκπομπές δεν με ένιωσαν ποτέ, δεν συμβιβάζομαι
34 για πάντα Αθήνα μου έγινες στάμπα
η μουσική μου ενώνει την Ελλάδα
τα αδέρφια μου σ' απόσταση ανάσας
αυθόρμητα πάντα φορμαρισμένοι, πάντα προετοιμασμένοι
με σνομπάρεις αλλά μάλλον το ζηλεύεις
το χειρίζομαι σωστά, ανασαίνω μ' αυτό
γράφω στο μπούτσο μου τα κόμπλεξ των μικροαστικών ακροατών
γυρνάμε γύρω γύρω ώσπου να κάνουμε εμετό
σ' όλη την πόλη
αν κάποτε με γνώρισες να με θυμάσαι
που και που οι δρόμοι μας υφίστανται να είναι κάθετοι
όπως κ η γνώμη μας Σινώπη
μωρό μου από τότε που χάθηκε το φιλότιμο γεννήθηκε η συγνώμη
για αυτό κάνε υπομονή κ όλα θα στρώσουν
οι μπάτσοι δεν μπορούν να με στριμώξουν, έχω το νου μου ζεστό
θα παίξω όπως γουστάρω γιατί κανόνες δεν ακολουθώ
Λόγος ημών, gotham, bong da city κ έχει να λέει

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Τα μάτια των πνιγμένων - Γενιά του δράκου



Άψινθος:

Γενιές που μέτρησαν την ασημένια σφαίρα
του '80 τα γεννήματα με μίλια στο πιστόλι κάθε σφαίρα
πέρα απ' τους καπνούς της μη ελεγχόμενη
στους πνεύμονες που σκίζονται φαντάζουνε ξέρα
κέρνα ακόμα ένα ποτήρι εφήμερο παράδεισο τα παιδιά σου μητέρα
ε φτάνει
απόψε που στην απαγορευμένη ζώνη
η πόλη θυμίζει στραμμένη κάνη στον αέρα να πιάνει
πίσω απ' τις κόκκινες ταινίες που απλώνουν πολιτσμάνοι
μην περνάς ούτε στιγμή, διαταγή ανωτέρα
τώρα σκεπάζουν το κουφάρι με κουβέρτα
σπιθαμή προς σπιθαμή
σε κάποιον χάρισαν κατάλυμα στης γης το δέρμα
εκεί στην παγίδα του μέσα που είχε βαθιά ως το τέρμα μπει
κάποιοι θα πουνε πως είχε επιλογή
μα είναι εύκολο να αραδιάζεις λόγια στέρφα
όταν δεν σε καίει η κρυστάλλινη βροχή
οι γόνοι σου παρηκμασμένοι αόρατοι
για την συνηθισμένη λογική που λανσάρουν όλοι αυτοί
εν κινήσει φιλήσυχοι αστοί, πως ξημερώνει άλλη μια μέρα
σε φάση που σβήνονται οι εαυτοί
κινούνται πίσω απ' τις στοές, χωμένα κάγκελα στα χέρια
καρφί μυρίσαν θειάφι απ' τον θάνατο
χωμένοι έμμονα μέσα στον πόλεμο του αιθέρα κατοικούν
οι ελάχιστοι που επέλεξαν στην κόλαση να ζουν εν σώματι άσημοι
καταδικασμένοι να σιωπούν αργά
γενιά του δράκου απ' τα χρόνια του εννιά τα πρόσωπα κρύβει
σειρά κίνηση ατέρμονη και έχω μια ιδέα έμμονη
πως θέλουν τις ψυχές μας να μασήσουν
τρέχουν έντρομοι
οσμή της καμμένης σάρκας είναι ακόμα πιο έντονη
τσακίζοντας κεφάλια μες τη μέγκενη
εξαίρεση σαφώς γι αυτό που αποκαλείται πάντα τάξη έννομη
το κρέας για τα κανόνια
λόγια αυστηρώς κατάλληλα για αρρωστημένα σαγόνια


Αλλοπρόσαλλος:

*english verse..*


ΔΠΘ:

Γενιά του δράκου, άρωμα θανάτου στην ατμόσφαιρα
από δω το πήγα από κει το 'φερα την έκανα
ακόμα να μάθεις, σκέφτηκα βλάκα
ξεκόλλα η πιάτσα είναι μεγάλη κουτσομπόλα και το ξέρεις
τη γάμησες αν πα να μου τη φέρεις ένα δύο
με πασαπόρτα απ' το ψυχειατρείο
βγήκα φρέσκος στο αίσχος
από τα 17 μετράω πένθος, απ' όταν γεννήθηκα εισπνέω νέφος, αίμα φτύνω
ό,τι μ' άφησε πίσω τ' αφήνω, δεν ανήκω
λόγια μου στάζουν σε κάποιο τοίχο
ρωτάς τι κάνω, έσκυψα και βήχω μες το μπέρδεμα
καθημερινό παίδεμα για το έδεσμα
πιέζοντας βραχίωνα πετάγονται κορδόνια
τα μισά απ' αυτά καμμένα πάνε χρόνια
στην γύρα με φθαρμένα παντελόνια
κανω κούτρα, κλοτσίδια μες τα μούτρα
μα δεν είναι φέρμα, είναι ο μόνος τρόπος για να γίνω φίλε
εε που το πας το κάγκελο
πιωμένος και το ραπ μου σκάει άμπαλο
καλή καβάτζα το χαμηλοκάβαλο
πρήζει το χέρι, κάθε βάρεμα άτσαλο
παιδιά των δρόμων, πτώματα εν κινήσει
έλεγχος δεν υπάρχει
σκότωσε τον δράκο πριν να σε νικήσει
και η φύση καλεί το σώμα να ξανακυλήσει


Άυλος:

Καινούργια μέρα, καρφωμένη σφαίρα, δάκρυα, λεπίδες
ματωμένες ηλιαχτίδες, ψυχολογικές παγίδες
παρωπίδες, ζω μ’ αλλόκοτες ελπίδες
τρόφιμος ακόμα σ’ ένα σώμα, εγκέφαλος μ’ ιδέες έμμονες
κομμένες φλέβες, σάπια σωθικά σε χρόνια παιδικά
βιώματα, φοβίες και εκτρώματα
σκιές που πέρναγαν απ΄ τον καθρέφτη
φωνή απ’ τη ντουλάπα, η μαριονέτα του εγγαστρίμυθου
κ ο κύριος με το ντέφι, η μορφή της που μου γνέφει
ότι αγάπησα είδα να φεύγει ξαφνικά
μ’ αντίκρισα μες στη θολούρα μόνο, να συνομιλώ με μάρμαρα
ωχρές φωτογραφίες, παγωμένες αγκαλιές κι αμφιβολίες
αμαρτίες νύχτες κρύες, μάνα κράτα με κι απόψε, κρύψε το κλειδί
μας κάλεσαν οι δαίμονες για ακόμα μια γιορτή
μη ψάχνεις αφορμή, νεκροί στρατιώτες σε μια κόκκινη αυγή
μια αναβίωση στο πράσινο κελί, φαρμακωμένοι οδηγοί
σε έναν κόσμο που δεν έχει επιστροφή, διαστροφή, παράσταση
βρεφών σφαγή κι ανάσταση, στοές αθάνατων ηρώων σκιές
περνούν κι αφήνουν σχήματα, ανάμνηση από κουρέλια, στίγματα
χαρακωμένα χέρια, αφορμές για πτήσεις στόχοι με φλεγόμενα μαχαίρια
ραντεβού στην κολλημένη μας μεριά, μαύρα κεριά
αγάπη θάνατος σε μουσική χροιά, θηλιές μικρόφωνα, κραυγές
γυάλινα μάτια στης σιωπής τα μονοπάτια
τα παιδιά της Μόρας τραγουδούν στης ερημιάς τα άψυχα παλάτια
του δράκου μια γενιά καταραμένη στης φρίκης τα μονοπάτια

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Psycho realm - False prophets



B-real:

I came here to help you with your spirituality
in the tries to find your soul to me
I wanna set you free from negativity
and all the pain you received
have faith believe in your maker your master creator
god's kingdom is at hand from sea to the sand
in the desert with spirituality origin begins
follow me to the heavens
your spirit is capable of much more than whores and liquor
and drugs to kill you quicker
then your master's contempted

Duke:

How it was intented, loved above all but ...(?)....
was my down fall by those weak in the mind
destroy one by one mankind
am I emperor, leader? ...(?)...
turned to rich residents, crooked senators,
politicians and country presidents
everybody welcome to the presence
end of all innocence and everything makes no sense

Sick Jacken:

Who are you? the devil or an angel?
just another creature bringin' danger
temptation is the root to evil
what you conceal I reveal to all people
false prophets will burn to dust in the fire
bringing down your whole empire

B-real:

I gave you my son and moses
with the power to part the red sea
to flee from egypt to be free
but many of you have turned your backs
wanna stray worship idols in your blasphemous ways
you lost faith your lack in belief is your grief
caused by mischievous deceive of the beast
tormenting your mind and soul
it's not too late before I have to turn my back
and close the gates to my kingdom
and all the wicked burn
hear the trumpets in heaven
when my son will return

Duke:

I took your faith underworld lords bring their trace
everything lives in temptations bring bitter sweet taste
come into live in my misery space
lack of moral touch the soul of the whole human race
memories of people in the mind don't erase
you can't escape all your actions are traced
written down life story attached to your face
account to your long and winding road
listen to the truthS of the world
and destinies I hold

Sick Jacken:

Who are you? the devil or an angel?
just another creature bringin' danger
temptation is the root to evil
what you conceal I reveal to all people
false prophets will burn to dust in the fire
bringing down your whole empire

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Δ.Π.Θ - Λόγια από τον ομφαλό του κόσμου



Λόγια από τον ομφαλό του κόσμου
ποίηση, στόχο να 'μαι σ' υλοποίηση
χορήγηση απαγορευμένη εισαγωγή στεγνή διακίνηση
είναι αλλόκοτο θέαμα η μύηση, τέρατος κύηση
βαδίζουμε παράλληλα σαν ένα κύμα σε κινητοποίηση
το αίμα που κυλάει καυτό μπορεί στο μπέρδεμα να φέρει λύση
να αφοπλίσει την αγάπη
πως είναι να σκοτώνεις τη κατάθλιψη με χάπι, είναι ειρωνία
καταστέλλοντας την ένταση, νέα ανθρώπινή μας φιλοσοφία
στη γωνία στημένος, ομοφωνίας καταδίκης οδηγεί ελευθερία
αποκομμένος απ'τη κοινωνία, μη σώσω να γίνω εξάρτημα
στο ανθρωποφάγο τους μηχάνημα
στα όνειρα σου αδερφέ βρίσκω πάτημα κι ελπίζω
ελεύθερος νιώθω, περπατώ με κλειστά τα μάτια και σφυρίζω
δικό μου πρόβλημα ό,τι φτιάχνω να δίνω μια και να το γκρεμίζω
σκύβω και το χώμα αγγίζω
η μέρα ξεκινά με γείωση
κάτω απ 'το φως του ήλιου αναγνωρίζω ποιος είμαι
ξεχωρίζω, τριγυρίζω και βρίσκω μάτσο αρετές να στολίσω
σαν ώριμος καρπός πέφτω απ'το δέντρο και σαπίζω
ποτέ με γνώμονα φυλή και χρώμα τις ανθρώπινες ψυχές δε ξεχωρίζω
στις πέντε ηπείρους τριγυρίζω
φυλαχτό βρήκα πάλι ουρανό να πετώ
καθηλωμένος από το πρώτο λεπτό
αρχέγονο συναίσθημα προσαρμόζεται στην εξέλιξη σαν ερπετό
στο 'πα, πριν ανεβώ είπα μ'ανέβασε η ντόπα
μπήκα μέσα δίχως να χτυπήσω πόρτα
δίχως να χτυπήσω πόρτα

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Ψυχοδραμα 07 - Σκληρή ζωή, χαμένα χρόνια (malavita)




Άυλος:

Σκληρή ζωή χαμένα χρόνια
Μοιάζει η ζωη μας με μια ρώσικη ρουλέτα
μικρές οι πιθανότητες να φύγεις ζωντανός και καθαρός
τα πράγματα γίνονται σβέλτα
εδώ δεν παίζει ευκαιρία δεύτερη αν πήρες βάπτισμα πυρός στη βία
κι αν μίσησες τον εαυτό σου βράδια θολωμένα κρύα
αν βρήκες μες στον πόνο κάποια ουσία
κι αν πάλεψες με εθισμούς και μπούχτισες απ' την υποκρισία
συμπόνια δεν παίζει καμμία
κατάμουτρα στο θάνατο, γελώντας,ξέροντας
πως κάποια μέρα θα μας βρει τυφλά, πισώπλατα
οι μοίρες μας σφαίρες που διασταυρώθηκαν
στα κάγκελα κάποια θεριά ανήμερα
άλλοι στον τάφο με το ένα πόδι
και άλλοι σε κοιτούν ανήμπορα
αδύναμοι να δράσουν να ξεφύγουν
μια δόση απο φαρμάκι στο αίμα, τον πόνο πνίγουν
τα πράγματα τα είδα απ' την καλή κι απ' την ανάποδη
κι αν ζω δεν είναι τύχη είναι θέληση και πείσμα
στους καιρούς μας δεν σηκώνουνε αναβολές και συμβουλές του κώλου
μια γύρα απόγνωσης στο περιβόλι του διαβόλου
εκτός κανόνα εκτός συνόλου
μόνιμες ουλές απο μανούρες και στραβά κουμάντα
αξίες και ιδανικά στην μπάντα
αιματοβαμμένα χνάρια αφήσανε τα βήματα
σαν τρέχω να μαζέψω τα κομμάτια μου
κι η πένα μου να περιγράφει τη σκληρή ζωή
όπως περνάει σαν ταινία από τα μάτια μου.


Ταυτισμένος Λάθος:

Ένα μεγάλο ευχαριστώ
που μου 'δωσες τα πάντα και δεν ήταν δανεικό
δεν ήξερα δεν ξέρω ακόμα τι είναι ιδανικό
που μου 'μαθες τι πα' να πει αληθινά αγαπώ και όταν το λέω να το εννοώ
σταματάω την αναζήτηση σε βρήκα
τα λόγια μου βαριά όπως κάθε νύχτα που είχα
γιορτάζω εικοστά τρίτα χρόνια διαμονής κ αλήθεια
απ' όταν θυμάμαι τα πρώτα βήματα ήσουν η σπίθα
ρίχνω μεγάλο φταίξιμο έντιμο ένα συναίσθημα έντονο
αγγίζει τ' άκρα στην κάθε έξοδο κοιτάω τηλέφωνο
μπάσταρδο κενό με κάνεις έντρομο
εμμονές βγάζουν υπερβολές προς έξω
δεν μπορώ να ελέγξω δυστυχώς και πέφτω πάλι έξω
θ' αντέξω να νιώσω ελεύθερος γυμνός να τρέξω
δεν ήθελα ζωή μου να συνδέσω
μα αφού όμως έτσι ήρθαν τα πράγματα σαν αστέρι στη γη θα πέσω
σε ψάχνω με κάθε τρόπο και μέσο
άσε με να ξέρω καλύτερα αν αξίζει να παλέψω


Αλλοπρόσαλλος:

*english verse..*


ΔΠΘ :

Είναι δύσκολοι καιροί για την αγάπη, τι ψάχνεις?
αν δε το προσπαθείς επίμονα κάπου τη χάνεις, με πιάνεις?
αν δεν το κυνηγήσεις είσαι τίποτα
και μες στο τίποτα ζητάς το κάτι
μεγαλωμένοι στην ύπουλη άστυ
πληγές στα γόνατα αίμα στα παπούτσια μας λάσπη
χαμένοι στη μετάφραση πολλοί φύγανε τζάμπα
και ξεφορτώθηκα κράτησα μόνο εκείνα που με κάναν άντρα έχω μόνο
την πάρτη μου, το σώμα μου ναός το κρατώ καθαρό
και το μυαλό μου πήζει φίλε μου με τον καιρό
ο κόσμος βρέχει δε μένουμε αδρανείς από 'δω και στο εξής
γιατί η ζωή μας τρέχει
θυμήσου ποιος είσαι, από που έρχεσαι, ποιοι βαδίζουν μαζί σου
ποιος? ο απώτερος σου προορισμός?
στην πόλη κινούμαι σαν ηλεκτρισμός, εθισμός
στις άκρες των ματιών μου η γλώσσα μου πολιτισμός
συντρίμια που άφησε πίσω του, του '80 ο σεισμός
τσιμέντο θάνατο κι ασχήμια, αγρύπνια
τις νύχτες χάνονται στις σκιές μέσα στην Αθήνα, αγρίμια
πετάχτηκα απ' τη ζούγκλα νιώθω πείνα
έτοιμος για παραπέρα βήμα
απ' τη γενιά της σωματικής επαφής, στη γενιά του σωλήνα
και δε νιώθω ναι δε νιώθω τίποτα
ρε πούστηδες ο κόσμος σας μ' έκανε ζώο
ανέβηκα στο πιο ψηλό σημείο τη θέα να δω
δεν βγαίνει άκρη απόψε κι έχω πολλά να σου πω
έλα για λίγο, το 'χω τόσο ανάγκη να σε δω
πριν να φύγω για μένα
Μιχάλης το όνομα ψυχοδραμα 07 κυλά στο αίμα


Άγνωστος Χειμώνας:

Στον καιρό της σιωπής περάσαν μέρες, μήνες, χρόνια κι εποχές
περάσαν κύματα, βουνά ψηλά και σβήσαν σαν πληγές
κολλάει το βλέμμα μου κοντά σε φωτεινές επιγραφές
βλέπω γενιές που μεγαλώσαν σαν σκιές γεμάτες στρες
απ' τις σιωπές ψάχνω να βρω πάτο
να βρω γαλήνη που τον καθένα μας κάνει λίγο πιο γεμάτο
είναι το σάλτο προς το σήμερα
γιατί το χθες, επίμονα τ' απλά τα όμορφα τ' αγνά τα προσπερνάει γρήγορα
και βλέπω από μακριά την πόλη να μοιάζει με lego
βλέπω πως κουράστηκα ν' αντέχω
έτσι απέχω και παρατηρώ το έργο από απόσταση
τα μάτια μου αν κοιτάς δε σου μίλησαν με πρόφαση
απ' την πρόθεση εκτίμησε με ή μίσησε με
περήφανος να νιώθω στον καθρέφτη όταν κοιτιέμαι
προσπέρασέ με, αν ψάχνεις υποκριτικά παράτησέ με ρε
αν αγαπάς αληθινά αγάπησέ με
στίχους γράφω να ξεχνιέμαι
07 στίχους γράφω να ξεχνιέμαι

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Bong Da City - Πες μου τι ζήτησα




Μανιακός:

Δεν ανατέλλει ο φλεγόμενος γίγαντας
πίσω απ'τις εργατικές
δώδεκα μήνες πένθους ανοίγουν προοπτικές
μόνο στο θάνατο
ιδανικές δεν γίνονται οι καταστάσεις
είναι βάσανο
καις ό,τι πήρες κάποτε με κόπο
ποτέ δεν θα ξεφύγουμε απ'τη μάστιγα στον τόπο μου
νιώθω τον πόνο γύρω μου
πάντα στην ώρα του
από τη χώρα του ποτέ και θα,
θα 'ναι δαίμονες πάνω απ'τα σύννεφα
και πέφτει μπόρα
τι κόλλησε τα πόδια μου στη γη?
τι κάνω τώρα?
μπουσουλώντας δεν ανεβαίνω την ανηφόρα
μες στην κάπνα δεν βλέπω τίποτα
κλείνω τα μάτια και
πες μου τι ζήτησα
δεν είναι η ζωή παιχνίδι σου πριγκίπισσα
νιώσε με
έχω λόγους που λιποθύμησα πάνω στα σκαλοπάτια σου
όμως δεν λύγισα
τόσο άχαρες μέρες, τόσο όμορφες νύχτες
τις επιλογές μου έχω πληρώσει επί δύο
ήμουν τέσσερις μήνες νοσοκομείο
για την πάρτη σου
φυσώ στον άνεμο τη στάχτη σου και φεύγω
να κάνεις ελεύθερα το κομμάτι σου
δεν έχω μέλλον, λέω πως μάλλον φταίω και εγώ
τίποτε δεν είναι τυχαίο
το χώμα που πατάς είναι το χώμα που σε γέννησε
πως του συμπεριφέρεσαι σαν να 'ναι κάτι νέο
το νου σου

Κακοηθής:

Και να ξεχάσεις τ'όνομα μας, να μας
είναι η γενιά μας, μίσους
δέκα και κάτι δευτερόλεπτα σφυγμούς και χτύπους
μέσα σε κήπους που χαλάσανε και χτίσαν μύθους
για αυτό κρατήσαμε μακριά σας τη στρατιά μας
και δες τι χάνεται και τι επαναλαμβάνεται
τι κάνετε όταν σκάμε και απ'το πλάνο μας χάνεστε
φαντάσου, να πεις κάτι χάσαμε για φαντάσου
εδώ ζήσαμε τη μέρα που δεν έπιασε η πουστιά σου
πιάσε μας, δείξε μας τι θέλεις αλλιώς άσε μας
πες τι έχεις να πεις και φίλε άσε μας στη φάση μας
δεν είναι ευχάριστα τα νέα, για αυτό μη ρωτάς
θα σε χτυπήσω πριν χτυπήσεις, τι σκατά ζητάς?
άλλη μια νύχτα θα απειλήσουμε το στέμμα σου
θα βγούμε να προσβάλουμε, το ψέμα σου που δίνεις
ό,τι μας χάλασε κ ό,τι χρόνια μολύνεις
είναι ευθύνης ζήτημα κ εσύ πουτάνα δεν θα μείνεις

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Μανιακος - Robledo Puch



Δεν βρήκα μέθοδο μένω καθηλομένος συμβαίνει
με το ένα πόδι μες στον τάφο βαδίζω σε ναρκοπέδιο
Δεν έχω τρόπο διαφυγής μα δεν θα απελπιστώ ποτέ μου
γεννήθηκα σε συνθήκες πολέμου blood
Και τα όνειρα μου χώρεσαν σε ένα τετράδιο
με φάρμακα και δαιμόνων παράσιτα στο ράδιο
Στο παγωμένο μου δωμάτιο με θέα τις κεραίες στις ταράτσες
πάνω απο τον ακάλυπτο
Πίνω στα λάθη μου φως για το μονοπάτι μου ο φόβος
τα λόγια σου προδότη φανερώνουν για αυτό μην κάνεις τον κόπο λοιπόν
Το φίδι νιώθω
θα κάνω ραπ εως οτου να με βρούν ανάσκελα από κρότο
γαμώ το πρόγραμμα που ακολουθούν δεν το 'χω στόχο
Και εγώ να ενταχθώ στο τάγμα των μηχανοκίνητων ανθρώπων
καλοστημμένο κόλπο αιτήσεις πολιτών καταχωρήσεις
Και φακέλωμα μέσω των κινητών όπλο πολιτικών
είναι ρουτίνα τα καρέ ανάμεσα σε διαφημίσεις όταν στα χρήματα τα σύμβολα
περνούν μηνύματα και πεποιθήσεις
κάμερες καταγράφουν μην μ'αγγίζεις
από το 87 να μπουσουλάω τα πόδια μου ριζώσανε στο χώμα που πατάω
Και δεν αντιδράω όπως μου μάθαν γιατί δεν μου 'παν τον λόγο
αισθάνομαι μόνος στον ίδιο χώρο με εσάς και αυτοί που δεν μπορούν
Να ακούσουν ας διαβάσουνε τα χείλη μου ποιον χρόνο μετράς
τα πάντα μάταια το στραβοπάτημά σου για τον γείτονά σου σκαλοπάτι
Προς το διάστημα καίγετε η πόλη και μάλλον παλαβώσαν όλοι
εφόσον το δηλώνω στεγνά δίχως καφέ θα φας πιστόλι
από καλώδια συνδέσεις σχέσεις εξ αποστάσεως
Ελάτε κάψτε με είμαι Άθεος

Bong Da City - Ποτέ σου



Κακοηθής:

Σκάμε μπροστά σου να κρίνουμε εσένα και τη δουλειά σου
για φαντάσου εκμετάλλευση ακόμα στα αισθήματά σου
γιατί είσαι μείον τα έβαλες με crew μεγαθηρίων
εκπρόσωπος των δρόμων των κρύων άνευ ορίων
είναι bong, κρυμμένη αλήθεια μέσα σε bong, είναι bong
για μυαλά χαζών κ άπιστων οπαδών που κάνανε κωλομπαρού την κουλτούρα μου
έχω μόνο τη μαστούρα μου και μάθε πως είναι η μόνη καψούρα μου
μένουν μονάχοι, μόνοι στο δρόμο να ρίχνουν στάχτη
μόνος στο δρόμο να ψάχνω κάτι κ όλα θολά
όλα πουτάνα, κάπως κ απρόσωπα
κ ακόμα ψάχνω γελαστά και χαρούμενα πρόσωπα
εν τέλη παραδέξου πως η μόδα παρασέρνει
και ότι σ'έχει παρασύρει και σε πήρε απ'το χέρι
νταλαβέρι όλη η ζωή μου μαζί μου μείνε και στήριξε
το παιδί που πέρασε πολλά και ξαναγύρισε
με νέες ιδέες, λιγοστές στιγμές, ωραίες
αφού ανθρώποι επικοινωνούν μ'ασύρματες κεραίες
έχω κόψει τα πολλά, πολλά κατάλοιπα
που μ'αφηνε ο τρόπος ζωής μου μ'ένστικτα αλάθητα
μου συστήθηκες σαν πουτάνα και σου 'πα χάρηκα
κατόπιν σου'πα πάρε τον πούλο να νιώσω άνετα
σου τα 'λεγα πουστιά κ αχαριστία μόνο μετάλαβα
κατάλαβα γεμίσαμε παιδιά κάπως ατάλαντα

Μάνι:

Μέσα στην πόλη των χαμένων ανθρώπων παρασιτώ
γύρω τσιμέντο και γκρίζο, αναζητώ όσο βαδίζω κάτι να κρατηθώ
ανακαλύπτω μέσα από στίχους το αληθινό
κ αναμιγνύομαι με το σκοτάδι, μ'αυτό ένα γίνομαι
καθώς γράφουμε πίνουμε
τ'αναμενόμενο νομίζουν δίνουμε
νομίζω πως δεν ξέρουν τι τους γίνεται και κρίνουνε
τις καταιγίδες μουσικής που φτύνουμε
σας σβήνουμε ομάδες μ'ένα δίστιχο
κ αν θες μπορείς ν'αναζητήσεις για κάτι αντίστοιχο
ταυτόχρονα ο φονιάς αντανάκλαση στα μάτια σου μπροστά
Λόγος ημών μέσα απο τα βρώμικα στενά, μοιάζει πορνό
τα αυτιά σου ανοιχτά να σου θυμίσω toy τι εκπροσωπώ
και ποιος είμαι, έχω ευθύνες, ανίκητες ρυθμικές καραμπίνες
απείθαρχες σκοτεινές ρίμες χτυπάνε εγκεφάλους και φίρμες
είδες πως το ραπ δεν ειναι business
είδες ότι γράφω ό,τι ζω, κυνικό, γιατί αυτό που βλέπεις παίρνεις
και δεν έχω λόγο ψέμα να σου πω, αντιλαβού
καπνοί που φτάνουν ως τον ουρανό
κ όσο μιλάτε να προσέχετε το που πατάτε, το που προχωράτε
έχω νάρκες φυτεμένες για νταβάδες, γλύφτες και πελάτες
γίγαντες που γίνονται μύγες όταν περνάμε με τις πάντες
θέλεις μάχες, θέλεις το πιο σκοτεινό πρόσωπο μου απέναντι σου
για να καταλάβεις ότι είστε μια ατάκα μάγκες
το πιο σκοτεινό πρόσωπο μου απέναντι σου
για να καταλάβεις το αν θα σε σώσουνε οι πλάτες

Ίνκα:

Είναι 7 φωνές
από της γης τα πέρατα που ακούγονται κραυγές
ανερχόμενες μουσικές μηχανές
του δρόμου ανάδοχες πληγές
είμαστε εξάνθημα απ'το χθες
καταναλώνεις ώρες μα δεν θα το βρεις ποτέ σου (x2)

Tsaki:

Φορές που χάνομαι καθώς ο ήλιος πέφτει
κάθε μέρα ν'αντικρίζω ένα ξένο στον καθρέφτη
κ έχει τόσο καιρό να φύγει η μέθη που δεν ξέρω
αν είναι αλήθεια το τι ζω κ όμως κάτι με αποτρέπει
από την κάθε λογική, την κάθε σκέψη και κάθε μου λέξη
αυθόρμητη σαν κάτι να με έχει κυριεύσει κ είναι
μη αναστρέψιμη έλξη από τη θέση του συνοδηγού
απλά να κοιτώ πως με καταστρέφει
η μόνη λογική στη σκέψη πως παράλογα μπορώ
να κάνω κάτι που δεν πρέπει και μ'αρέσει
σ'ένα τόσο θολό κόσμο, μόνο, κοιτώ τον κώλο μου
δεν παίζει να 'χω χρόνο βλάκες στο μυαλο να χώνω κ αν
ήσουνα φίλος μου, κ αν ερχόσουν δίπλα μου
κ αν άκουγες τι έλεγα μαν είσαι μαζί μου
φανήκανε ποιοι ήταν οι σωστοί και ποιοι το λάθος
ποιοι στάθηκαν σαν βράχος
π.χ. χτίσανε τοίχη όταν ανέβασα τον πύχη
αρκούν οι στίχοι να σου πω πόσο ξεφτίλα γίνεσαι παλιοσκουπίδι
ήδη τόσο καιρό δίνω το σάλιο μου για να σε φτύνει η τύχη
και αν ποτέ βρεθούμε αντίκρυ, τρίτοι καλά θα κάνουν να σωπάσουνε
γιατί θα τους το βγάλω από τη μύτη
κοίτα κάτω κάτω όσο το μυαλό μου είναι στο σάλτο
καλά θα κάνεις να κοιτάς μην προσπαθήσεις καν
τα όνειρα τελειώνουν όταν όλα καλά παν
είναι στο μίζερο στίχο που κρύβεις
που τόσο καιρό το παίζεις πως τρελαίνεσαι μ'αρχίδια αλλουνού
έλα κουβάλα τρέλα, κουφάλα κρύβω λέρα
αφού σιχαίνεσαι ν'αγγίξω τη ζωή σου κάνε πέρα