Βρώμικος Νότος - Αναμνήσεις

Κουρσάρος:

Θέλω να ζωγραφίσω μια σελίδα
να βάλω χρώμα γαλανό μήπως και ταξιδέψω
να πάω πίσω στο χρόνο
εκεί που με φωνάζει η μάνα μου απ'το δρόμο
"έχει και αύριο παιχνίδι" λέγοντας
να πάω πίσω στην παλιά τη γειτονιά
ανατολικά προάστια του Ηρακλείου
στα χρόνια του σχολείου
που υπάρχει αθωότητα βαθιά μες στην καρδιά
μίσος και φόβος, άγνωστες λέξεις ακόμα
θυμάμαι κλέφτες κι αστυνόμους παίζαμε
και στου γυψάδικου τρέχαμε τις αλάνες
θυμάμαι βόλτες μακρινές με τα ποδήλατα
μεγάλων συμβουλές να λένε ν'αποφεύγω τ'αυτοκίνητα
σ'ένα παγκάκι έγραψα μία φορά
πως όταν μεγαλώσω θα 'θέλα να γίνω καλός άνθρωπος
τι ειρωνία, που μεγαλώνω κι ολοένα αποξενώνομαι
μια πέφτω, μια σηκώνομαι
στο τέλος αναλώνομαι σε μια σελίδα
που με χρώμα πάντα ξεκινά μα καταλήγει γκρίζα

Ιανός:

Κινούμαστε ελεύθεροι μα μέσα σε εισαγωγικά
για αυτό τα μάτια μας τα ζώσαμε με εκρηκτικά
βγαλμένοι από καλούπια αμαρτωλά
ήρωες σαν κλειστοί στόχοι κινούμενοι
σαν σχέδια για παιδιά
που παίζουν ανέμελα στα χρόνια της χολέρας
άλλο ένα απόγευμα μιας τσιμεντένιας μέρας
πολύχρωμες ενέδρες
στήσανε κουτιά, μέσα δεν πέσαμε
παρόλο που οι γύρω μας, μας λέγαν τα μισά
είχαμε το νου μας
τ'άλλοθι του παιδιού μας έφυγε νωρίς
μα όλο το πίσω μέρος του μυαλού μας
έμεινε να φιλοξενεί ένα μπόμπιρα ακόμα
ρούχα γεμάτα χώμα και χέρια μες στο χρώμα
στην εικόνα του 21ου αιώνα
παιδιά σποράς του '80 βλάστησαν μες στον αγώνα
τα 'βαλαν με όσους επιβάλαν το δικό τους
οι ίδιοι συνεχίσαν το κρυφτό
μα πίσω απ'το δάχτυλο τους μείναν
γίναν οι αλάνες μας οικόπεδα
και φίλοι όπως ήρθαν, έτσι φύγαν
είναι η ώρα που πονάς
μέσα σ'ανθρωποφάγους λεωφόρους τριγυρνάς χωρίς σκοπό
μου 'παν να μην παίρνω τίποτα από ξένους
"θα βγει σε κακό"
είδες πως τα 'φερε ο χρόνος
ένας ξένος έγινα κι εγώ
στην εξάρτηση του αύριο που λέτε όνειρα
δίπλα μου νεράιδες αλήτισσες γελάνε πονηρά

Aim:

Γουλιά, γουλιά πίνω αδερφέ μου τη ζωή
κάθε βραδιά ο νους μου γυρνά
σε μέρη που 'χουν αλλάξει πια ριζικά
στη σκέψη μου αναμνήσεις
που το χέρι σου αν απλώσεις νομίζεις ότι θ' αγγίξεις
πρόσωπα σβησμένα από το παρελθόν
αλλά και πρόσφατα χαμένοι που δε δηλώνουν παρών
αφήνω τη σκέψη μου ελεύθερη, δηλώνω απών
από τον κόσμο συντηρητικών καιρών, φανταστικών
προτιμώ να ζω με τις αναμνήσεις των κάποιων χρόνων
με βιβλία παραμυθιών σε μάχες δράκων και δαιμόνων
σ'αξίες που χαθήκαν με το πέρασμα των χρόνων
σ'αλήθειες που μας λέγαν για το σαπισμένο φόνο
τώρα τα χέρια μας δύναμη έχουνε
μα το μυαλό μας γεμάτο φθόνο
επικρατεί η λογική
"σε τρώω για να επιβιώνω"
καταφύγιο βρίσκω μέσα σε σκέψεις και ρίμες χώνω
δύναμη παίρνω από τα γραπτά μου
όταν το χαρτί μουτζουρώνω
κι απλά βαδίζω μες στο χρόνο
κι απλά βαδίζουμε στο χρόνο

Προπάτωρ:

Μείνε για λίγο μη μου φεύγεις
ό,τι έμεινε από σένα προσπαθεις να μου το καταστρέψεις
κι είναι λίγο
όσο κι αν προσπάθησα να μείνω
στο ίδιο έργο, ίδιο σημείο κάνω παύση
πάντα τα ίδια λάθη
μα εικόνα γνώριμη είναι απάτη
απ'την πρώτη στιγμή που θα σηκωθώ απ'το κρεβάτι
καλημέρα
ζεστός καφές στην παγωμένη μέρα
μαλακώνει τις αισθήσεις μου για να τα βγάλω πέρα
και εικονικά κάνω ταξίδια στις αναμνήσεις μου
αφού ο τρόπος μου επιβάλει να τη βγάζω πάντα οικονομικά
παιδί με τσαμπουκά με θυμάμαι
σου έπιανα το χέρι και σου έλεγα τα βράδια
"δε φοβάμαι" μητέρα
πέρα ως πέρα τον κόσμο μου, σου είχα πει
πως θέλω να γυρίσω μέσα σε μια μέρα
και δεν άργησα, στα 17 είχα σαλπάρει
χαιρέτησα το Μάνο, τον Αλέξη και το Χάρη
θέλει πείσμα γαμώτο
ιδρώτα, ζάρι
τον εαυτό σου ακέραιο από αναμνήσεις
να γυρίζεις πάλι