Βέβηλος - Tο βιβλίο των ηρώων του δρόμου

Κάνω αρχή στο βιβλίο των ηρώων του δρόμου
κι απλά βουτάω τη βελόνα μου μες στο μελάνι

ρίχνω το φταίξιμο στο κάψιμο του αριστερού μου ώμου

και στον ήρωα που μου 'φερε και τούτο το ντουμάνι
στέλνω σήματα καπνού στης γης τα πέρατα
στα μυαλά που ταξιδεύουν, στις ψυχές που ζουν στο χώμα
σ'όσους κρύβουν, σαν κι εμένα, μέσα τους τέρατα
που δεν έπαψαν και παίζουν ακόμα
θα μεταλάβω με νερό και φωτιά από την Αυλώνα
και θα χτίσω στο τραγούδι μου μια ψευδογέφυρα
όταν γελάν οι ποιητές που γκρέμισαν τη Βαβυλώνα
να με στέλνει μεταγωγή στην Κέρκυρα
άφησα πίσω το ποτάμι απ'τη ζεστή λιωμένη πίσσα
και τον κόσμο τον αγκάθινο τον μουσαντένιο
θα νανουρίζω τη σκιά μου στην οδό Τοσίτσα
αφού η ψυχή μου δεν χωράει σ'ένα τάσι μπακιρένιο
θα ζωγραφίζω, τους αγίους των εξαρχίων
με κάρβουνο αναμμένο ξεκομμένο απ'τα μυαλά μου
κι όταν θα με τραβάνε για εξακρίβωση στοιχείων
θα 'ναι καμμένα όλα τα ακροδάχτυλα μου
θα στήσω δυο μνημονικά στη λεωφόρο Αλεξάνδρας
το ένα του Γρηγορόπουλου το άλλο του Καλτεζά
να θυμίζει σ'όποιον μπάτσο την είδε άντρας
πως στο σχολείο τους είχαμε όλους στην καρπαζιά
θα γράψω στίχους μετανάστες στα γραφεία της Δεληγιάννη
και θα χτίσω το τζαμί μου Αχαρνών και Μαγνησίας
να κατέβω ως την Πάτρα και μες στο λιμάνι
θα εκτίσω μια ποινή, πάλι ως αντιρρησίας
θα νοικιάσω μία γιάφκα κάπου στη Δαμάρεως
και τα χτυπήματα μου θα 'ναι ραδιοφωνικά
να μη με δέσουν και με σέρνουν
ξανά μες στην Λουκάρεως
αφού ο μετρονόμος δεν διώκει ποινικά
θα κουβαλάω μαζί μου πάντα το μπόγο μου
απ'τα κελιά των Γρεβενών ως την Αγιά της Κρήτης
θα υποστηρίζω, όχι σαν άλλους, τη ζωή μου με το λόγο μου
όπως θα γούσταρε να κάνω κι ο Δημήτρης.

Διπλή κόκκινη γραμμή - Κάπου στην έρημο

Sadomas:

Όταν το σάπιο μου μυαλό με ταλαντεύει
χάνω χρόνο
καρφώνω βλέμματα για αγάπη, πόνο
με νιώθεις;
κόκκινος ήλιος στα νανουρίσματα της όχθης
σ'ένα πέλαγος
άδειες της στιγμής νιότης
κοίτα στον ουρανό μα μην ψάχνεις κάτι περίεργο
η φαντασία γίνεται σφυρί γίνεται σύνεργο
αισθάνομαι εκλεκτός και παραμένω
όπου ανθίζει η αγάπη ελέγχω το πεπρωμένο
καλύτερα νεκρός παρά ένα μισοπεθαμένο σώμα
ξένο σε φίλους και σε θεούς
δωμάτια με mics αναμμένα έχω ναούς
κυνήγησα το πνεύμα σου μέσα από τους καπνούς
μα ήτανε τζίφος
σα χαρακίρι με του εχθρού μου το ξίφος
μα επέζησα κι εκτίμησα τα αληθινά συνήθως
έπαψε να με βασανίζει αυτός ο ανούσιος γρίφος
γεννημένος μ'έναν απ'τους σκοπούς μου
να φύγω ευτυχισμένος

ΔΠΘ:

Μαύρος ήλιος
συρματοπλέγματα, σάπια γέλια
ανθρώπων φωνές κάτω απ'τα θεμέλια
κάτω απ'τη γη γυρίζει κι αυτή
δεν λεεί ποτέ να σταματήσει
είμαι σε μια συνεχή σύγχυση
και πίνω το χασίσι
το φάρμακο που θα με ηρεμήσει
στο να τα βρω με την πάρτη μου
είναι η λύση
καμμιά φορά αυτά που νιώθει η καρδιά
η γλώσσα δεν μπορεί ούτε καν να τα μιλήσει
φιλίες, έρωτες, αγάπες, μίση
είμαι δικός μου
μονάδα σε κάποια γωνιά του κόσμου
κι ακόμα προσπαθώ να βρω το φως μου
μα απ'την άλλη
συνήθισα να βλέπω καλύτερα στο σκοτάδι
κάθε μου σημάδι
είναι κι απόδειξη πως έζησα πηγάδι γεμάτο ψυχές
κατέβηκα στον άδη, τον κορόιδεψα
πάσχισα ξανανέβηκα
βγήκα στην έρημο, άναψα φωτιά, μίλησα με πνεύματα
κι έπειτα μέθυσα
ξύπνησα με το φως του ήλιου, τον χαιρέτησα
το χθες είναι χθες
κι ό,τι ανήκει σ'αυτό το ξεπέρασα

είναι 2ΚΓ, το Μαύρο Λούκι, Sadomas
ένα και το αυτό

Μανιακός - Παιδί της νύχτας

Χάνω το νου μου
κάθε βράδυ περπατώ το δρόμο για την κόλαση
κοντά στο τέλος είμαι νύχτα
τέλος για κάθε συναίσθημα μου ζήτα
δεν έχω τίποτα να δώσω Αθήνα
παιδί σου μα μεγάλωσα δίχως να σ'έχω δίπλα
κάνναβης καύση
μες στην αλάνα μεθυσμένος είμαι τσίτα
ματιές δικάζουνε το μέλλον των ματιών
αν θέλεις κοίτα με, έχω καύλες ακόμη και πίτα
μες στη σιωπή το βήμα μου γίνεται θόρυβος
φωνές ακούγονται μέσα απ' τα σπίτια
μάτια που κοιτούν πίσω από κάγκελα
βλέπουν μισή αλήθεια
είδα τα πάντα στο δρόμο
εκτός από τη χλίδα μόνο
και αυτό να ξέρεις τα χείλη σου
γίναν στα χείλη μου για μένα οξυγόνο
νύχτα
ήταν σαν όνειρο μα θυμάμαι τα πάντα τώρα
μέσα στον πόλεμο μα δεν έγινα θύμα
ποτέ μου δεν έδωσα τον αδερφό μου για το χρήμα
πάνω στη ζάλη μου παίζω τα πάντα χύμα
αυτά τα φώτα μου θολώνουν το πεδίο
γύρω μου σκοτάδι κι έχει κρύο
τίποτα δεν είναι αστείο
πάντα ζάντα
τα αδέρφια μου με ξέρουν
δεν φωνάζω σα μαλάκας
για να τους το παίζω μάγκας, δες
δε βγαίνω κάρτα, μεθώ πριν απ'το χάραμα
πεθαίνω και πάλι τη νύχτα ζωντανεύω για να
κάνω κουμάντα
περνώ απαρατήρητος αν θέλω δεν με βλέπεις και
αν έχεις φράγκα ψηλέ να προσέχεις
δεν κρατάν όλα για πάντα
είδα το φως μου μια νύχτα μέσα στα πάρκα


Γράφω κάτω απ'τη σελήνη
αναγκάζομαι
ό,τι μου 'χει μείνει είναι
παγιδευμένη λογική μέσα σε δίνη
τη νύχτα
βγαίνω απ'την παγωμένη λίμνη (Χ2)


Δεν πόνεσα
φίλε βγήκα από τη μήτρα φόνισσας
όλοι σας
πνίγεστε μέσα στην πόλη σας
εμένα δεν με ξέρετε πια
και δεν φοβάμαι να πεθάνω
πόσο δεν το φαντάζεσαι καν
δεν αποσύρομαι το χάραμα
δεν βρίσκω ύπνο μα
όταν ανοίγω τα μάτια πρέπει να φύγω
για πόσο ακόμα θα κρύβομαι από τον ήλιο;
γίνομαι λάδι στη φωτιά δεν τη σβήνω
του μεθυσμένου το χαμόγελο είναι ψέμα
κι εφόσον με κοιτάς θα τρέχει θέμα
άσε με να σου πω
μπήκα με τον αδερφό μου μόνος σε 20 άτομα
δεν το μετανιώνω ούτε λεπτό
περνούν εικόνες βροχή πάνω απ'τα μάτια μου
πάνω στα χείλη μου πέφτουν σταγόνες
χημείες
πάνε χειμώνες
ματωμένοι χειμώνες που με βρήκανε τη νύχτα
κάτω απ'τις πευκοβελόνες
δεν μπουσουλάω
πατώ τα βήματα βαρώντας τσίτες
κάτω από την πανσέληνο μεθάω
πάνω σε μνήμες
τα λόγια μου σημάδια, λεπίδες
ματωμένα κρεβάτια κι ελπίδες
είναι θαύμα που θυμάμαι το όνομα μου
δε νιώθω μόνος με το δαίμονά μου
εγώ θυμάμαι το σκοτάδι από τη μήτρα
εφόσον δε με νίκησε ποτέ τη λένε νύχτα


Γράφω κάτω απ'τη σελήνη
αναγκάζομαι
ό,τι μου 'χει μείνει είναι
παγιδευμένη λογική μέσα σε δίνη
τη νύχτα
βγαίνω απ'την παγωμένη λίμνη (Χ2)

Tiny Jackal ft. Μέγας - Πως γίναμε έτσι

Tiny Jackal:

Άδειο ποτήρι
που ξεχειλίζει από πόνο
αφού έχει μείνει μόνο
επάνω σ'ένα τραπέζι
με το μυαλό μου συνεχώς να με πιέζει
το περιεχόμενο του αδιάκοπα να το σκοτώνω
για τα δικά σας ποτήρια μη με ρωτάτε
αν τα 'χω κρύψει
αρκέστηκα στο να τα σπάσω
και ξυπόλητος πάνω σ'αυτά μονάχος
κάποιες νύχτες να περάσω
θες να κεράσω
μια γύρα ακόμα απ'τα ωραία μου
πέρασε κάτσε να σου πω φίλε τα νέα μου
οι τυπικότητες πήραν πρωτιά στα συναισθήματα
ίσως σε λίγο να μοιράσουμε δάκρυ για χρήματα
αλλάξαμε δεν κοιταζόμαστε στα μάτια πια
ίδιο τραπέζι, άλλη παρέα
συναισθήματα ρηχά
πως γίναμε έτσι;
ή μήπως έτσι ήταν πάντα;
μάλλον αλλάζουν τους ανθρώπους τα συμβάντα
καλοί μου φίλοι
θα'στε ανάμνηση στο δείλι
πικρή σταγόνα που μου ποτίσανε τα χείλη
και αλάτι πάνω στις ανοιχτές πληγές μου
για να θυμάμαι τους γνωστούς από τα χτες μου

Πως γίναμε έτσι;
Τι κάνεις Χρήστο;
Καλά εσύ;
Τα ίδια φίλε, έτσι κι έτσι.

Πως γίναμε έτσι;
Θα σε πάρω να τα πούμε.
Εντάξει, να με πάρεις ρε συ.
(x2)

Μέγας:

Κι αυτές οι μπάρες που καλούμαι να γεμίσω μοιάζουν
αφόρητα λίγες το χρόνο να γυρίσουν πίσω
κι απ'τις ψιχάλες σχηματίζω
ανήσυχα υδατογραφήματα
και συλλαβές πάνω σε ποιήματα
κι οι φίλοι μου πατήσαν τα 30 βάζουν φρένα
κουραστήκανε λέει
ν'ανησυχούνε πια για μένα
μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει
ωμή, υγρή, ρουτινιασμένη
μερικές φορές μου λείπεις
μα η ζωή κυλά και γδέρνει
καθετί αγνό, γλυκό, ρομαντικό, μικρό μυστήριο
στις 6 εγερτήριο, χτυπάς το εισιτήριο
σφραγίζομαι σαν κτήνος και στο σμήνος
μισθωτός, νωθρός, μισός, άνθρωπος στείρος
κι απ'την άκρη της μπάρας ισορροπώ σ'ένα κενό
με rock 'n' roll και παραισθήσεις
καρδιά στην άπιστη, καρδιά, καρδιά να μη χαρίσεις
βάλτε να πιούμε αγαπημένοι μου γνωστοί
εγώ εδώ κι εσείς εκεί
περαστικά περαστικοί
περιστασιακά σωστοί όπως οι στίχοι στοιχισμένοι
προδωμένοι, στη χειρότερη αυλή ανθοί σπαρμένοι
κι απ'αγάπη λειψοί
ε τότε τι; πες μου τι θες
κλείνω θύρες του χθες
μ'ατσάλινες συναρμογές
πάνω σ'αυτές τις γραμμές
είναι οι στερνές μου στροφές
μιλάν για στέρφες καρδιές
αρσενικές και θυληκές

Πως γίναμε έτσι;
Τι κάνεις Χρήστο;
Καλά εσύ;
Τα ίδια φίλε, έτσι κι έτσι.

Πως γίναμε έτσι;
Θα σε πάρω να τα πούμε.
Εντάξει, να με πάρεις ρε συ.
(x2)

Μανιακός - Χάνσελ

Άκου
κάτω απ'τα πεύκα
όταν ανοίγω τα μάτια μου μόνο νέκρα
σαν να 'γινα παιδί σε λίγα μέτρα
καθώς τα βήματα μου μ' οδηγούν στο τέλος
είναι το μόνο που θυμάμαι μεθυσμένος
καθώς σηκώνομαι νιώθω τη φύση να με κοιτάει
και νιώθω την κύστη μου να πονάει
πήρα τη πίστη και σύρθηκα μες στο χώμα ζαλισμένος
όταν πίσω απ'τον θάμνο είδα το μέλλον μου
ένα παλάτι καλυμμένο με διαμάντια
μαζεύω τις δυνάμεις μου και βγαίνω από την κάπνα
και βλέπω φως
δε θα μπορούσα να σκεφτώ
πως υπάρχει κάτι τόσο μαγικό
έχει παράθυρα απο φου
και τοίχους ποτισμένους lsd
και βλέπω χρώματα παντού
καθώς φωνάζω
εκατοντάδες γυναίκες χορεύουν δίπλα μου
ενώ χαμογελάνε δεν τρομάζω
γίνομαι ένα με καθεμιά τους σαν να ήτανε η τελευταία
καθώς γλείφω το πάτωμα
κι ήτανε τόσο όμορφα που όταν ησύχασα
έκλεισα τα ματόκλαδα κι αποκοιμήθηκα
όταν ξύπνησα
παγιδευμένος μες στο φούρνο
με κομμένη την γλώσσα μου που να ήξερα
ήτανε μάγισσα πουτάνα όχι πριγκίπισσα
κι εγώ φαί για αυτήν αντίστοιχα

Ξέρω

Βρώμικος Νότος - Αναμνήσεις

Κουρσάρος:

Θέλω να ζωγραφίσω μια σελίδα
να βάλω χρώμα γαλανό μήπως και ταξιδέψω
να πάω πίσω στο χρόνο
εκεί που με φωνάζει η μάνα μου απ'το δρόμο
"έχει και αύριο παιχνίδι" λέγοντας
να πάω πίσω στην παλιά τη γειτονιά
ανατολικά προάστια του Ηρακλείου
στα χρόνια του σχολείου
που υπάρχει αθωότητα βαθιά μες στην καρδιά
μίσος και φόβος, άγνωστες λέξεις ακόμα
θυμάμαι κλέφτες κι αστυνόμους παίζαμε
και στου γυψάδικου τρέχαμε τις αλάνες
θυμάμαι βόλτες μακρινές με τα ποδήλατα
μεγάλων συμβουλές να λένε ν'αποφεύγω τ'αυτοκίνητα
σ'ένα παγκάκι έγραψα μία φορά
πως όταν μεγαλώσω θα 'θέλα να γίνω καλός άνθρωπος
τι ειρωνία, που μεγαλώνω κι ολοένα αποξενώνομαι
μια πέφτω, μια σηκώνομαι
στο τέλος αναλώνομαι σε μια σελίδα
που με χρώμα πάντα ξεκινά μα καταλήγει γκρίζα

Ιανός:

Κινούμαστε ελεύθεροι μα μέσα σε εισαγωγικά
για αυτό τα μάτια μας τα ζώσαμε με εκρηκτικά
βγαλμένοι από καλούπια αμαρτωλά
ήρωες σαν κλειστοί στόχοι κινούμενοι
σαν σχέδια για παιδιά
που παίζουν ανέμελα στα χρόνια της χολέρας
άλλο ένα απόγευμα μιας τσιμεντένιας μέρας
πολύχρωμες ενέδρες
στήσανε κουτιά, μέσα δεν πέσαμε
παρόλο που οι γύρω μας, μας λέγαν τα μισά
είχαμε το νου μας
τ'άλλοθι του παιδιού μας έφυγε νωρίς
μα όλο το πίσω μέρος του μυαλού μας
έμεινε να φιλοξενεί ένα μπόμπιρα ακόμα
ρούχα γεμάτα χώμα και χέρια μες στο χρώμα
στην εικόνα του 21ου αιώνα
παιδιά σποράς του '80 βλάστησαν μες στον αγώνα
τα 'βαλαν με όσους επιβάλαν το δικό τους
οι ίδιοι συνεχίσαν το κρυφτό
μα πίσω απ'το δάχτυλο τους μείναν
γίναν οι αλάνες μας οικόπεδα
και φίλοι όπως ήρθαν, έτσι φύγαν
είναι η ώρα που πονάς
μέσα σ'ανθρωποφάγους λεωφόρους τριγυρνάς χωρίς σκοπό
μου 'παν να μην παίρνω τίποτα από ξένους
"θα βγει σε κακό"
είδες πως τα 'φερε ο χρόνος
ένας ξένος έγινα κι εγώ
στην εξάρτηση του αύριο που λέτε όνειρα
δίπλα μου νεράιδες αλήτισσες γελάνε πονηρά

Aim:

Γουλιά, γουλιά πίνω αδερφέ μου τη ζωή
κάθε βραδιά ο νους μου γυρνά
σε μέρη που 'χουν αλλάξει πια ριζικά
στη σκέψη μου αναμνήσεις
που το χέρι σου αν απλώσεις νομίζεις ότι θ' αγγίξεις
πρόσωπα σβησμένα από το παρελθόν
αλλά και πρόσφατα χαμένοι που δε δηλώνουν παρών
αφήνω τη σκέψη μου ελεύθερη, δηλώνω απών
από τον κόσμο συντηρητικών καιρών, φανταστικών
προτιμώ να ζω με τις αναμνήσεις των κάποιων χρόνων
με βιβλία παραμυθιών σε μάχες δράκων και δαιμόνων
σ'αξίες που χαθήκαν με το πέρασμα των χρόνων
σ'αλήθειες που μας λέγαν για το σαπισμένο φόνο
τώρα τα χέρια μας δύναμη έχουνε
μα το μυαλό μας γεμάτο φθόνο
επικρατεί η λογική
"σε τρώω για να επιβιώνω"
καταφύγιο βρίσκω μέσα σε σκέψεις και ρίμες χώνω
δύναμη παίρνω από τα γραπτά μου
όταν το χαρτί μουτζουρώνω
κι απλά βαδίζω μες στο χρόνο
κι απλά βαδίζουμε στο χρόνο

Προπάτωρ:

Μείνε για λίγο μη μου φεύγεις
ό,τι έμεινε από σένα προσπαθεις να μου το καταστρέψεις
κι είναι λίγο
όσο κι αν προσπάθησα να μείνω
στο ίδιο έργο, ίδιο σημείο κάνω παύση
πάντα τα ίδια λάθη
μα εικόνα γνώριμη είναι απάτη
απ'την πρώτη στιγμή που θα σηκωθώ απ'το κρεβάτι
καλημέρα
ζεστός καφές στην παγωμένη μέρα
μαλακώνει τις αισθήσεις μου για να τα βγάλω πέρα
και εικονικά κάνω ταξίδια στις αναμνήσεις μου
αφού ο τρόπος μου επιβάλει να τη βγάζω πάντα οικονομικά
παιδί με τσαμπουκά με θυμάμαι
σου έπιανα το χέρι και σου έλεγα τα βράδια
"δε φοβάμαι" μητέρα
πέρα ως πέρα τον κόσμο μου, σου είχα πει
πως θέλω να γυρίσω μέσα σε μια μέρα
και δεν άργησα, στα 17 είχα σαλπάρει
χαιρέτησα το Μάνο, τον Αλέξη και το Χάρη
θέλει πείσμα γαμώτο
ιδρώτα, ζάρι
τον εαυτό σου ακέραιο από αναμνήσεις
να γυρίζεις πάλι

4HE - Μη μου λες πια

Νούλης:

Ακολουθώ ό,τι ψυχικά με χαλαρώνει
τον τελευταίο καιρό ξέφυγε το τιμόνι
και μ'αγχώνει
το γεγονός ότι μπορεί μια μέρα να γυρίσω
και να βρω πως τελικά είμαστε μόνοι
προσπαθώ να βρω ποιο είναι το μικρόβιο
που μέρα με τη μέρα με σκοτώνει, μας σκοτώνει
όσο και να μη θες να το πιστέψεις
αυτή είναι η αλήθεια
μήπως δεν γνωρίζεις
πως σου έχει γίνει μια κακιά συνήθεια
χαμόγελα και σκηνικά όπου σε κάνανε
να νιώθεις μέσα σου πιο σίγουρα
μα σίγουρα
γνώριζες τις συνέπειες μου
πίσω απ'ό,τι έκανες θα σε περίμεναν
χάνεις τη γη κάτω απ'τα πόδια σου
όταν αντιλαμβάνεσαι το τι θα γίνει
ποιος και τι βρίσκεται δίπλα σου
να σου χαρίσει
μια ευχάριστη είδηση
μια ελπίδα να σου δώσει
για την επόμενη σου κίνηση

Μη μου λες πια
ξέρω τι θέλεις να μου πεις
είναι δύσκολο
κάτι που σε πονά ν'αποδεχτείς
σκλάβος στην πρόσοψη της πραγματικότητας
κι ας βλέπω πως υπάρχει
δυνατότητα να φύγω κι όμως μένω

Cannibal Soul:

Μοναξιά μου
κάτω απ'τον ήλιο εγώ και η σκιά μου
στην αγκαλιά της νύχτας θα με βρεις
με την ψυχή μου να σκαλίζω στα όνειρά μου
έχω τα άκρα μου απλωμένα
μα δεν φτάνουν ως τα αστέρια για να τα πιάσουν
φτωχά θα 'ναι τα λόγια σου να εκφράσουν όσα νιώθω
όσα νιώθω είναι κοτρόνες κοφτερές
που θα μπορούσαν, τη βιτρίνα που στολίζει
κάθε ψεύτικο χαμόγελο με μια χεριά να σπάσουν
μη μου λες κατάλαβα ήδη πως
κατά καιρούς τα συναισθήματα σου αδειάζουν
όσα θέλεις να μου πεις δεν με βοηθάν
αλλά με κάνουν να πιστεύω
πως εδώ που έχω φτάσει
μ' αναγκάζεις να μονιάσω με όσα δεν με ωφελούνε
μ' όσα με κρατάνε στάσιμο
σαν να κοιτάς από τον πάτο ενός βυθού
στην επιφάνεια ψάχνωντας για ένα περαστικό πουλί
που ίσως σου θυμίζει ελευθερία
μακριά απ'το άσχημο περιβάλλον
που μ'αναγκάζει να πηγαινοέρχομαι
στην ίδια πορεία
με την ίδια απορία
υπάρχουν αλλά γιατι δεν εκμεταλεύομαι κάθε ευκαιρία?
ξέρω πως μαθαίνεις τη ζωή
από τη άσχημη πλευρά της
για να πεις πως έχεις μια εμπειρία

Μη μου λες πια
ξέρω τι θέλεις να μου πεις
είναι δύσκολο
κάτι που σε πονά ν'αποδεχτείς
σκλάβος στην πρόσοψη της πραγματικότητας
κι ας βλέπω πως υπάρχει
δυνατότητα να φύγω κι όμως μένω